27 ตุลาคม 2553 21:49 น.

พ่อแม่รังแกฉัน..หรือ..อยากผลักดันให้ยิ่งใหญ่

ตื่นแต่เช้าเจ้าหนูอู้ไม่ได้

          เจ้าต้องไปออกกำลังทั้งแขนขา

          วิ่งวิ่งวิ่งเหนื่อยลิ้นห้อยคอยวาจา-

          พ่อบอกว่าหยุดพักได้ให้น้ำกิน

                     .

              ซ้อมทุกวันปั้นร่างกายให้แข็งแกร่ง

          ทั้งขาแข้งมือไม้ใด้อย่างหิน

          เหนื่อยและล้าเหงื่อไคลนั้นไหลริน

          เพราะถวิลหาเงินตรามาเจือจาน

               .

               แต่ภายในร่างกายที่แกร่งกล้า

         คือความล้าของหัวใจให้สงสาร

         บนเวทีผ้าใบใจทรมาน

         ใจไม่กร้านกลืนกล้ำจำใจยืน

                .

             พ่อต้องการอย่างไรลูกไม่ว่า

        แม้น้ำตาจะตกในใจสุดฝืน

        เจ็บปวดตัวและหัวใจให้กล้ำกลืน

        ล้มทั้งยืนตามแรงตีนแทบสิ้นใจ

                  .

             โอ้พ่อจ๋ารู้บ้างไหมใจลูกน้อย

        มันท้อถอยไม่อยากยืนฝืนร้องให้

        น้ำตาตกกับอกมารดาทุกคราไป

        ผืนผ้าใบไม่ต้องการวันชูมือ



                         


                             ขอบคุณภาพจากเนต

2400

love

comment

13 กันยายน 2553 14:08 น.

คิดถึง...ดารณี

ใจปลายทาง

ไม่เห็นหน้าเห็นตาที่กร่างกร้าว

ความสามหาวปากกล้าในครานั้น

ความเถื่อนถ่อยบนเวทีทุกวี่วัน

เธอคนนั้นหายไปหลายเวลา

.

เธอหลบลี้หนีหน้าหาไม่พบ

ยังสมคบคนริยำทำชั่วช้า

ยังสุมหัวอยู่กับใครในโลกา

หนีข้อหาผู้ก่อการวันเผาไทย

.

อยากเห็นเธออีกสักครั้งยังคิดถึง

เพราะยังทึ่งความริยำที่ทำไว้

มารับโทษเถิดหนามาไวไว

ทำเลวได้สารพัดอย่าขลาดกลัว

.

ที่ของเธอคือห้องกรงจงจำไว้

จำใส่ใจเถิดหนาลาลูกผัว

มารับกรรมเถิดหนาอย่าเมามัว

หยุดความชั่วหยุดหลบหนีใช้หนี้กรรม

.