15 ตุลาคม 2548 21:53 น.
คนไร้ถิ่น
จากเสียงสู่เสียงผ่านวจี
จากเกาะช้างสู่คีรีเมฆสาย
จากไกลกลับมาใกล้กาย
จากชายเคยมอง...รู้จักกัน
รอยยิ้มชักนำให้มาพบ
เมื่อประสบพบเจอช่างสุขสันต์
จากแค่มองจนมารู้จักกัน
คนคนนี้ช่างผูกพันเหลือเกิน
ปากก็บอกว่ามันไม่เคยคิด
ใจก็ปกปิดไว้ด้วยขัดเขิน
ทุกๆ ทีมีแต่แกล้งทำหมางเมิน
แต่ลับหลังใจสะเทิ้นอ่อนระทวย
ใจเอ๋ยใจน้อยคอยรัก
เขาโทษเจ้านักว่าไม่สวย
แถมหยิ่งยโสทำสำรวย
ยังกะคนสวยเขาทำกัน
ประสบพบครั้งแรกที่วงเหล้า
นั่งกินดื่มกับเขาดูสุขสันต์
แต่เดทแรกในวงเหล้าใครทำกัน
เปลี่ยนเป็นร้านไอศกรีมมันก็คงดี
คำก็พี่สองคำก็เรียกพี่
มันไม่มีหัวใจหรือไงหนอ
ปล่อยให้พี่คนนี้ต้องเฝ้ารอ
เมื่อไหร่น้องจะโทรมาขอ.....พนันบอล
5 ตุลาคม 2548 14:52 น.
คนไร้ถิ่น
ยืนมองแสงดาวค่ำคืน
ลอยเด่นบนผืนฟ้ากว้างใหญ่
พื้นทรายทอดยาวแสนไกล
ทะเลไหลดิ่งลึกพสุธา
มองดูดวงดาวจรัสแสง
ใจเราอ่อนแรงเหนื่อยล้า
พื้นทรายทอดยาวเหมือนธารา
ที่หลั่งรินลงมาอาบแก้มเรา
ทะเลลึกไหลนิ่งดิ่งเวหา
ทะเลใจอ่อนล้าเพราะขาดเขา
เหลียวหลัง...มองหน้า...มีแต่เรา
ที่เฝ้าเดียวดายมิคลายอาดูร
ตอนนี้เธอมองดาวอยู่บ้างไหม
หรือหัวใจตอนนี้กลายเป็นศูนย์
ดวงดาวที่เคยสวยกลับไม่เพิ่มพูน
แสงหรี่ริบดับสูญจากใจเธอ
4 ตุลาคม 2548 15:33 น.
คนไร้ถิ่น
อาจแค่คิดไปเองว่าไม่เหลือใคร
มองข้ามไปกับความใส่ใจของคนอื่น
ยังจำอยู่กับวันและคืน
ที่เคยตื่นขึ้นมาพร้อมความรักจากเธอ
ไม่รู้มาก่อนว่ามันมีเพียงน้อยนิด
ยังคิดว่ามันมีค่าเสมอ
สำหรับความรักที่ได้จากเธอ
แม้ไม่เลิศเลอแต่ก็ดูมากมาย
จนวันที่ต้องเจ็บช้ำ
เมื่อรักที่มีเริ่มห่างหาย
รักน้อยนิดที่เคยคิดว่ามากมาย
สุดท้ายไม่เหลือแม้เสี้ยวใจ
เวลาเคยเป็นสิ่งที่มีค่า
เมื่อเธออยู่ต่อหน้าช่างสดใส
แต่บัดนี้เวลาช่างผ่านไว
เมื่อหัวใจเธอผ่านไปไม่ย้อนคืน
หน้าส่วนตัว
2114
