29 ธันวาคม 2547 14:12 น.
ไอติมรสต้มยำ
10.00 น. ของวันที่ 22 ธันวาคม เป็นเวลานัดหมาย โดยมี รศ.ดร.จงรักษ์ ไกรนาม ประธานกรรมการอำนวยการบริหารโครงการการศึกษานานาชาติ โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ และประธานอนุกรรมการฝ่ายพัฒนาการศึกษาและสังคม, อ.มัลลิการ์ หลีละพันธ์ อาจารย์ผู้สอนทางด้านการทำอาหาร และ อ.ประภาพันธ์ ชินวงศ์ ครูพี่เลี้ยง ร่วมสัมภาษณ์ด้วย
การสัมภาษณ์เริ่มขึ้นในห้องอาหารเล็กๆ ซึ่งเป็นสถานที่เรียนการทำอาหารของคุณพุ่ม เนื่องจากประเด็นการสัมภาษณ์ในวันนั้น เป็นเรื่องความสามารถในการทำอาหาร เบเกอรี่ โดยเฉพาะ "ซินเนมอลโรล" ขนมที่คุณพุ่มทำเองได้ และในปีหน้ากำลังจะมีโครงการจำหน่ายสร้างรายได้นำเข้า "กองทุนคุณพุ่ม" เพื่อช่วยเหลือเด็กออทิสติกส์
@ คุณพุ่มใช้ภาษาไทยได้ใช่ไหมคะ
คุณพุ่ม : ได้ครับ
อ.จงรักษ์ : ถ้าคุณพุ่มตอบไม่ได้ เราจะแนะให้ คุณพุ่มนั่งลงครับ... วันนี้ใส่เสื้อสีสวยมาก
อ.จงรักษ์ : ทุกวันนี้ครึ่งวันเช้า ท่านจะทำเบเกอรี่ ตอนนี้ที่จะทำให้เป็นเรื่องเป็นราวคือ ซินเนมอลโรล ทำแล้วได้เยอะๆ คุณพุ่มสามารถตวงแป้ง ผสมสัดส่วนตามที่สอนไว้ได้เอง ใส่เนย น้ำตาล ตามขั้นตอนได้เอง จนถึงนวดและเอามาโรลได้เองหมด ตัดเป็นชิ้นได้สม่ำเสมอ
@ เวลาทำซินเนมอลโรล สนุกไหมคะ
คุณพุ่ม : สนุกครับ
@ คุณพุ่มทำซินเนมอลโรลให้ใครแล้วบ้างคะ
คุณพุ่ม : พระราชินี, ฟ้าหญิงสิรินธร, ฟ้าชาย, ฟ้าหญิงจุฬาภรณวลัยลักษณ์, ทูลหม่อมแม่, กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์, องค์โสม, ท่านหญิงสิริวัณวรีมหิดล
อ.จงรักษ์ : อาทิตย์ที่แล้วคุณพุ่มนำซินเนมอลโรลไปให้สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ, สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฎราชกุมาร, สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี, สมเด็จพระเจ้าลูกเธอเจ้าฟ้าหญิงจุฬาภรณวลัยลักษณ์ อัครราชกุมารี, ทูลหม่อมแม่, สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์, พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลี พระวรราชาทินัดดามาตุ, หม่อมเจ้าหญิงสิริวัณวรี มหิดล คุณพุ่มได้ทำถวายทุกพระองค์
@ คุณพุ่มทำถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ด้วยหรือไม่ค่ะ?
คุณพุ่ม: "Yes, by myself"
อ.จงรักษ์ : คุณพุ่มจะทำขนมเป็นกล่องๆ แล้วนำถวาย
คุณพุ่ม : How beautiful is it ,is it very good, it is beautiful and it is very good.
@ ครั้งแรกที่ให้ทูลหม่อมแม่ได้ชิมซินเนมอลโรลฝีมือคุณพุ่ม ทูลหม่อมแม่บอกว่าอย่างไรค่ะ
คุณพุ่ม : It is good, it is tast good.
อ.จงรักษ์ : คุณพุ่มเวลาทำอาหารเสร็จก็จะขอใส่กล่องเอากลับไปให้ทูลหม่อมแม่ทุกครั้ง ขนมก็เหมือนกัน แล้วทุกครั้งทูลหม่อมต้องรับประทาน ไม่ว่าจะเย็นชืดอย่างไรก็ตาม นี่คือ คุณพุ่ม
...ปีหน้าเราจะเริ่มให้คุณพุ่มทำซินเนมอลโรลจำหน่าย โดยใช้วันพุธเป็นหลัก แต่คงต้องประชุมกันก่อนว่า จะทำหนึ่งวันหรือครึ่งวัน เพราะวันอังคาร พฤหัส ต้องไปพบคุณหมอ การพัฒนาเด็กออทิสติกส์ ต้องทำ 3 อย่างควบคู่กันไป คือการให้การศึกษากับการบำบัดต้องต่อเนื่อง หยุดไม่ได้
@ โลโก้ขนมซินเนมอลโรลนี่คุณพุ่มออกแบบเองหรือเปล่าค่ะ
คุณพุ่ม : คุณพุ่ม โฮมเบเกอรี่ นี่คุณพุ่ม(ชี้ที่โลโก้)
@ ใครเป็นคนดีไซน์ค่ะ
คุณพุ่ม : I did.
@ นอกจากซินเนมอลโรลแล้ว คุณพุ่มยังมีความสามารถในเรื่องการออกกำลังกายใช่ไหมค่ะ
อ.จงรักษ์ : เรามองจุดเด่น และวางแผนกันว่าจะช่วยกันได้ อย่างไรที่จะทำให้คุณพุ่มช่วยตัวเอง และทำให้ตัวเองมีค่า ก็มีหนึ่งในเรื่องอาหาร และเบเกอรี่ สองคือ สปอร์ตโค้ชชิ่ง คุณพุ่มจะเรียนกับนิสิตด้วยในบ่ายจันทร์ พุธ ศุกร์ คุณพุ่มก็จะ
สามารถนำท่ากายบริหาร หรือท่าต่างๆ ให้นิสิตได้ เรียนกับปริญญาตรีบ้าง ปริญญาโทบ้าง ต้นปีที่ผ่านมาเราได้ให้คุณพุ่มออกเทปการบริหารกายเพื่อสุขภาพที่ถูกหลักในนามของสถาบันที่เราทำขึ้นช่วยเด็กออทิสติกส์ โดยมีทูลหม่อมฯ เป็นองค์ประ
ธาน
เราเริ่มต้นช่วยเด็กออทิสติกส์ อย่างน้อยเป็นเบื้องต้นก่อนการเต้นแอโรบิคจะช่วยยืดหยุ่นร่างกาย ซึ่งในวันเฉลิมพระชนมพรรษาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว คุณพุ่มนำเทปออกกำลังกายถวายสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว, สมเด็จพระนาง
เจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ และทุกพระองค์
@ ปีใหม่นี้ท่านมีโครงการจะไปไหนค่ะ
คุณพุ่ม : ไปหัวหินไปเยี่ยมหม่อมตา(พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว) วันที่ 31 ธันวาคม
อ.จงรักษ์ : คุณพุ่มจะนำซินเนมอลโรล ไปถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ด้วยตัวเอง
ก่อนกลับคุณพุ่มได้มอบคำตอบที่เตรียมตัวมา และอ่านให้ฟังอย่างคล่องแคล่ว ทั้งยังมอบขนมซินเนมอลโรลให้พวกเราเป็นที่ระลึก
จากนั้นคุณพุ่มขอตัว "กลับบ้าน" และเดินกอดคอไปกับราชองครักษ์อย่างมีความสุข
29 พฤศจิกายน 2547 18:12 น.
ไอติมรสต้มยำ
ฉันเอง..ตอนนี้ ยังไม่เข้าใจ
ว่าเธอต้องการอะไรกันแน่
ต้องการให้เรื่องของเราจบ
หรือต้องการดำเนินสานต่อมันต่อไป
บอกฉันทีสิ ...บอกฉันทีนะ
เรายังจะมีกันต่อไปได้นานแค่ไหน
เรายังจะรักกันต่อไปหรือเปล่า
เรายังจะเป็นคนดีของกันและกันต่อไปหรือเปล่า
แต่ฉันจะเอาคำตอบไปทำไม
ก็ในเมื่อการกระทำของเธอมันฟ้อง
ว่าฉันไม่ใช่ คนดี ของเธอ อีกต่อไป
เราเคยเรียกกันว่าคนดี
แต่ถ้าตอนนี้ ฉันไม่ใช่คนดีของเธอแล้ว
ก็เลิกเถอะ...เลิกเรียกฉันว่าคนดี
เพราะถ้าฉันไม่ได้มีความหมายในใจ
ของเธอต่อไปอีกแล้ว
คนดี ที่เธอเรียกมันก็ไม่มีความหมาย
และ...
ฉันก็ไม่อยากเป็นคนดีของเธอ
แค่ลมปากที่มีเสียง
มันเป็นแค่เพียงลมปาก
ฉันจะท่องจำมันไว้ในใจ
ฉันเคยได้ยินเพลงๆหนึ่งที่ว่า
สุดท้ายคนดี ไม่มีที่อยู่
ฉันเองเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไม
คนดี อย่างฉันเมื่อถึงวันนี้
ทำไมถึงไม่มีที่อยู่
ฉันเจ็บปวดมากนะ
เจ็บปวดกับรักที่เธอให้ไม่พอ
แต่ยังต้องมาเจ็บปวดกับความเคยชิน
เคยชินที่จะได้ยินเธอเรียกฉันว่าคนดี
แต่นับจากนี้ไป คงไม่มีใคร
มาคอยเรียกฉันว่าคนดี
และฉันคงไม่ได้เป็นคนดีของใครอีกต่อไปแล้ว
แต่ฉันยังคงต้องอยู่
เพราะโลกยังคงหมุน
ชีวิตของฉันยังต้องได้เจออะไรอีกมากมาย
ฉันยังต้องทำอะไรอีกหลายอย่าง
ฉันยังต้องการรักจากคนที่เขามีรักจริงให้
ฉันเชื่อว่าสักวันฉันจะได้เป็นคนดี
่ของใครสักคนที่เขามองเห็นว่า
ฉันเป็นคนดีของเขาจริงๆ
สำหรับเธอฉันก็คงต้องขออวยพร
ให้เธอมีความสุข กับคนดีคนใหม่ของเธอ
ขอให้เขาเป็นคนดีคนสุดท้ายเถอะนะ
เพราะจะได้ไม่ต้องมีใครมาเจ็บปวด
กับคำว่า คนดี
11 ตุลาคม 2547 11:04 น.
ไอติมรสต้มยำ
เมื่อกันยายนที่ผ่านมา เรื่องราวต่างๆของเราเริ่มจางลง ทั้งๆที่ฉันพยายามที่จะไม่ให้มันจบ พยายามยื้อยุดทุกอย่างระหว่างสองเราเอาไว้ แต่เป็นเธอใช่ไหมที่เริ่มห่างเหิน ตั้งแต่เดือนสิงหาคมแล้ว จนในทีสุด ฉันก็ยอมให้มันจบลง
ต้นเดือนกันยายน ฉันไม่สบายจนต้องเข้าโรงพยาบาล ตอนนั้นเธอไปราชการต่างจังหวัด ฉันโทรบอกเธอว่าฉันไม่สบาย ตอนนี้นอนอยู่โรงพยาบาล ตลอดระยะเวลาที่นอนอยู่ที่นั้น เธอไม่เคยโทรหาฉันเลย จนฉันออกจากโรงพยาบาลกลับไปรักษาตัวต่อที่บ้าน ก็ไม่มีแม้เสียงโทรศัพท์จากเธอเลย เมื่อฉันหายดี ฉันจึงคิดได้ว่า เรื่องของเรามันคงมาถึงจุดแตกหักแล้ว เมื่อฉันจะเป็นจะตายขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่ใยดีไม่แยแส แล้วฉันยังต้องรั้งเธอไว้เพื่ออะไรอีกล่ะ
หลังจากวันนั้น ฉันไม่เคยโทรหาเธออีกเลย แต่ไม่น่าเชื่อนะ ในระยะเวลาแค่เดือนกว่า ณ วันนี้ เธอโทรมาหาฉัน โทรมาพูดคุยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนเธอไม่ได้ไปไหน เหมือนเรื่องของเรายังไม่จบ เธอไม่ได้พูดว่า เรากลับมารักกันอีกครั้งหรอกนะ แต่เธอไม่พูดอะไรนอกจากกลับมาโทรหากันวันละ 3 ครั้งหลังอาหารเหมือนเดิม แต่เธอรู้มั๊ย ว่าตอนนี้ อะไรๆมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันเปลี่ยนไปแล้ว ถึงแม้ตอนนี้ฉันยังไม่มีใครมาแทนที่เธอ แต่ฉันก็คงไม่สามารถกลับไปรักเธอได้อย่างเดิม เพราะฉันเป็นคนใหม่ ที่มีการพัฒนาในเรื่องของหัวใจ
ฉันอยากจะบอกเธอว่า ฉันไม่ใช่ของตายของเธอ ที่คิดจะกลับมาเมื่อไหร่ก็มา อยากจะไปเมื่อไหร่ก็ไป ฉันเคยบอกเธอว่า เมื่อไหร่ที่เธอเหนื่อยในชีวิตขอให้คิดถึงฉันเป็นคนแรก แต่ตอนนี้ฉันว่าเมื่อใดก็ตามที่เธอมีทุกข์หรือเหนื่อยในชีวิต ไม่ต้องคิดถึงฉันเลย คงจะดีที่สุด เพราะคนอย่างเธอไม่เคยมีความจริงใจให้ใครเลย เธอไม่เคยรักใครจริง นอกจากตัวเธอเอง
ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้อีกบทเรียนหนึ่งของชีวิต
8 ตุลาคม 2547 16:14 น.
ไอติมรสต้มยำ
ในยามที่เราเหนื่อยกับการต่อสู้ชีวิต
คงจะดี...ถ้ามีใครสักคนอยู่ข้างๆ
คอยปลอบขวัญ...ให้กำลังใจ
ให้เราได้มีแรงสู้ต่อไป
แต่...ถ้าเราไม่มีใครในวันนั้นของชีวิตล่ะ
เราจะทำยังไง
คำตอบสุดท้ายที่ถูกต้องที่สุด
คนที่จะอยู่ข้างๆเราตลอดเวลา
ไม่ว่าในยามสุขหรือทุกข์ คือ
ตัวเราเอง...นั่นแหล่ะ
จงอย่าหวังให้ใครมาซับน้ำตา
จงอย่าคิดให้ใครมาห่วง
อย่ารอให้ใครมาสนใจ
ทุกอย่างในชีวิตของเรา...เป็นของเรา
เราต้องดูแลตัวเองให้ดี
เมื่อเหนื่อย...เมื่อท้อ...อ่อนแรง
เราต้องหยุดพัก อยู่กับตัวเองให้นานที่สุด
ทำความเข้าใจกับตัวเอง
แล้ว เราอาจจะได้คำตอบและหนทางใหม่ๆกับชีวิต
ด้วยตัวของเราเอง
หน้าส่วนตัว
3399
