กลอนเหงา

เหน็บหนาว

Prayad


เหมันต์หวนครวญหาคนน่ารัก
ได้รู้จักแล้วจากเพียงฝากฝัน
ลมหนาวโหมโถมมายิ่งจาบัลย์
ความโศกศัลย์ระคนปนหนาวใจ
เก็บเอาความอาภัพไว้คับอก
ถึงเข็นครกขึ้นเขาเรายังไหว
สุดยากเย็นเข็นรักหนักทรวงใน
เข็นเท่าไหร่ไม่พ้นวังวนลวง
เสียดายความรู้สึกที่นึกรัก
เสียดายที่สมัครปักใจหวง
สงสารความจริงแท้ในแดดวง
ที่เซ่นสรวงให้แด่ความแปรปรวน
พบกับความผิดหวังครั้งที่ร้อย
คิดแล้วน้อยใจช้ำสุดกำสรวล
เหมันตกาลผ่านผันยิ่งรัญจวน
ได้แต่ครวญเพลงเศร้าเคล้าสายลม
นี่ก็อีกราตรีที่หนาวเหน็บ
ทนปวดเจ็บอีกคราให้สาสม
เป็นทาสรักปักจิตคิดระทม
ร้าวระบมไร้คู่อดสูใจ
เหมันต์หวนครวญหาสุดว้าวุ่น
ได้พบคุณเพียงฝันยิ่งหวั่นไหว
หนาวลมโชยโหยหาห่วงอาลัย
ป่านนี้ใครเค้าหนอเคลียคลอคุณ
(เหมันตฤดู ๒๕๓๕)

สิ้นรัก ดีกว่า เจ็บในรัก ll

ชายเหงา


อยู่มั่นคง เนิ่นนาน ไม่เลือนหาย       หายเลือนไม่ นานเนิ่น คงมั่นอยู่ราวเรื่องพัน  สั่นไหว   ใจได้รู้                  รู้ได้ใจ  ไหวสั่น  พันเรื่องราว
หนาวเน็บแห้ง ซ่อนซ้อน หลอนหลอกพร่านพร่านหลอกหลอน ซ้อนซ่อน แห้งเน็บหนาวเจ็บลืมเลือน   หลงลาง   จางเรื่องราว                        ราวเรื่องจาง  ลางหลง   เลือนลืมเจ็บ 
เน็บหนาวสิ้น  ใจขอ   รักไร้สิ้น                    สิ้นไร้รัก   ขอใจ   สิ้นหนาวเน็บสลายสิ้นรัก สิ้นยอม รัก ปวด เจ็บเจ็บ ปวด รัก ยอมสิ้น รักสิ้นสลาย

หัวใจห้องที่ห้า

ลักษมณ์


Vorasak Sagorn4 hours ago via mobile
หัวใจอันว่ายเวิ้ง
ขอบจักร
ห้องหับของความรัก
จัดให้
ที่ท่วมทับการหัก
ห้ามจาก
ขันธ์ที่ห้ากองไว้
กับห้วงจักรวาล
หัวใจห้องที่ห้า
29ก.ย.56
Unlike ·  · Share
You, Hacksecrets Oho, ไม่ล้มเจ้า ไม่เอาโจร, Woody BL and 17 others like this.

สงสารใจ

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน


  ริมลำน้ำยามค่ำ พรำฝน
ฟ้าหม่น คนไหม้ ใจหมอง
แร้นแค้นแม้นว่าไร้ ใครประคอง
รู้แล้ว ต้องชอกช้ำเพียงลำพัง
  ย้อนใจจิตคิดกาลก่อนย้อนกลับหวน
หวังทั้งมวลเหมือนว่าคิดเพื่อผิดหวัง
กำลังใจถอยลดหมดกำลัง
เหลือจะรั้งประทังใจให้สู้ทน
  เคยคิดไว้ว่าเก่งกล้าท้าทุกเรื่อง
ว่าปราดเปรื่องไม่กลัวใครในทุกหน
แน่แท้แล้วเราแท้ก็แค่คน
ไม่เคยพ้นความผิดพลาดเกินคาดเดา
                      ...
  ริมลำน้ำยามดึก นึกไปเรื่อย
ไหลรินเอื่อย ลำน้ำไหลใจก็เหงา
ใจที่ลอยในลำน้ำถามเบาๆ
จะต้องเศร้าอีกคืนไหม ? ..ใจจะทน

น้ำค้าง

บนข.


 
เจ้าหยาดน้ำค้างมาเยี่ยมเช้า                                              
เจ้าหยาดหยดเกล็ดพราวมาจากไหน
เจ้าหยาดมาจากฟากฟ้าใด                                 
กลั่นเป็นหยาดหยดใสอยู่พราวตา

เจ้าผู้มีนามว่าน้ำค้าง                                            มณีพร่างพร่ำพรอดกับยอดหญ้า  หรือเจ้าคือรัตติกาลอันผ่านมา                         แล้วอำลาไปลับกับตาวัน   หรือเจ้าคือน้ำตาของคนโศก                             ผู้วิโยคท้อแท้รักแปรผัน จึงกลั่นหยดน้ำตาความจาบัลย์                          เป็นอุษาโศกศัลย์ทิพย์วารี   หรือฟ้าสั่งจากฟ้าเวหาหน                                 ในคืนค่ำเดือนหม่นดาวริบหรี่  เป็นหยาดหยดน้ำค้างรมณีย์                             ปลอบทุกชีวีใต้เดือนดาว    เจ้าผู้มีนามว่าน้ำค้าง                                          เจ้าคือความอ้างว้างสายลมหนาว แต่งแต้มยอดหญ้าลดาพราว                              ปลอบทุกกรวดเม็ดร้าวคลายร้าวราน   ก่อนเจ้าจะสลายร่าง                                            ทิ้งยอดหญ้าอ้างว้างผันผ่าน ก่อนอาทิตย์ลืมตาทิวาวาร                                  สาดแสงประหารแห่งสุรีย์   บอกข้าได้ไหมเจ้าน้ำค้าง                                   เจ้าเคยอ้างว้างบ้างไหมนี่    หรือเจ้าเพียงผ่านมามิยินดี                                ทุกขณะนาที...ความเปลี่ย

เพื่อนทะเล

ฝน


 ฟังเสียงคลื่นทะเลยามพัดหวนทำให้ชวนน่าฟังน่าหลงใหล
เหมือนกับใจคน ที่อ้างว้างอยากมีใคร
คอยห่วงใย ใกล้ใกล้ดูแลกัน
แต่ทั้งนี้มันก็ได้ แค่เพียงฝัน
นานนับวันยิ่งอยู่ใกล้ เหมือนยิ่งห่าง
เหมือนเส้นทาง ที่ยังอีกยาวไกล
        ถึงอย่างไรก็ยังดี..ที่มีเธอ
คอยส่งเสียงเป็นคลื่นลมยามฉันเหงา
แม้ว่าเราไม่สามารถคู่กันได้
แต่ใจนั้นยังสัมผัสได้ถึงกัน
ยามที่ฉันอ้างว้างและเดียวดาย
เธอก็คือแสงสุดท้าย..เป็นเพื่อนกันยามคิดถึง

เศร้าชิวๆ

อาบูไซยาบ


บนความเหงา เศร้ารัก เกินหักถอน
แม้จะนอน นอนไม่ได้ ใจมันหวิว
ปล่อยใจลอย คอย..!เฮ้อ...!! เศร้าชิวๆ
เวลาหิว ท้องไม่รับ ตับพิการ
ยามอกหัก เพ้อพร่ำ จนเพื่อนเบื่อ
"เมิงจะเพ้อ ไปเพื่อ..."น่าสงสาร
เฝ้าชะแง้ แลเฟส อยู่ตั้งนาน
ใจร้าวราน เธอคงไม่ รับรู้เลย....

อยู่คนเดียว

Atlantic


อยู่กับความเดียวดาย อ้างว้าง สับสนอยู่นิ่งนึกครวญคร่ำช้ำกมล
อยู่เพื่อทนรอสังขารบานแล้วโรย
อยู่อย่างคนเย็นชาที่คราคร่ำ
อยู่เพื่อกินอิ่มหนำและหิวโหย
อยู่เพื่อสุข ทุกข์โลภ และกอบโกย
อยู่กับความเหี่ยวโรย ของตัวเอง..

เพียงรอยยิ้ม

ไผ่ลู่ลมม


หัวใจรินร่ำร้องฟ้องสิงขร
ดั่งคนจรจากดินถิ่นอาศัย
ตะวันย่ำสนธยาขอบฟ้าไกล
น้ำตาไหลขมขื่นสะอื้นตาม
...
เสียงไผ่ครวญเสียดกอล้อเล่นลม
อกตรอมตรมหลายหลากมากคำถาม
คำตอบเดียวเพียงรู้อยู่ทุกยาม
คือสงครามความเหงาเข้าทักทาย
สุรีย์ศรีร่วงโรยโปรยความมืด
ดารายืดบรรเจิดขึ้นเฉิดฉาย
เจ้าหิ่งห้อยเร่งรุดจุดประกาย
แต่ความหมายตระหนกในอกเรา
เสียงกล่อมเห่หริ่งหรีดเจ้ากรีดปีก
พาหลบหลีกผ่อนคลายบ้างหายเหงา
เพียงชั่วครู่ที่จิตคิดบรรเทา
อารมณ์เศร้าหมองหม่นก็วนมา
แสงดาวน้อยระยิบกระพริบถี่
ฝากใจนี้ที่จรร่อนเร่หา
หากวันพรุ่งรุ่งตื่นขึ้นอีกครา
ปรารถนา...รอยยิ้ม...ที่พริ้มพราย
 
ไผ่ลู่ลม
 

ทะเลแปร

ไผ่ลู่ลมม


มหรรณพ สาดแทรก กระเเทกคลื่น
จันทร์เสี้ยวตื่น ทักทาย หาดทรายขาว
ดาราส่อง แวววับ ระยับพราว
สายลมหนาว ย้ำจิต สะกิดครวญ
...
เสียงหัวใจ กระซิบ หยิบความเหงา
ฉายภาพเก่า เจ็บลึก สำนึกหวน
รักแตกฟอง ซานซม อารมณ์ปรวน
คนผันผวน คล้ายเล่ห์ ทะเลแปร
ไผ่ลู่ลม

สมัคร

winterstar


โปรดทราบ ตอนนี้ฉันว่าง
ใครก็ตาม อยากรู้จักสมัครไว้
ฝากเบอร์ติดต่อ รอเรียกสัมภาษณ์ได้
หากถูกใจ ยกให้ ใช่เลย
ทุกตำแหน่ง ที่อยาก จะสมัคร
ทั้งคนรัก คนเลี้ยง ได้เสมอ
คุณสมบัติ ง่ายๆ สำหรับเธอ
รักฉันเสมอ ดูแล ไม่หลองลวง  

.ลมเช้า....

ทิพย์โนราห์ พันดาว


.ลมเช้า....

ลมเช้าโลมอรุณ กรุ่นแสงสา
ตะวันทาฟ้ากว้างกระจ่างสวย
ลมรินร่ำโปรยรื่นชื่นระรวย
เจ้าแพงพวยไหวดอกหยอกคันนา....
ตะวันงามสาดคลุมสุมทุมไม้ ยะโย้กย้ายร่ายระบำฉ่ำหรรษา บัวหลีกใบหมายเคล้าเจ้า... ภุมรา หมู่หญ้าคาเริงเร้า... เย้าสายลม... น้ำในบึงสงบนิ่งดิ่ง..ล้ำลึก พะวงนึกอารมณ์ทรวงห่วงผสม ณ ภายนอกสงบงามท่ามสายลม ภายในตรมระทมดื่น..พื้นที่ใจ.. คิดถึงเธอแต่บางเบาเพราะเหงาหนัก จากใจภักดิ์ต่อคนดีที่มีให้ ในยามไม่เหงาบ้าง หรืออย่างไร ทวงถามใจคนไกลห่าง บางเวลา....

**---รุ้ง--- (ภาคสมบูรณ์)---รุ้ง---**

Jackie


๏ สายรุ้งพร่าง..ขวางทาบ..ระนาบฟ้า
ขับนภา..ฟ้าพราย..หลากหลายสี
ประหนึ่งแก้ว..แววเพชร...เกล็ดมณี
เรื่อรุจี..รวีวรรณ..อนันต์กาล
๏ หมายรุ้งเรียว..เกี่ยวใจ...เอาไว้มั่น
ร่วมประคอง..คล้องฝัน..แห่งวันหวาน
สานสลัก..รักไว้..ให้เนานาน
ชูช่อบาน..จารจรุง..ดั่งรุ้งทอ
๏ เมื่อสัมพันธ์..นั้นกลาย..จากหมายมาด
เรียวรุ้งขาด..พาดเกลียว...ดุจเรียวขอ
ภาพรุ้งงาม..ยามเรา..เคียงเคล้าคลอ
ก็หักงอ..ต่อหน้า..กลางฟ้าคราม
๏ พิรุณร่ำ..ฉ่ำริน..จนสิ้นสาย
ลำรุ้งพราย..คล้ายแล้ว..สิ้นแววหวาม
สิ้นสายฝน..หล่นริน..ใจสิ้นตาม
หมดสิ้นงาม..ยามขาด..สวาทวาง
๏ สิ้นฝนโปรย..โรยละออง...จากท้องฟ้า
รังสิมา..ทา-ทุ่ง..ครารุ่งสาง
แต่ฤดี..นี้เหมือน..กลับเลือนลาง
คล้ายฟ้าขวาง..กางกั้น..ยากบั่นไป
๏ หวังรุ้งเรียว..เกี่ยวคล้อง..สองจิตมั่น
แต่รุ้งงาม..ยามฝัน..กลับสั่นไหว
มาบังบด..หมดค่า..ความอาลัย
ห้วงฟ้าไกล..ไร้ค่า..ให้อาวรณ์
๏ ความเดียวดาย..กรายกล้ำ ..เข้าย้ำเหนี่ยว
เมื่อรุ้งเรียว..เกี่ยวฝัน...ในวันก่อน
มาสลาย..กลายกลับ..จนลับจร
สิ้นแรงโรย..โหยอ่อน..สะท้อนทรวง
๏ สายรุ้งโค้ง..โยงจิต..กลับบิดผัน
ทิ้งสัมพันธ์..วันวาร..ให้รานร่วง
รุ้งพรายสี..คลี่ฉาบ..ด้วยภาพลวง
ก็หายดวง..ร่วงหล่น..หลังฝนซา
๏ เหลือเพียงคน..หม่น-คอย..บนรอยเหงา
เหลือเพียงเศร้า..เข้าราน..หมายผลาญพร่า
เมื่อรุ้งงาม..ล่ามพ่วง..เพียงลวงตา
ไย....ถวิล..จินต์หา..ด้วยอาลัย
๏ ระวีฉาย..พรายแ

เธอมีสิทธิที่จะเศร้า เมื่อโลกเหงาถึงปานนี้

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน


  เธอมีสิทธิที่จะเศร้า 
เมื่อโลกเหงาถึงปานนี้
จับมือกันไว้นะคนดี
ไปยังที่เหงาๆ  ..แค่เราสองคน

"ยังอยากนั่งมองจันทร์ด้วยกันไหม"

Cobra


"ยังอยากนั่งมองจันทร์ด้วยกันไหม"
-------------------------------------
ลมเย็นชื่นแผ่วผิวพริ้วใบไผ่
ฉ่ำชื่นใจในราตรีที่ครึ้มฝน
แหงนมองฟ้าเมฆาฟ่องล่องลมบน
พัดใจคนเหงาหงอยให้ลอยไกล
เห็นดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวเลี้ยวบังเมฆ
ช่างวิเวกในความคิดจิตหวั่นไหว
โอ้... ดึกดื่นค่ำคืนนี้ไม่มีใคร
อยู่เคียงใกล้มองเดือนเหมือนก่อนเคย
ดึกสงัดเงียบงันจันทร์สลัว
รอบๆตัวเสียงเรไรใยเงียบเฉย
ทุกสิ่งอย่างดูต่างไปไม่เหมือนเคย
โอ้... ใจเอ๋ยใจเราช่างเหงาจัง
หลายผู้คนพักผ่อนนอนหลับฝัน
แต่ใจฉันมันยังถามถึงความหลัง
อยากจะรู้ผู้ลาลับหลับหรือยัง ??
ยังอยากนั่งมองจันทร์ด้วยกันมั๊ย ???
---------------------------------------
By... Cobra Owens

เพลงเศร้า

คนกรุงศรี


ขลุ่ยบรรเลง เพลงเศร้า เหงาจริงหนอ
เขาผิวคลอ คำกลอน ที่อ่อนหวาน
คนประพันธ์ นั้นเล่า คงร้าวราญ
เนื้อความกานท์ กลั่นฝาก มาจากใจ
ถ้อยวลี จารคำ ที่ล้ำลึก
จนรู้สึก อาวรณ์ และอ่อนไหว
เขาพ้อพร่ำ รำพึง ฝากถึงใคร
เธออยู่ไหน ไยลับ มิกลับคืน
คนร่ายกลอน อ่อนหวาน ช่างขานขับ
คราสดับ  กินใจ ให้สุดฝืน
เหมือนเจ็บช้ำ ย้ำอยู่ ดูยั่งยืน
แอบสะอื้น เบาเบา เพราะเหงาจัง
เมื่อมาเทียบ เปรียบเรา เหมือนเขานัก
ที่จมปลัก วังวน เรื่องหนหลัง
อยากจำเรียง รวมถ้อย ร้อยให้ฟัง
เขาช้ำยัง มิเท่า ครึ่งเราเลย
พอลมเย็น เยือกผ่าน ราญใจแท้
คนพ่ายแพ้ เตรียมใจ อย่างไรเอ๋ย
ฟังวรรคทอง ต้องเศร้า เหงาเช่นเคย
ลมรำเพย ยิ่งร้าว หนาวฤดี
ขลุ่ยบรรเลง ท้ายกลอน เสียงอ่อนช้อย
แล้วก็ค่อย จางไป คล้ายหลีกหนี
ปล่อยคนเศร้า เฝ้าหวล ทวนวลี
ทิ้งคนที่ เปล่าเปลี่ยว ....ให้เดียวดาย

แผลเก่า กับเงาใจ

คนกรุงศรี


เงียบเสงี่ยม เจียมตน เป็นคนเหงา
หาใครเขา สนใจ ร่วมไขขาน
ปลีกตัวห่าง ร้างคน อยู่จนนาน
คิดถึงการณ์ ก่อนเก่า แล้วเศร้าจัง
อยากจะลืม เรื่องราว ที่เราพบ
แต่ยากลบ ความจริง ส่ิ่งหนหลัง
มิเอื้อนเอ่ย  เผยเล่า ใครเขาฟัง
เป็นเหมือนดั่ง แผลเก่า ของเงาใจ
ทนปวดเจ็บ เก็บกด รันทดแท้
หวังเลียแผล เยียวยา รักษาให้
เวลากาล ผ่านผัน คงวันใด
รอฤทัย สร่่างซา หรือชาชิน
หวังมิตรใหม่ ไมตรี จะมีมอบ
รอคำตอบ ใครเล่า เขาถวิล
มิต้องซับ น้ำตา ที่บ่าริน
อยากได้ยิน ถามบ้าง เป็นอย่างไร
อยากทุเลา เบาปวด ความรวดร้าว
เพื่อย่างก้าว หลุดพ้น ความหม่นไหม้
แอบมุ่งหวัง ตั้งจิต คิดการไกล
ส่วนลึกใน ใจหวั่น แสนพรั่นพรึง
มรสุม คุ้มคลั่ง  เมื่อครั้งก่อน
มันตามหลอน ขุดค้น จากก้นบึ้ง
แต่หมายว่า ฝ่าฟัน จะดันดึง
สักครั้งหนึ่ง ขอสุข ซุกหัวนอน
หน้า / 9  
ทั้งหมด 143 กลอน