เรื่องแสนสั้น หมายเลข 2 # บนรถเมล์

ใบคา

 ปล. ภาพขโมยมาจากเน็ตครับ 

น้อยครั้งนักที่ผมจะได้นั่งบนรถเมล์สาย 134 นี่แค่รถเมล์แดงธรรมดานะ ถ้าเป็นเพื่อประชาชนเข้าไปอีกยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ครั้งนี้ก็เป็นหนึ่งในบ่อยครั้งนั้น แต่มีผมเพียงคนเดียวที่ยืน ผมเดินไปสุดตัวรถ เพราะหลักการขึ้นรถเมล์บอกให้ยืนข้างหลังที่สุด เพื่อจะได้เห็นเวลาผู้โดยสารอื่นลุกขึ้นได้สะดวก

ที่นั่งหลังสุดซึ่งเป็นเบาะนั่งยาวมีที่นั่งว่างให้พอเบียดเนื้อแนบชิดติดกันได้อีก 1 ผมลังเล

"น้องนั่งสิว่างนั่งได้อีก 1 ที่" กระเป๋ารถเมล์บอก

ผู้โดยสาย 5 คนที่นั่งอยู่ก่อนนั้นเริ่มขยับนิดๆ เพื่อให้ที่ว่างนั้นเพิ่มขึ้น - พวกเขากะตามร่างผม คนที่นั่งติดกับที่ว่าง 1 ในนั้นเป็นหญิงสาวค่อนข้างสวย

"อ๋อ! ยืนดีกว่าครับ ถ้าผมนั่งก็จะมีคนนั่งไม่สบายถึง 6 คน แต่ถ้ายืนมีคนเมื่อยแค่ 1 แต่นั่งสบายถึง 5 คน" ผมพูดดังๆ กระเป๋ารถเมล์ไม่ว่าอะไร เขามองหน้าแบบอมยิ้มแล้วเดินไปยืนใกล้คนขับ รถยังคงวิ่งไปสั่นไปเรื่อยๆ

"นั่งสิค่ะ" หญิงสาวคนนั้นชวน ผมยิ้มแล้วส่ายหน้าตอบ "ยังมีที่ว่างอีกกว้าง" เธอว่า

"ไม่เป็นไรครับ" ผมตอบ ในใจคิด เธอคงซึ้งในความเสียสละของผม

แล้วเธอก็ลุกขึ้น เดินมาที่ผม "นั่งสิค่ะ"

"ไม่ไม่ไม่" ผมเริ่มพูดติดๆ ขัดๆ ไม่นึกว่าเธอจะยอมมายืนแทน เธอคงคิดว่า ตัวเองนั่งมานานพอแล้วเปลี่ยนคนคนอื่นนั่งบ้างแทนที่จะเมื่อ 1 คน แต่จะกลายเป็นว่าเมื่อแค่ครึ่งคน โอ้! ความคิดเธอช่างเหนือชั้นกว่า - ผมปลื้มใจ แต่ยังส่ายหน้าปฏิเสธอยู่ดี


"งั้นตามใจคะ ฉันจะลงแล้ว เชิญคุณยืนเพื่อประชาชนให้เมื่อยต่อไปเถอะคะ ป้ายหน้าคนขึ้นเยอะด้วยสิ"



**********