21 กุมภาพันธ์ 2552 20:45 น.
วนกวี
เหล่าบุรุษก้าวเดินบนหนทาง
อีกกี่ทางท่านจึงเรียกว่าบุรุษ
อีกเหล่าเรือรบกี่ลำที่เร่งรุด
ลงทะเลไม่สิ้นสุดไม่หยุดพัก
ลูกปืนใหญ่กี่ลุกที่ลอยผ่าน
เหล่าตึกรามบ้านช่องที่แตกหัก
ใยพวกท่านไม่สั่งให้มันพัก
ก่อนที่เธอจะหลับในผืนทราย
ชีวิตคนอยู่ได้แค่กี่ปี
อิสระที่มีกลับศูนย์หาย
ครอบครัวกี่ครอบครัวต้องมลาย
ด้วยไฟร้ายสงครามผลาญชีวี
ต้องเพิ่มหูอีกกี่หูกันเล่า
จึงจะพอให้เหล่าบุรุษนี้
ได้ยินเสียร้องไห้สิ้นฤดี
อยู่ที่ตรงคนรักเขาสิ้นใจ
ต้องตายอีกกี่คนกันเล่า
จึงจะพอให้พวกเขาสงสัย
ว่ามีกี่คนกันเล่าจากโลกไป
ช่างประไรเพียงไม่ใช่ตัวเรา
คำตอบของคำถามเหล่านี้
คงไม่มีให้ได้ยินจากพวกเขา
หากพวกท่านอยากรู้ก็ลองเอา
หูมาเงี่ยฟังเสียงเป่าของพระพาย
คงจะมีอยู่หรอกผู้รับผิดชอบ
ที่มาตอบคำถามนั่นทั้งหลาย
อาจจะมีแต่ก็น้อยจนมลาย
สลายหายไปอยู่ในสายลม
อันสายลมพัดพาไปทั่วโลก
ให้ได้คลายทุกข์โศกที่สั่งสม
แล้วใยเล่าจึงมีเพียงสายลม
อกระทมคนจริงๆไม่เห็นมี
The answer my friend is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind
17 กุมภาพันธ์ 2552 19:26 น.
วนกวี
หนึ่งคมดาบวาดไปในความว่าง
ฤ จะสร้างบาดแผล ฤๅ ไฉน
ดั่งวาจาไม่ได้เอ่ยนามผู้ใด
จะเข้าใครใคร่ฟังก็ฟังเทอญ
หนึ่งลูกดอกพุ่งไปสู่ที่หมาย
ย่อมเข้าเป้าง่ายดายไม่ห่างเหิน
หากรู้กลวิธีเล็งไม่เกร็งเกิน
ย่อมเพลิดเพลินชัยชนะได้รับมา
เปรียบผู้พูดรู้กลในการพูด
ย่อมจะพูดดีได้ง่ายหนักหนา
จูงใจคนด้วยจริตจิตจรรณยา
ใช้วาจาพาตนสู่ปลายทาง
หนึ่งลูกดอกพุ่งไปสู่ที่หมาย
คนไม่ตายหากไม่เข้ามาขวาง
ดั่งวาจาพุ่งไปไร้ทิศทาง
ก็ให้วางตัวตนให้สบาย
หนึ่งวาจาบางเบาเพียงลมโกรก
มิอาจโยกขุนเขาที่ไหนได้
แต่กลับเบียนเบียนคนจนใจกาย
ให้วางวายเสียจิตจริตคน
หน้าส่วนตัว
1578
