บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
ครูทุกคนทนสู้เอ็นดูเด็ก
ครั้งยังเล็กเคยเรียนเพียรเช้าค่ำ
เมื่อเติบใหญ่ได้กลับมาประจำ
เป็นคนพร่ำสอนบ้างต่างอาทร
ทุกวันนี้แม่พิมพ์ที่ยิ้มเอื้อ
คอยช่วยเหลือแนะนำและพร่ำสอน
เริ่มหายากมากขึ้นในดงดอน
ภาพสะท้อนสังคมอุดมการณ์
แม้แต่ทุนเรียนต่อพะนอเลี้ยง
รัฐหลีกเลี่ยงให้หมอเรียนต่อผ่าน
ทุนสายครูไม่เห็นสั่งเน้นงาน
ที่กันดารขาดครูไม่ดูแล
วิทย์,คณิต,เทคโนฯ การสื่อสารฯ
รัฐบาลส่งเสริมและเติมแผ่
ส่วนสายครูเรียนนอกมิจัดแบ
เห็นครูแค่หางแถวแนวพัฒนา
ครูผู้เสียสละในหน้าที่
สวัสดิการแม้มีเฉพาะหน้า
เป็นแม่พิมพ์ของชาติปาดน้ำตา
อนิจจาสังคมมิก้มมอง
อยากให้สอนเด็กดีมี
2655
2
0
หน้าส่วนตัว
