28 กันยายน 2550 13:44 น.
ใบคาน
งานเดือนสิบ ปีนี้ ไม่มีน้อง
พี่เขี่ยพอง ทอดลา หาม้ายไหร่
ปีที่แล้วน้องมา หนุกหวาใคร
ชิงเปรตไป ยิ้มไป ปลื้มใจจัง
แต่ปีนี้เห็นน้อง ควงของใหม่
หนุ่มสุราษฎร์ฯ มาดไทย ให้ความหวัง
งานเดือนสิบ ส่ายพอง น้องไม่วัง
มารังทัง คนบ้า หลังคาแดง
ลืมคนคอน หลงมุม หนุ่มสุราษฎร์ฯ
ลืมพระธาตุ ถมไทย ไม่อยากแหลง
ไปลากพระ คันใหญ่ ให้ได้แรง
เลยพรุแชง ลงใต้ ไม่ให้มา
แห่ตา ยาย ถามถึง พึ่งไม่ได้
เขาจะย่าง ให้ตาย ไม่รู้สา
ไม่ถือครู โบราณ ได้กานดา
ค่อยเห็นหน้า พี่นั้น...วันเผาผี
26 กันยายน 2550 11:20 น.
ใบคาน
ผ่านไปแปดสิบสามบท หมดมุข
ระบายทุกข์ ปั้นฝัน กันพอได้
ส่วนใหญ่ที่เห็นจะเป็นเรื่องของใจ
เจ็บร้าวคราวใด ก็ใส่มา
ก็มีแต่กวี ที่รับได้
จะร้อยเรื่องฟูมฟาย เหมือนไร้ค่า
จะเลวดี สูงต่ำ ธรรมดา
รับได้ทุกกิริยา ถ้าเราเป็น
แต่มองมุมสะท้อนกลอนกระจก
จะเตียนรก อยู่ที่ มีให้เห็น
จะงดงาม ไม่น่าดู อยู่ที่ประเด็น
จะขื่นเข็ญ สุขศรี อยู่ที่คน
ถ้าเขียนดี มีเห็น ว่าเป็นศิลป์
ผู้ยลยิน เยินยอ ก็ท่วมท้น
ถ้าไม่ดี ก็พ่ายแพ้ แค่ตัวตน
อาจฝึกฝน เขียนใหม่ ให้ได้ดี
ผ่านมาแปดสิบสามบท ก็หมดรัก
คนเคยภักดิ์กลับกลาย หายหน้าหนี
ไม่เหลือแล้วรักแท้ เหลือแต่กวี
ปลอบฤดี อ่านเอา... เมื่อเหงาใจ!?!
24 กันยายน 2550 15:25 น.
ใบคาน
คิดถึงใคร ไกลโพ้น คนละฟ้า
เปื้อนน้ำตา ทุกครั้ง หลังฝนผ่าน
เคยเปียกปอน ด้วยกัน เมื่อวันวาน
จะอีกนาน มั๊ยหนอ เฝ้ารอวัน
กลัวว่าฟ้า เปลี่ยนสี ที่เคยเห็น
ไม่วายเว้น ห่วงหา ว่าเปลี่ยนผัน
กลัวฝนพรำ ร่ำลา น้ำตาตัน
ยามไกลกัน จริงมั๊ย แพ้ใกล้ชิด
ข้างหน้าต่าง บานนั้น ยังฝันอยู่
เพียงไม่รู้ เชื่อใจ ไม่สนิท
อีกหน้าต่าง ฝนพรำ ล้างคำมิตร
ดัดจริต ผ่านผ่าน เพียงหว่านลม
คัดถ้อยคำ โทรมา ห่วงหาห่วง
แกล้งทักท้วง สิทธิ บ่มิสม
ต้องเอื้อยเอ่ย เอยเอ่อ โต้คารม
สรรค์คารม สัญญา การันตี
แล้วจริงแท้ แน่ใจ ได้ใช่ใหม
ว่าความไกล ชีวิต ไม่ผิดผี
ว่าตรงนั้น มั่นคง ไม่หลงคีย์
หวังดนตรี เพลงหวัง ยังบรรเลง!!
24 กันยายน 2550 14:39 น.
ใบคาน
เธอไม่ผิด ไม่หลอก หรอกที่รัก
เพิ่งประจักษ์ จริงแท้ รักแค่ไหน
เพิ่งรู้กาล ผ่านมา ว่ารักใคร
ว่าแท้จริง ในใจ ให้ใครครอง
อาจสับสน วนรัก มาพักใหญ่
เพิ่งรู้ใจ ที่มี ทั้งสี่ห้อง
ไม่ใช่ใครคนนี้ ที่เธอปอง
เป็นเงาของ บางคน ปนเข้ามา
อาจเข้าใจ ตลอดมา ว่าเป็นฉัน
จึ่งผูกพันธ์ ด้วยใจ ไม่ประสา
ทำทุ่มเท เพื่อเรา ทุกคราวมา
มารู้ว่า ไม่ใช่ ละอายตน
อย่ากังวลว่าฉัน จะปั้นปึง
จะโกรธขึ้ง หึงใส่ ให้หมองหม่น
ฉันอาจจะ ใจน้อย คอยวงวน
แต่เหตุผล ฉันมี ทุกทีทำ
แต่ครั้งนี้ ฉันรู้ เรื่องอยู่บ้าง
เธอตีห่าง ช้าช้า ลาซ้ำซ้ำ
ไม่โทรกลับ ไม่รับสาย หายประจำ
มาตอกย้ำ คำลา ให้คาใจ
ก็เขาอยู่ ในนั้น ทุกวันนี้
แต่บอกว่า เพื่อนซี้ น่าเชื่อไหม
คอยรับส่ง งกงก โกหกใคร
หาว่าฉันวุ่นวาย เมื่อไล่ทัน
ที่ติดใจ ไม่ใช่ เพราะไม่รัก
สงสัยนัก ว่าทำไม ไม่บอกฉัน
มาปกปิด ผิดใจ ทำไมกัน
เขาโจษจัน กันทั่ว มั่วกันจริง
เธอไม่ผิด หากใจ ใฝ่หารัก
แต่ต้องรู้จัก เข้าใจ ในบางสิ่ง
ชายคนนี้ ใจไม่เย็น อย่าเล่นลิง
จะทอดทิ้ง บอกมา อย่าให้รู้เอง!?!
17 กันยายน 2550 10:54 น.
ใบคาน
ที่สุดแล้ว วันลา ก็มาถึง
เคยฉุดดึง รั้งไว้ ไม่ได้ผล
ถึงคิดได้ว่า ธรรมดา ประสาคน
แต่ไม่พ้น โหยหา หวนอาลัย
เธอคอยเติม เชิ้อไฟ ให้ไต่ฝัน
คอยแบ่งปัน ความเหงา ที่ไม่เอาไหน
คอยปลอบโยน ให้ยืน อย่างชื่นใจ
เธอจะไป ...ไม่จริง!...เธอไม่ทิ้งกัน
แต่อีกใจ อยากให้ เธอไปดี
สมศักดิ์ศรี สูงค่า กว่าอยู่กับฉัน
จึงทำใจ ยอมรับ ไปกับมัน
ให้ภาพเก่า เหล่านั้น มันเลือนลา
***********
ที่สุดแล้ว วันลา ก็มาถึง
ยิ่งฉุดดึง หัวใจ ยิ่งไกลกว่า
ได้! ให้ไป ไม่ฝืน กลืนน้ำตา
แต่..ช้า...ช้า ก็ได้...จะตายเอา
หน้าส่วนตัว
1128
