ให้คะแนนกลอน

บททดสอบ

แมวน้อยตัวกลม

๏บททดสอบ  ทำเหนื่อยหอบ  แต่ตอบได้
คืออดทน  ไม่จนใจ  ไม่หน่ายหนี้
ล้มก็ลุก  ล้าก็พัก  หนักก็ดี
เท่าที่มี  มีไม่เท่า  เราก็ฟัน
เจ็บทั้งตัว  เจ็บทั้งกาย  คล้ายลวดรัด
แสนสาหัส  สาแก่ใจ  ไม่หุนหัน
ใครนั้นจะ  สมน้ำหน้า  ไม่ว่ากัน
ก็ฉันมัน  ชิงชัง  จนฝังใจ
ชีวิตนี้  มีเพื่อ  การทดสอบ
จงเห็นชอบ  โกยกอบ  รับให้ไหว
ประสบการณ์  ความช้ำ  ไม่ซ้ำใคร
ต่างกันได้  เพราะต่างใจ  ใฝ่แตกต่าง
อดทนแค่  สุดแท้  ที่ทำได้
แม้คลื่นใหญ่  โหมซัด  เกินขัดขวาง
จะตามคลื่น  รื่นไป  แม้นไกลบ้าง
รอคลื่นจาง  แม้อยู่ห่าง  ทางที่กลับ
ต้องเวียนว่าย  วกวน  ทนเพื่อรอด
แม้จะถอด  ใจกาย  ไม่ล้าหลับ
ทวีคูณ  พูนแรง  ให้แข็งรับ
ต้องแข่งขับ  กับตนเอง  เร่งให้ไว
เมื่อถึงฝั่ง  ยังระวัง  ระแวงอยู่
สิ่งที่สู้  รู้และรับ  จับพอไหว
ให้แข็งแกร่ง  แฝงพลัง  ฝังข้างใน
บททดสอบ  ตอบเงื่อนไข  ในตัวมัน
ความระทม  ยังขื่นขม  ใต้ตมใจ
แต่ต้องสู้  กู้ต่อไป  ไม่เคยหวั่น
การถูกบท  ทดสอบ  นั้นสำคัญ
ให้ตัวตน  คนๆนั้น  ผันเปลี่ยนไป
ได้ทำให้  ความอดทน  ล้นท้นขึ้น
ไม่มีมึน  ลบแลเลือน  เรื่องเงื่อนไข
ก็ชีวิต  มีขึ้นลง  จงปลงใจ
สูงต่ำได้  เหมือนน้ำใส  ในทะเล..

เหมยแดง

Sooth

     เหมยเอยเจ้าดอกเหมย    สีเจ้าแดงสะพรั่งทั่วหล้า
ผ่านวสันต์เหมันต์มา                    ทั้งเย็นเยือกและเหน็บหนาว
     เหมยเอยยังกร้าวแกร่ง     กลีบเจ้าแดงไม่แปรขาว
ไม่หวั่นหิมะกราว                      แม้เดือนดาวอับแสงสี
     หยัดยืนคู่แผ่นดิน           ไม่เคยสิ้นเหมยแดงนี้
รักมั่นสามัคคี                          ทั่วปฐพีพี่น้องกัน
     หิมะที่ร่วงกราว             ช่างปวดร้าวราวคำหยัน
เหมยยงคงนิรันดร์                    ไม่แปรผันเป็นอื่นใด
     หยดเลือดสีแดงข้น        คงเปี่ยมล้นด้วยน้ำใจ
ดอกเหมยเผยความนัย               ในสายเลือดของชนเรา 

เหนื่อย..หัวใจ

ardin

ทำไมนะ.....คนเราต้องเรื่องมาก
รู้ว่ายากจะทำใจให้รับได้
แต่ทำไม.....อยากจะรู้ว่าทำไม
ให้ได้ไหมเรื่องแค่นี้ขอทีเถอะ
ฉันนั้นเหนื่อย........เมื่อยล้าแสนสาหัส
อยากจะพลัดจากไปไกลไกลถิ่น
แต่หัวใจ......บอกให้สู้เป็นอาจิณ
แม้ก้อนหินก็ต้องมี....วันละลาย

+++ รู้ไหม...ใครกำหนด +++

วฤก


(ภาพจากแปลงเวบพี่ดอกสารภี http://www.geocities.com/kothai1_2000/)
๏ จะดีเลวเหลวไหลใครกำหนด
จะตรงคดใครเล่าเขาขีดเขียน
จะเกียจคร้านการกิจฤๅจิตเพียร
ก็ใครเปลี่ยนป่ายเบนจนเป็นไป
อ้างวาทะชะตาฟ้าลิขิต
อีกมีฤทธิ์แรงกระทำกรรมผลักไส
พรหมลิขิตขีดเส้นเป็นโยงใย
กำหนดไว้วางกลหนทางจร
เรื่องดีเลวเหลวแหลกแรกไม่รู้
พ่อ แม่ ครู เคยไหมใครสั่งสอน
ทั้งหิริโอตตัปปะอสาธร
เคยไหมซอนซึมรับจะจับจำ
ทั้งดีเลวเหลวไหลใจกำหนด
ทั้งตรงคดคิดไว้ใจถลำ
อย่าโทษดินฉินฟ้าว่ากระทำ
จิตเจ้านำดีชั่วด้วยตัวเอง ๚ ๛

...อย่าสงสาร...

เงาเมฆ

...อย่าสงสาร...
เธอจ๋า..ฉันขอร้อง
ขอให้บอกกันมาตรง-ตรง
ว่ารักเรายังมั่นคง
และเหมือนเดิม อยู่ใช่ไหม ?
แต่ถ้ามันไม่ใช่
ขอให้เธอรีบไปจากฉัน
โดยที่ไม่ต้องมาสงสารกัน
เหมือนที่ผ่านมา

จบ...จบ...จบ

Salukphin

    คำสัญญาของใจใครเผลอลืม
บอกเคยปลื้มดื่มด่ำพร่ำคำหวาน
เพียงเวลาพ้นไปได้ไม่นาน
เกิดอาการลังเลหันเหใจ
ก็ไม่ว่าอะไรเชิญไปเถอะ
จะเลอะเทอะรายทางอ้างหวั่นไหว
ให้ต่างคนต่างจบพบทางไป
และอย่าได้มาทวงย้ำคำสัญญา
ฉันไม่มีอะไรไปร้องขอ
หรือตัดพ้อเพื่อยื้อยุดฉุดห่วงหา
ไม่มีแม้เยื่ออาลัยในแววตา
ลบคุณค่าของใจไร้จดจำ
จบ จบ จบ จากใจลบไม่ปลื้ม
เลิกด่ำดื่มดึงดูดใจไร้กลืนกล้ำ
มิต้องตื่นเตือนใจในถ้อยคำ
แค่ขบขำคำสัญญาที่ว่าวอน.
 

คนพิศษ

ม่านน้ำ

จะมีไคบ้างไหม
ที่จะรักและจิงใจกับคนอย่างฉัน
และให้กำลังใจในยามท้อทุก ๆ วัน
ขอบคุณคน ๆ นั้นที่เข้ามาใน  ...หัวใจ...

คำคม 126 เกราะป้องกันชีวิต

หนังสือ

สูญเสียอะไร.. ก็สามารถหามาทดแทนใหม่ได้
ตราบที่เรายังมี “กำลังใจ”
หมั่นเพิ่มเติมกำลังใจ.. ให้ตนและคนใกล้ชิด
อย่าให้มีลดน้อยถอยลง
เพราะว่า “กำลังใจ” คือเกราะป้องกันชีวิต
สำนวนไทย : ช้างตายทั้งตัว เอาใบบัว-
มาปิดไม่มิด
หมายถึง : ความชั่ว-ความผิดที่ร้ายแรง
สักวันจะถูกเปิดเผย

รักนอกหัวใจ......

พิมญดา

ใจแทบขาดคนดีไปมีใหม่
คอยผลักใสคนเก่าเรานี่หนอ
บอกเราไปกันไม่ได้ก็ขอพอ
น้ำตาคลอครวญคร่ำช้ำใจจริง
เมื่อโดนไล่ก็จะไปนอกใจพี่
ให้คนดีสบายใจไม่ห่วงหา
เมื่อรักเราได้แค่นี้ขออำลา
คนใหม่มาจะได้ไม่ระแวง
น้องทำผิดอะไรใจอยากถาม
ถึงต้องหยามไล่น้องออกจากพี่
แค่คนนั้นเด็กกว่าหรือคนดี
หรือคนนี้เก่าไปไล่พ้นทาง
คำสัญญาเอื้อยเอ่ยพี่เคยบอก
คือคำตอบสุดท้ายว่ารักมั่น
ตอนนี้พี่คืนน้องตัดสัมพัน
ทางรักนั้นแยกสองน้องควรไป
น้ำตาซึมเกาะรั้วหัวใจพี่
น้องคนนี้ไม่มีที่ให้ยืนฝัน
ได้แต่มองอ้างว้างไปสุดทาง
เมื่อรักจางพี่จรน้องตรอมใจ
เมื่อใจพี่ไม่มีน้องให้อาศัย
จะขอเก็บ..ใจคืนมารักษาไว้
ให้เขาเข้ามา..แทนที่เต็มหัวใจ
ขอลาไกลไม่คิดหวงทวงสัญญา......

ผิดตั้งนาน

ดอกบัว

   
ผิดตั้งนานพานเขินสะเทินทก
ในหัวอกแอบอายมิคลายเขิน
เขียนวลีพลีมอบระบอบเกิน
เขียนเพริดเพลินสัมผัสสบัดกลาย
ฉ่ำอุรานำพาวาจาจด
เพียรกำหนดวจีวลีขยาย
เขียนลำนำร่ายพจน์จารจรดพราย
คำที่ใช้จำนรรจ์สัมพันธ์แปร
โอ้ หนอเราช่างเง่าความเขลาหนัก
ไม่รู้หลักลำนำใช้คำแย่
ผิดสัมผัสแต่ต้นมิค้นแล
ช่างเขลาแท้เออหนอเราหนอเรา
กว่าเข้าใจเขียนไปก็ไกลหนัก
เขียนสลักถ้อยทีวลีเฉา
เขียนวาทะสัมมานำพาเนาว์
เขียนรักเราก็เฃลามิเข้าใจ
ผ่านมาตั้งสองร้อยกว่าถ้อยห้อง
ในทำนองโสภานำพาใส่
เขียนปันแบ่งแต่งเรืองประเทืองใจ
ภาษาไทยถ้อยความงดงามตา
เพราะคนเราย่อมพิศในผิดถูก
แล้วสร้างสุขเสริมส่งให้ทรงค่า
ผิดเป็นครูดูแล้วไม่แจวลา
อภิญญาต้องจดกำหนดจำ
ความไม่รู้เรียนรู้ให้รู้ได้
หากหัวใจยอมรับปรับเพรี้ยงพร้ำ
แก้สิ่งผิดได้ถูกเพียรปลูกคำ
ในเพรี้ยงพร้ำร่ำบทกำหนดใจ
ดุจบ้างเรื่องเคืองขุ่นหมกหมุ่นจิต
หากเพ่งพิศปรับแก้จริงแท้ไร้
ซึ่งยุ่งยากลำบากทุกยากใด
อยู่ที่เราหรือใครควรใคร่ดู
ผิดตั้งนานมิรานให้พานหมอง
ทุกอย่างต้องใตร่ตรองปรับลองรู้
ใครมิได้ผิดพลาดปราศจากครู
หรือจะรู้ผิดพลาดประหลาดคน
31 สิงหาคม 2552
ดอกบัว

.: + ต้องเข้าใจ + :.

ดินสอสีครีม

ใบไม้ยังเปลี่ยนสี
                                                นาทียังเปลี่ยนไป
                                                 คนรักยังนอกใจ             
                                                 แล้วอะไรจะแน่นอน
 
                                                        จิงมั้ย  !!!!

มนุษย์

ก้าวที่...กล้า


เข้าใจตนเข้าใจโลกไม่โศกเศร้า
อย่าสร้างเงาสร้างดวงจิตติดหวั่นไหว
ปล่อยวางบ่วงสุข.ทุกข์ซ้อนยอกย้อนใจ
มีสิ่งใดติดตามเจ้าเข้าบั้นปลาย
เป็นมนุษย์ปุถุชนบนโลกนี้
พบแสงสีมายามากหลากความหมาย
ความเที่ยงแท้แห่งตัวตนมิพ้นตาย
คงเดียวดายประโยชน์ทับกลับผืนดิน
สำหรับเราในความตาย   
ขอเลือก “การฝัง”  มิใช่ “การเผา”

ร้ายกว่าร้าย

กัลกตา

ทำ ห่วง ใย ตบ ตา แต่ ว่า ซ่อน
อสรพิษ งาม งอน ย้อน ตลบ หลัง
เรา ทด ท้อ ใน ใจ ให้ เอ วัง
เมื่อ เกลียด ชัง แฝง ใน รัก ร้าย กว่า ร้าย

คืน........ ร้าย

Zagaie

 ความเงียบ เวลาเที่ยง แห่งกลางคืน
เหมือนจะ กินกลืน หัวใจฉัน
สายลม พัดกร้าว ร้าวโรมรัน
เมฆร้าย กรายกั้น แสงดาว
ดับเดือน ณ คืนแรม แล้งร้าง
ความเหงา เหยีบหย้าง เหน็บหนาว
หลับตา หรือจะลับ ดับเรื่องราว
มีเม็ดเหงื่อ หยาดพราว ยังหนาวใจ
 

****แพ้..อย่างผู้แพ้****

กอกก


                                            ***แพ้..อย่างผู้แพ้***
                                      ห่างไกลกันก่อเกิดเศร้าในจิตลึก
                                       ฉาบผนึกด้วยคิดถึงคนึงหา
                                       ความหมองก็รุมเร้ารี่เข้ามา
                                       สะกดกลั้นน้ำตาอย่าให้นอง
                                       ถ้าถามว่าเหงาไหม? บอกว่าเหงา
                                       ทุกข์รุมเร้าใจหม่นต้องทนหมอง
                                       เฝ้าคิดถึงโหยหาใจใฝ่ปอง
                                       ไม่กล้าร้องบอกเขา เราเจ็บเกิน
                                       ทั้งที่รู้เราป็นเช่นดินกรวด
                                       แสนร้าวรวดเทียบเคียงเพชรก็ขัดเขิน
                                       ผิดมากหรือที่กล้ารัก..กล้าเผชิญ
                                       และเจ็บเกิน ถูกหยามหยันแสนช้ำใจ
                                       วันนี้จึงต้องอยู้อย่างผู้แพ้
                                       คนอ่อนแอรับสภ

ก้าวถอยหลัง เพื่อก้าวอีกครั้งอย่างมั่นใจ

นิติ

ยิ่งรักยิ่งเจ็บปวดทรมานใจ
เจ็บข้างในใครเล่าจะรับรู้
เจ็บตัวเจ็บใจเหมือนโดนตะปู
ใครจะอยู่ใครจะทนจนหมดแรง
สิ่งเดียวที่อยากบอกให้รับรู้
กระซิบใกล้หูของเธอเจอกลั่นแกล้ง
ด้วยถ้อยคำจดจำย้ำเสียดแทง
หมดเรี่ยวแรงลงไปใจแทบพัง
แค่เสียงลมพัดผ่านมาพาระลึก
เหมือนรอยหมึกเปื้อนใจคล้ายยาสั่ง
เจ้าจงตาย จงตาย ไม่จีรัง
เหมือนโดนฝังนั่งยางย่างจิตใจ
หยุดก้าวเดินแลัวหันมอง ณ ที่เก่า
ที่ที่เราก้าวเดินเมินใจใฝ่
มาบัดนี้รู้แจ้งแถลงความกระจ่างใน
ขอถ่อยไปตั้งหลักรักษาตัว

หมาไทยกับสุนัขฝรั่ง

เอเธนน่า

  ผิดด้วยหรือที่ฉันเกิดมาเป็นหมา
มีหน้าตาอัปลักษณ์ดูบัดสี
ขี้เรื้อนเกลื่อนทั่วทั้งกายี
ใครก็เมินหน้าหนีไม่อยากมอง
  ใช่สิฉันมันเป็นหมาข้างถนน
ไหนจะเหมือนเจ้าขนยาวดูเศร้าหมอง
เจ้าตัวนั้นแสนสวยรวยเพชรทอง
ก็เขามีเจ้าของสะโอดสะอง
  หมาก็คือหมานะสัตว์ประเสริฐ
เพียงแต่เกิดในที่ที่ระหง
เขามีหลักประกันที่มั่นคง
นอนในกรงติดแอร์แหมสบาย
  คืนนี้ฉันยังไม่รู้จะนอนไหน
กินอะไรในวันพรุ่งกลุ้มเหลือหลาย
ไอ้ที่คันอยู่ทุกวันพลันเกลื่อนกาย
ก็ไม่รู้จะหายไหมใจเป็นทุกข์
  ฉันน่ะเป็นหมาไทยพันธุ์แท้
อยู่จนแก่ยังไม่มีความสุข
สุนัขฝรั่งจากแดนไกลมาบุกรุก
เอาที่ซุกหัวนอนของฉันไป

ม่านชีวิต

jojo24


   สับสนอลหม่านม่านชีวิต
เหมือนหลงทิศติดอยู่ในที่ไพรสณฑ์
มันมืดมิดมองออกไปไร้ผู้คน
ในกมลเริ่มมืดมัวด้วยกลัวภัย
   ม่านชีวิตเปิดแสดงมาช่วงหนึ่ง
ดำเนินถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่
คือทางแยกมากมายหลายที่ไป
แล้วทางไหนมีเส้นชัยอยู่ปลายทาง
   แหงนมองฟ้าหวังหาดาวช่วยบอกทิศ
แต่ความหวังดับสนิทเพราะเมฆขวาง
พายุใหญ่ก่อตัวทั่วนภางค์
หมดหนทางจะเดินเท้าก้าวต่อไป
   ทรุดองค์ลงพักอยู่กับที่
ครุ่นคิดหาวิธีจะแก้ไข
หวนรำลึกเมื่อครั้งยังเยาว์วัย
บ้านหลังใหญ่ที่จำใจต้องจากมา
   ออกเดินทางพร้อมชายหนึ่งและหนึ่งหญิง
ไม่เคยทิ้งยามป่วยช่วยรักษา
สอนคุณธรรมสอนใจให้วิชา
วันข้างหน้าจะได้รอดและปลอดภัย
   เดินมาถึงแม่น้ำกว้างขวางทางอยู่
จ้องมองดูอีกฟากฝั่งหาเห็นไม่
หมดหนทางที่สองเท้าก้าวข้ามไป
หวังเรือใหญ่ผ่านมาพาข้ามพลัน
   แต่มีเพียงเรือจ้างน้อยลอยลำอยู่
ซึ่งมองดูคงนั่งได้แค่กายฉัน
ฝากเด็กน้อยกับเรือจ้างผ่านทางตัน
จนฝ่าฟันข้ามฝั่งดังตั้งใจ
   ลงเรือจ้างเดินต่อไปด้วยใจมั่น
พร้อมความฝันจะไปถึงเป้าหมายใหญ่
แต่เดินทางไปได้ไม่ทันไร
กลับหลงทางกลางไพรใจหวั่นกลัว
   ขณะนั่งนึกความหลังครั้งเด็กน้อย
น้ำฟ้าย้อยตกลงที่ตรงหั

ไป ๑.....มา ๒

tiki

..อาจมิมีเวลาน่าสงสาร
สุนัขน้อยจึงพาลถูกขับไล่
คงตัวสั่นงันงกและตกใจ
วิ่งหนีคนนั้นไปให้ไกลตา
....ด้วยยุ่งยุ่งหมายมุ่งสลายทุกช์
จึงลืมสุขยามเล่นสุนักขา
ลืม"เฮเลน"ตัวน้อยจากเจ้ามา
แล้วต้องล้าเมื่อรู้ว่าเจ้าหายวับ
....แต่กระนั้นก็ดี มีที่พึ่ง
จากหายหนึ่ง แต่คืนสอง ปองสลับ
หนึ่งสุนัขหายจ้อยลอยลิบลับ
สองวิฬาร..เกิดกลับ..ปรับทุกข์คลาย
ทิกิ_tiki
นานมากแล้วที่ บางอย่างอันยุ่งขิง
ได้นำบางสิ่งหายไปจากชีวิตอย่างกู่ไม่กลับ
.........วันที่ยุ่งๆกับเรื่องนอกบ้าน
คนนั้นคนนี้ป่วย ใครคนนั้นถูกรถชน
ใครอีกคนไปผ่าตัดมา
ใครอีกคนไม่ค่อยมา
ใครอีกคนไม่ค่อยอยู่ ฯลฯ
และ ฉันคงเป็นประเภทหลัง คือไม่ค่อยอยู่
...เรื่องที่จะเล่าถึงสี่เท้าสีเทาดำ สมาชิกล่าสุด
ของบ้าน ก็เลยลืมเลือน...
....แต่...สมาชิกสี่เท้าอีกตัวหนึ่ง สีน้ำตาลอ่อน ตัวเล็กๆ
หน้ามอม สุนัขพันธ์ ปั๊ก ที่พี่ชายให้มาเลี้ยงไว้
ก็หายไปจากบ้านในวันอันยุ่งๆเหล่านั้น
..และฉันก็ไม่รู้ว่ามันหายไป...
...ไม่รู้จริงๆ 
.............................