30 กันยายน 2547 15:21 น.
โปษยาเรมุส
สองมือสองเท้า
ย่ำก้าวผันผ่าน
วันคืนเนิ่นนาน
จากเล็กจนโต
ลืมแล้วหรือใง
โถ่เอ๋ยเด็กโง่
เจ้าเคยคุยโว
อยากเป็นนายคน
วันนี้เป็นใง
หรือเจ้าสับสน
กลับคำปี้ป่น
เจ้าลืมไปแล้ว
พอโตขึ้นมา
เจ้าอยากเปลี่ยนแนว
เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว
เด็กน้อยน่าชัง
เจ้าเหนื่อยเจ้าร้อง
ใช่ว่าน่าฟัง
เด็กเอ๋ยจงหวัง
เจ้าต้องได้ดี
ฝันไว้ยังใง
ไปให้ถึงที่
เจ้าคือเด็กดี
เจ้าคือนายคน...
30 กันยายน 2547 15:12 น.
โปษยาเรมุส
เดินมาตั้งใกล
มองไปข้างหน้า
คิดแต่ใขว่คว้า
จนลืมมองหลัง
วันนี้ฉันเหนื่อย
ฉันหมดกำลัง
เลยมองกลับหลัง
เออใช่ มาใกล
ฉันเลยต้องเหนื่อย
สุดหล้าคว้าใขว่
เดียวดายกายใจ
ขอพักข้างทาง
ฉันเหนื่อยจริงจริง
ฉันเลยขอนั่ง
เห็นใจกันบ้าง
ยังใงก็ไป
ขอใครสักคน
เป็นเพื่อนได้ใหม
คนเดียวเหงาใจ
เลยร้องออกมา...
30 กันยายน 2547 12:00 น.
โปษยาเรมุส
หวังใจจะฝากใจ
ฝากไว้กับสิ่งหวัง
ความรักที่เดินทาง
พบกันฉันเข้าใจ
มาอยู่มารู้จัก
ความรักเจ็บแค่ใหน
สุขบ้างทั้งหัวใจ
อุ่นใจมีคนเคียง
หัวใจช่างบานฉ่ำ
รักนำสู่ทางเที่ยง
เอ่ยบอกเป็นสำเนียง
รักกันฉันมั่นคง
อบอุ่นสุดจะกล่าว
รักเราใช่ลุ่มหลง
มีใจทรนง
ด้วยรักฉันสู้ตาย
มีแรงจะก้าวเดิน
เหนื่อยมาก็พลันหาย
ท้อแท้หมดแรงกาย
อุ่นใจเมื่อมีเธอ...
26 กันยายน 2547 19:39 น.
โปษยาเรมุส
ท้อแท้หมดพลัง
ฉันหมดหวังฉันร้องไห้
ใครหนอจะเข้าใจ
ฉันแทบบ้าฉันกดดัน
เก็บกดฉันเก็บกด
ฉันรันทดกับคืนวัน
รักฉันเป็นอย่างนั้น
ฉันต้องคอยเพราะเหตุใด
คนอื่นเริ่มที่หลัง
เขาก็ยังแซงฉันได้
ฟ้าเอ๋ยเพราะเหตุใด
โปรดบอกฉันช่วยฉันที...
21 กันยายน 2547 20:04 น.
โปษยาเรมุส
หากลงเอยกับใครสักคน ผมจะดูแลเขาอย่างที่ผมไม่เคยได้รับ
กับชีวิตผู้ชายคนหนึ่งที่ไร้ความอบอุ่น เขามีพี่น้องถึง 11 คน แต่ว่าเขาไม่เคยได้รับความรักเหล่านั่นจากบรรดาพี่ๆของเขา
ผมเลยรู้ว่าความเหงาเหล่านั้นมันเป็นอย่างไร ผมไม่อยากให้ใครใครมาเป็นอย่างผม ผมผ่านสิ่งเลวร้ายมากมาย ผมต่อสู้เพื่อที่จะเรียนหนังสือให้จบ แค่อยากจะบอกว่าผมทำมาแล้วทั้งนั้น ผมรับจ้างขนของ ผมอดข้าวไม่มีเงินกินข้าวเป็นเวลานานนับสัปห์ดา ผมชนไก่เพื่อหาเงินมากินข้าวมาเรียน เล่นปลากัด รับจ้างขายปลาสดในตลาด รับจ้างถางป่าเพื่อแลกกับก๋วยเตี๋ยวแห้งๆถ้วยเดียว เป็นเด็กเรือ เป็นยาม ผมทำมาแล้วจริงๆครับแม้ตอนนี้ผมจะอายุแค 21 เอง
ผมอยากให้ในสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับจากคนอื่น ผมอยากเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี ดูแลเขา ให้เขาเรียนรู้ถึงความลำบากแต่ไม่ต้องมานั่งมายืน มาลำบากอย่างผม ถ้าผมมีลูกผมจะสอนให้เขาเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ แต่จะไม่ให้เขาลำบากอย่างผม ผมปั่นจักยานไปโรงเรียนวันละ 10 กิโล ได้เงินใช้จากบ้านอาทิตย์ละ 100 บาท และโตมาในบ้านคนอื่น ผมจำได้ดีว่าผมไม่เคยเจอเบาะนุ่มเลย ผมนอนเสื่อมา 5 ปีเต็ม
ผมก็คนธรรมดา ไม่มีเงินมีทอง ตัวผมเองผมไม่มีอะไรเลย มีแค่นี้ มาแค่นี้ มาจากโคลน มาจากดิน ไม่สูงค่าอะไรเลย
แค่ผมอยากให้ในสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับ แค่ผมอยากให้คนอื่นมีในสิ่งที่ผมไม่เคยมีโดยเฉพาะคนที่ผมรัก คนที่ผมห่วงใย
ผมรู้สึกภูมิเสมอเมื่อผมได้ให้พวกเขาในสิ่งเหล่านั้นไม่ว่าจะเป็นน้องบุญธรรม ผู้หญิงที่ผมรัก หรือแม้กระทั่งเพื่อนที่ผมรัก
ขอบคุณพระเข้าที่คุ้มครองผมในห้วงชีวิตที่ผ่านมาให้ผมได้รับความปลอดภัยเสมอ
ขอบคุณครับ...
หน้าส่วนตัว
1285
