ชลกานต์
เก็บหนึ่งใบไม้น้อยที่ลอยหล่น
ไปไกลต้นริมน้ำใต้โตรกผา
หวังไปฝากสหายที่จากมา
ซึ่งยังบ่นก่นด่าในป่าเมือง
เก็บหนึ่งปีกผีเสื้อสาวที่กราวร่วง
จากหนักหน่วงเดินทางห่างทุ่งเหลือง
การตายของขวัญเจ้าใช่เปล่าเปลือง
คือเริ่มเรื่องตำนานการเดินทาง
อาจบางคนหม่นเศร้าในเงาหมอง
มิทันมองระวีที่ฟ้าสาง
เรือดวงใจว่ายวนจนอับปาง
ทั้งที่บางครั้งอาจแค่ขลาดกลัว
เก็บน้ำค้างกลางพวงดวงหยดนั้น
มาแบ่งปันในวันอันสลัว
คอยรดฝันผ่านวันอันหม่นมัว
ให้ฝันทั่วทุกฝันนั้นเติบโต
เก็บขนนกจากปีกนั้นที่พลันพบ
ยามนี้นอนสงบจบผกโผ
อาจร่อนเร่พเนจรจนเซโซ
แต่มิเคยเลโลความเป็นนก
เก็บหอมลมพรมผ่านผะแผ่วพัด
มาร้อยรัดใจเ
2200
10
0
หน้าส่วนตัว
