4 มกราคม 2549 18:04 น.

...แอบข่มอารมณ์น้อยใจ...

มีบางครั้ง
ที่ฉันไปดูหนังเศร้าเศร้าซึ้ง ๆ
อ่านบทกวีที่กินใจ
หรือเจอเรื่องที่สะเทือนอารมณ์
ฉันต้องข่มความรู้สึกเอาไว้
เพราะฉันอายที่จะให้คนอื่นๆ
รับรู้ถึงความอ่อนไหวของอารมณ์ฉันในตอนนั้น
แต่แล้วฉันต้องกลับมานั่งเสียดาย
ที่ไม่สามารถเก็บอรรถรสความรู้สึกต่างๆ
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตช่วงนั้น ๆ ได้
เพียงเพราะฉันอาย
เดี๋ยวนี้ฉันร้องไห้เมื่อรู้สึกเศร้า
หัวเราะเมื่อรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าขัน
เพราะฉันตระหนักแล้วว่า
ฉันเป็นเพียงปถุชนคนหนึ่งที่มีความรู้สึกครบถ้วน
และมีสิทธิ์ที่จะแสดงความรู้สึกออกมา
แต่แล้วฉันก็พบว่า
มีคนอยู่คนหนึ่ง ที่ต้องการความรักจากฉันอย่างจริงจัง
และเห็นมันสูงค่า
คนคนนั้นก็คือ...ตัวฉันเอง...