23 กุมภาพันธ์ 2554 22:44 น.
โอ้ละหนอ
ดรุณ...........
ชีวิตเธอยังหอมกรุ่นด้วยวัยหวาน
ชีวิตเธอยังเหมือนชอคโกแลตเคลือบน้ำตาล
ชีวิตเธอยังเบิกบานในกาลเวลา
ดรุณ............
อบอุ่นกรุ่นกร่ำร่ำบุหงา
แรกแย้มยิ้มรับกับทิวา
สุขสันต์หรรษาในฟ้าดิน
ดรุณ..............
ขอดินฟ้าเกื้อหนุนพูนถวิล
ให้ดรุณสุขสันต์ชั่วฟ้าดิน
ให้ชีวินหอมหวานนานนิรันดร์
ดรุณ...........
ฉันครุ่นคำนึงอยู่ที่นั่น
เฝ้ามองดูเธอเติบโตทุกคืนวัน
อธิษฐานให้เธอนั้น......ชื่นบาน
ดรุณ...........
ขอให้เธออบอุ่นละไมในความหวาน
ขอให้ฟ้าดินจงโปรดประทาน
ให้เธอได้พบพานแต่สิ่งดีดี.
8 กุมภาพันธ์ 2554 11:32 น.
โอ้ละหนอ
ลมหายใจ ความคิดถึง ลึกซึ้งชัด
โบกระบัด กวัดไกว พร้อมไฟหนาว
จะห่มอุ่น ครุ่นคำนึง ถึงเรื่องราว
ยามลมหนาว ผ่าวผาด มาบาดใจ
ว่าครั้งหนึ่ง ครั้งนั้น ฉันเคยมี
เธอมาชุบ ชูชีวี จนหวามไหว
ฝากความหวัง ประทับไว้ ในดวงใจ
จุดประกาย ความหวังไว้ ไม่รู้ลืม
พริบเพียงลม หายใจ ไหวระบัด
ก็ชี้ชัด เพียงลมลวง หน่วงให้ปลื้ม
รู้ไว้ว่า ฉันยังจำ ไม่รู้ลืม
หลงด่ำดื่ม กับคืนวัน ที่ผ่านไป
ลมหายใจ ครุ่นคำนึง ถึงวันวาน
วันที่หวาน วันที่หวาม วันที่ไหว
วันที่ดอก รักยังบาน ในหัวใจ
วันที่ไฟ หนาวห่มอุ่น กรุ่นในทรวง
แต่วันนี้ ไฟหนาว ร้าวระทม
มีแต่ขม ขื่นใจ ให้ห่วงหวง
อยากจะถาม อยากจะไถ่ อยากจะทวง
ว่าเธอลวง รักเล่น หรือเช่นไร
โปรดหอบลม หายใจ กับไฟหนาว
มาบอกข่าว ราวเรื่อง แต่หนไหน
ว่าที่ผ่าน มาแล้วนั้น ฉันฝันไป
เพื่อจะได้ ตื่นจากฝัน วันหนาวครวญ..............
6 กุมภาพันธ์ 2554 13:16 น.
โอ้ละหนอ
ทุกข์......เป็นของส่วนรวม...........
ใช้แล้วโปรดร่วมส่งคืน
แบ่งปันให้ผู้อื่น
อย่าฝืนเห็นแก่ตัว..........
ทุกข์......เป็นของสาธารณะ...........
ใครจะอยากพันพัว
ใช้แล้วผลักไปให้พ้นตัว
อย่ามัวเก็บไว้เลย............
ทุกข์......เป็นของกลาง..........
ทุกอย่างโปรดวางเฉย
ทุกข์แล้ว.....ปล่อยวางเลย
อย่าเฉยเมยทิ้งทุกข์ไป........
ทุกข์.......ไม่ใช่ของเรา.............
อย่ามัวเขลาเก็บเอาไว้
ปล่อยวางทุกอย่างไป
เพื่อจะได้ไม่ทุกข์เอย.........
3 กุมภาพันธ์ 2554 21:16 น.
โอ้ละหนอ
ตะกายดิน เธอได้ดิน มาเดี๋ยวนั้น
ตะกายฟ้า ไม่ง่ายนั่น นั้นใช่ไหม
ตะกายดิน เธอได้ดิน มาดังใจ
เพราะเธอนั้น เป็นได้แค่ เศษธุลี
ธุลีดิน ก็ต่ำต้อย ร้อยเพียงดิน
อย่าถวิล อื่นใด ไม่ควรที่
รู้ไว้ว่า เธอนั้นก็ แค่ธุลี
เศษดินที่ ไร้ค่า ไม่น่าดู
จะตะโกน กู่ร้อง ให้ก้องฟ้า
ให้รู้ว่า อย่าตะกาย หมายเคียงคู่
ต่ำเพียงดิน รู้ตัวไหม ให้ก้มดู
ตะกายอยู่ ได้เพียงดิน จนสิ้นใจ
29 มกราคม 2554 18:38 น.
โอ้ละหนอ
โอ้ชาวบ้านโอ้ชาวบ้านโอ้ชาวบ้าน
น่ารำคาญชอบกล่าวขานเรื่องคนอื่น
ชอบสอดรู้และสอดเห็นทุกวันคืน
บ้านคนอื่นล่ะชอบแส่แหย่เข้าไป
อยากหนีไปอยู่ป่าเหมือนดาบส
ต้องมาอดทนชาวบ้านชอบขานไข
ทำปากยื่นปากยาวสาวเข้าไป
แส่ทุกเรื่องเสียได้ให้ระอา
ฉันจะกินจะเดินขี้ปี้หรือนอน
จะพักผ่อนจะสรวลเสหรือเฮฮา
จะกระดิกหันซ้ายหรือหันขวา
เอาเป็นว่าเพื่อนต้องมาสอดรู้เห็น
ปิดประตูหน้าต่างก็ยังสอด
ชอบมาดอดสอดส่ายสายตาเห็น
ไม่สบตาก็พยายามถามให้เป็น
โอ้ลำเค็ญคับแค้นใจให้เบื่อจัง
ทำยังไงดีหนอก้อมันเซ็ง
ต้องคอยเกร็งปวดกบาลพาลปวดหลัง
เบื่อจังเลยที่ต้องมาคอยระวัง
พวกชาวบ้านที่มานั่งหวังสอดรู้
ฉันมันคนสันโดษและเดียวดาย
บอกไม่อายฉันรำคาญเพื่อนบ้านอยู่
อย่ามาทำสอดส่ายไม่น่าดู
ปล่อยฉันอยู่อย่ามาสอใส่เกือกเลย
หน้าส่วนตัว
989
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟโอ้ละหนอ
