4 ตุลาคม 2545 14:38 น.
ใบจาก
"ไม่จริงพี่ไม่ได้เป็นอย่างที่อันคิดหรอกน่ะ พี่มีคนที่พี่ชอบอยู่แล้ว มีมานานแล้วด้วย" อาร์มพูดอย่างจริงจัง ทำให้อันรู้สึกปวดแปลบลึกๆ เขามีใครอยู่แล้วจริงๆ แม้จะไม่ใช่ปิ๋ม ความเดิมตอนที่แล้ว
แต่เขาก้อมีใครแอบอยู่ข้างในมานานแล้ว
"ไม่เห็นต้องมาบอกเลย...ไม่อยากรู้ซะหน่อย...พี่อาร์มอยากอยู่ต่อก้ออยู่ไปน่ะ นุ่นจะเข้าบ้าน"
อันพูดจบแล้วก้อเดินลิ่วๆ เข้าบ้านโดยทิ้งอาร์มไว้ข้างนอกเพียงลำพัง อาร์มมองดูสาวน้อยที่เดินเข้าไปอย่างไม่เข้าใจ แต่หากอีกมุมหนึ่งในบ้านนั้นอันกำลังกอดสมุดภาพร้งไห้
"โครม..ม.."
อันวิ่งหน้าตาตื่นออกมาที่ระเบียงบ้านอีกครั้งทั้งๆที่น้ำตายังเอ่อนองอยู่เต็มตา ภาพที่อันกำลังเห็นอยู่ อันแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง อาร์มลงไปนอนไม่ได้สติอยู่ด้านล่างระเบียง ระเบียงที่อาร์มกับเธอเคยปีนไปมาระหว่างบ้านตั้งแตเล็กจนโต อันเห็นเลือดที่อาบหน้าผากอาร์มเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับสนิท...
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:
หายชั่วโมงต่อมานุ่นลืมตาขึ้น..เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความฝัน แม่บอกว่าพี่อาร์มคงจะปีนข้ามระเบียงมาคุยกับอันแต่พลาดตกลงก่อน และอันก้อตกใจที่พี่อาร์มตกลงไปเลยเป็นลมพับไปอีกคน..แต่อันรู้ว่าเป็นอย่างนั้น...อันรู้สึกผิดที่ผลุนผลันเข้าไปในบ้านโดยไม่ยืนรอส่งอาร์มอย่างทุกครั้ง ี อันมองไปยังหน้าต่างของบ้านตรงข้าม...พรุ่งนี้เถอะน่ะแล้วอันจะไปเยี่ยมพี่ชายที่แสนดี....
เช้าวันรุ่งขึ้นอันตื่นตั้งแต่เช้าลงไปช่วยแม่ทำขนมเพื่อเตรียมไปเยี่ยมพี่ชายข้างบ้าน อันเอาคุ้กี้แสนสวยที่บรรจงวางเรียงลงขวดพร้อมกับหยิบสมดาพที่อดหลับอดหนอนทำทั้งคืนไปด้วย แต่พออันไปถึงกับชะงักที่มีแขกมาบ้านพี่อาร์มก่อนอันเสียอีกอันเห็นพี่อาร์มนั่งคุยแบปิ๋มอย่างสนิทสนม
...พี่อาร์มโกหกอันเรื่องปิ๋ม...ความน้อยใจเริ่มเข้ามาทักทายอัน อันค่อยๆวางขวดคุ้กกี้พร้อมสมุดภาพไว้หน้าบ้านแล้วเดินจากมาอย่างเงียบๆ อันตั้งใจไว้ว่าจะไม่ไปหาพี่อาร์มที่บ้านอีกจนกว่าอันจะรู้สึกกับพี่อาร์มแบบพี่ชายได้อย่างสนิทใจ
ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างบ้านแม้ว่าอาร์มกำลงัคุยกับปิ๋มอยู่แต่สายตาเขากลับมองหาใครอีกคนที่บ้านตรงข้าม สองวันแล้วที่เขาไม่ได้พบกับอัน ชายหนุ่มรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขากลังว่าอันจะมองลงมาเห็นเขาคุยกับปิ๋ม แต่เขาเองก้อไม่รู้จะทำอย่างไร..เมื่อปิ๋มลากลับเขาจึงรีบลุกออกมาส่ง...แต่เมื่อเห็นสนมุดภาพกับคุ้กกี้สีหวานที่วางอยู่หน้าบ้าน เขาก้อรู้ทันทีว่าสิ่งที่เขากำลังกลัวได้ก้าวเข้ามาแล้ว
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:
อาร์มเปิดสมุดภาพรูปดาวที่ลงสีไว้อย่างประณีตพร้อมตัวหนังสือเล็กๆน่ารักว่า
พี่อาร์มที่แสนดีของอัน...
อันขอโทษมากๆ ถ้าเป็นต้นเหตุให้พี่อาร์มเจ็บตัว อันเขียนรูปดาวได้ครบพันดวงแล้วน่ะ สิ่งที่อันขอไว้ก้อคือ..
"ขอให้พี่อาร์มคนดี...เป็นพี่อาร์มคนเดิมของอันตลอดไป..
ขอให้พี่อาร์มหายไว - ไว น่ะค่ะ
น้องอัน
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:
เย็นวันนั้นอาร์มไปที่ระเบียงบ้านอันอีก ภาพที่เขาเห็นก้อคือสาวน้อยคนเดิมกำลังนั่งไกลเปลญวนอย่างช้าๆ สายตาทอดมองไปยังหน้าต่างห้องเขา อันเริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ซึ่งมันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับเขาที่มีมานานแสนนานแล้ว
"ปึ้ก...ก" อาร์มใช้หินขว้างระเบียงบ้านอัน อันสะดุ้งขึ้นจากพะวัง และอุทานออกมาเบาๆ
"พี่อาร์ม..."
"มาได้ยังไงค่ะเนี่ย..." อันเอ่ยขึ้นเมื่อมีผู้ที่มาเยือนปีนขึ้นมาบนระเบียงบ้าน
"อยากเห็นหน้าคนใจร้าย...ไม่ยอมไปเยี่ยมพี่..."
"ก้อ...เมื่อเช้าไปแล้วพอดีเห็นว่ามีแขก..." เสียงอันเงียบหายไปในตอนท้าย
"เลยหนีกลับใช่ไหม..." อาร์มต่อให้
"ก้อคิดว่าคงไม่มีเวลาคุย...." อันพูดตัดพ้อน้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาในตา ความน้อยใจเริ่มเดินเข้ามาทักทายอันเป็นระลอก อาร์มเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้สาวน้อย
"แล้วไม่คิดบ้างหรอว่าพี่จะรอ..." อันอายส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อพร้อมกับสะอื้นเบาๆ
"อันฟังน่ะ..คนที่พี่รออยู่ตลอดเวลาคืออันและก้อรอมานานแล้วด้วย รู้หรือป่าวเด็กขี้แย..." อาร์มพูดเขย่าหัวอันเบาๆ อันไม่อยากเชื่อเลยว่าคำอธิษฐานของเธอจะเป็นจริง พี่อาร์มกำลังยืนอยู่หน้าเธอ และรู้สึกเหมือนกับที่เธอรู้สึก
"พี่รักอันน่ะ...พี่จะรอจนกว่าอันจะเรียนจบ..." เป็นคำพูดที่อันไม่มีวันลืม
"อันก้อรักพี่อาร์มค่ะ..." อันพูดพร้อมกับสบตาพี่อาร์มที่มองอยู่ก่อนแล้ว เมื่อสายตาประสานกัน ก้อสร้างความรู้สึกเต็มตื้นทั้งคู่ อันไม่น่าเข้าใจเขาผิดเลยในวันนั้น...
จากนั้นอาร์มคุยกับอันได้ซักพลักก้อลากลับเพราะเห็นว่าดึกแล้ว อันส่งอาร์มจนลับตาเข้าไปในความมืดแล้วหันหลังกลับ
โครม...ม... ไม่นานอันก้อต้องวิ่งออกมาที่ระเบียงอีกครั้งชายหนุ่มที่อยู่ข้างล่างก้อคือพี่อาร์มนั่นเอง อาร์มและอันยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ โดยเฉพาะอาร์ม เพราะไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปเขาจะต้องตกลงมาจากระเบียงดาววาดฝันของสาวน้อยไม่รู้ต่อกี่ครั้ง.........
30 กันยายน 2545 13:40 น.
ใบจาก
สองร้อยสามสิบแปดสองร้อยสามสิบเก้าอันจรดปลายปากกามาร์กสีเหลืองนวลลงบนกระดาษพื้นสีน้ำเงินเข้มหลังจากที่แสงนวลจุดสุดท้ายของกระดาษแผ่นนั้นปรากฎขึ้นสีหน้าเครียดบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นก็เริ่มคลายออก อันทอดสายตากลับไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง
"ปึ้กก" เสียงของก้อนหินกระทบระเบียงไม้ สาวน้อยรีบหันไปทางต้นเสียงทันที
"ใครน่ะ!" อันหันไปรอบๆตัว มีแต่ความืดสนิท เสียงหินที่ขว้างขึ้นมาบนระเบียงหายไปพร้อมกับเสียงนุ่มๆขึ้นมาแทนที่
"ยังไม่นอนอีกหรอยัยตัวยุ่ง"
"พี่อาร์มขึ้นไปทำอะไรบนนั้นค่ะ" อันทักทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มห้อยโหนอยู่บนต้นไม่ใหญ่ข้างบ้าน
"ก็นอนไม่หลับน่ะสิเลยแวะมาดูสักหน่อยเผื่อมีเพื่อนคุย" อาร์มพูดพร้อมกับพยามยามปีนขึ้นมาบนระเบียง
"ไหนกำลังทำอะไรอยู่น่ะขอพี่ดูหน่อยสิ" ยังไม่ทันจะตั้งตัว อาร์มก็ดึงสมุดสเก็ตภาพของอันไปไว้ในมือโดยที่อันคว้าไว้ไม่ทัน อาร์มเปิดดูสมุดภาพในมือทุกหน้ามีแต่ภาพท้องฟ้าและดาวสีเหลืองนวล อาร์มยิ้มขันเล็กน้อยทำให้อันต้องรีบออกตัวและดึงสมุดภาพกลับคืนมา
"เค้าเชื่อกันว่าถ้าเขียนดาวได้ครบพันดวงเมื่อไหร่สิ่งที่ขอไว้จะสมปรารถนา"
"แล้วอันขออะไรไว้หรือป่าวล่ะ" อาร์มยิ้มในตามองอันอย่างเอ็นดู อันไม่ตอบคำถามชายหนุ่มกับเสไปคุยเรื่องอื่น
"พี่อาร์มไม่ต้องมาสนใจอันหรอกน่าว่าแต่มาเนี่ย..จะมาคุยเรื่องอะไรหรือป่าวอันรู้นะ" สาวน้อยพูดแล้วอดรู้สึกแปลกๆ ที่หัวใจไม่ได้ อันรู้ดีว่าพี่อาร์มของเธอกับปิ๋มมีท่าทีอย่างไรต่อกัน
"แหมทำรู้เชียวน่ะ หัดเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"รึไม่จริง"
"ไม่จริงพี่ไม่ได้เป็นอย่างที่อันคิดหรอกน่ะ พี่มีคนที่พี่ชอบอยู่แล้ว มีมานานแล้วด้วย" อาร์มพูดอย่างจริงจัง ทำให้อันรู้สึกปวดแปลบลึกๆ เขามีใครอยู่แล้วจริงๆ แม้จะไม่ใช่ปิ๋ม
ติดตามต่อไป
21 กันยายน 2545 15:18 น.
ใบจาก
หนุ่มน้อยคนนี้ก้อเหมือนกันเด็กวัยรุ่นทั่วไป คือ มีความรัก รู้จักการที่จะให้คนที่เรารักเท่าที่ชายคนๆนี้จะให้ได้
หนุ่มน้อยคนนี้เฝ้ารัก สาวน้อยที่เป็นรุ่นน้อง
โดนที่เค้าไม่รู้ว่าเธอคนนั้นจะมีใครอยู่ในใจหรือป่าว
ทุกวันที่เจ้าเธอ เค้าจะชูนิ้วชี้แล้วกระดิกนิ้ว 2 ครั้งทุกวัน
เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่หนุ่มน้อยเจอเธอ
และในทุกๆวันจันทร์ หนุ่มน้อยคนนี้
เมื่อเจอเธอ เค้าก้อจะชูนิ้วก้อนแล้วกระดิก 2 ครั้ง เหมือนเคย
และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก้อเกิดขึ้น
เห็นเพื่อนเราบอกว่านายกระดิกนิ้วทุกครั้งที่เห็นเรามีอะไรหรือป่าว
สาวน้อยคนนั้น ได้เดินเข้ามาถามเค้า
ตายหล่ะสิ ! เค้านึกในใจ เค้าจึงตอบสาวน้อยไปว่า
ไว้ให้นานกว่านี้น่ะคับ แล้วผมจะบอก แล้วเค้าก้อรีบวิ่งไป
แต่ เค้าก้อยังทำแบบนี้เช่นเดิม จากที่ไม่รู้จักกัน
ก้อกลายมาเป็นความสนิทที่เกิดขึ้น
และแล้ววันที่เค้าไม่อยากให้ถึงก้อมา วันที่เค้าต้องไปเรียนต่อที่อื่น
วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้าย ..
หลังสอบเสร็จเค้ารีบวิ่งเพื่อไปหาสาวน้อยคนนั้น
ไม่ว่าจะเป็นสนามบาส อาคารเรียน โรงยิม
โรงอาหาร ก้อไม่พบ เค้าก้อเลยตัดสินใจกลับบ้าน
แต่เค้ากลับเห็นสาวน้อยคนนั้นกำลังนั่งรถเพื่อจะกลับบ้าน แต่เธอไปกับใครก้อไม่รู้ แฟนแน่เลยอ่ะ เค้าคิดในใจ
หนุ่มน้อยจึงตัดสินใจกลับบ้านด้วยความเหงา
ในช่วงปิดเทอมก่อนฟังผลหลายครั้งต่อหลานครั้งที่
หนุ่มน้อยเห็นเธอ เค้าก้อพยายาม หลบหน้า เพื่อไม่ให้
เธอเห็น และแล้ววันฟังผลก้อมา หลังฟังผลเสร็จ
เค้าก้อบาสของเค้าตามปกติ นี่ๆ นายอ่ะ
สาวน้อยคนนั้นนั้นเองเรียกหนุ่มน้อย หนุ่มน้อยก้อหัน
แต่ดันไปเจอกับ ฝามือที่ลงมาบนแก้มหนุ่มน้อย อย่างจัง
ด้วยความน้อยใจ เค้าจึงเดินออกจากตรงนั้นทันที่
แล้วเธอก้อสิ่งตาม
เป็นไรของนายอ่ะ ต้องวิ่งทุกทีเลยพอเจอเรา สาวน้อยถาม
เป็นไร โกรธเราหรอ เกลียดเราหรอ หนุ่มน้อยก้อยังไม่ตอบอะไร แต่เค้าหันมาพร้อมกับ ชูนิ้วชี้แล้วกระดิกแล้วพูดว่า รักน่ะ
เพียงเท่านี้ทำให้สาวน้อยถึงกับอึ้ง แล้วเธอก้อไม่พูดอะไร
และแล้วหนุ่มน้อยก้อเดินจากไป
นาย..นาย เสียงสาวน้อยที่ตะโกนมา หนุ่มน้อยจึงหันไป
แล้วงก้อพบกับบ้างสิ่ง เค้าเห็นสาวน้อยยืน เหมือนกัน พร้อมชูนิ้วชี้กระดิกเช่นกัน หนุ่มน้อยเมื่อได้เห็นเช่นนั้น เค้ากลับได้ยิ้มอีกครั้ง
ในช่วงปิดเทอมก่อนที่หนุ่มน้อยจะไปเรียนต่อ ฝันของเค้าก้อเป็นจริงขึ้นมา เค้าทั้งสองรักกัน ทุกครั้งที่เจอกัน เค้าจะชูนิ้วชี้กระดิก
และบางครั้งก้อเป็นนิ้วก้อย ซึ่งหมายถึง คิดถึงน่ะ
18 กันยายน 2545 19:44 น.
ใบจาก
ยิ่งฉันทำเพื่อเธอเท่าไร ยิ่งดูเหมือนมันไม่มีความหมาย
แค่นี้ฉันก็พอเข้าใจ ว่าเธอมองเขาเหมือนเป็นทะเล
ส่วนตัวฉัน มันก็แค่พื้นทราย ที่เธอเดินข้ามไป
* (แต่อยากให้รู้/อยากให้เธอรู้/ไม่ว่าวันไหน)
ถ้าเมื่อไรเธอเหนื่อยล้า หมดแรงไขว่คว้า จมลงกลางทะเล
ยังมีรักฉันอยู่ จะคอยรองรับ (เป็นพื้นทรายใต้ทะเล)
อยู่ที่เดินเฝ้ามองขึ้นไป หากว่ารักของเขายังอยู่ดี
อาจเหมือนหวังของฉันไม่มี ไม่เป็นไรฉันยังรอเหมือนเดิม
เผื่อวันไหน ที่เธอช้ำหัวใจ เพราะว่าเขาทิ้งไป
หน้าส่วนตัว
960
