เมื่อฉันคิด ฉันจึงเป็น เฉกเช่นนี้ พาชีวี มุ่งไป ให้ถึงฝัน ใจกายแกร่ง ด้วยแรงใจ ที่ให้กัน ร่วมฝ่าฟัน เพื่อวันใหม่ ของพวกเรา ..(จะฟันฝ่า ฝ่าฟัน เพื่อวันของเรา)...
อาชีพนี้มีไหมใครรู้บ้าง แค่เดินย่างไปมาน่าเวียนหัว หากินกับโสเภณีที่หมองมัว เพราะเกลือกกลั้วกามาไม่น่าทำ สงสารพ่ิอแม่เถิดเตลิดใหญ่ ไม่อยากให้ลูกสร้างหนทางต่ำ มีอาชีพมากมายพอได้ทำ เกี่ยวข้าวดำนาไปไม่อับจน ทั้งสองอาชีพ เป็นอาชีพที่ไม่ควรทำ รวมทั้งผู้ประกอบการธุรกิจประเภทนี้ แทนที่จะสนับสนุนให้คนเข้าวัดฟังธรรม กลับมีแหล่งบันเทิงมากมายคล้ายดอกเห็ด ตายไปก็ตกนรกทั้งผู้ใช้บริการและผู้ประกอบอาชีพเหล่านี้ มีงานมากมายที่อาจต้องใช้แรงงานได้เหงื่อ แต่สะอาดกว่า แม้เงินจะน้อยก็น่าภูิมิใจกว่าค่ะ
หน้าส่วนตัว
** เหม่อมองท้องฟ้า
ยิ่งพาโศกศัลย์
ร่ำร้องรำพัน
เธอ..ฉัน..จากลา
สัญญาที่ให้
เธอไม่รักษา
เหลือเพียงน้ำตา
ทุกครา..อาลัย
ดั่งนกโบยบิน
ทิ้งถิ่นอาศัย
กู่ร้องก้องไพร
นกใย..ไม่มา
ค่ำคืนเคลื่อนคล้อย
ยังคอยห่วงหา
คิดถึงพี่ยา
ขอฟ้า..เป็นใจ
วอนฟ้าปรานี
ชีวีสดใส
อิงอกอุ่นไอ
หทัย.และกาย
** รอรักร่วมฝัน
สัมพันธ์มั่นหมาย
คิดถึงมิวาย
ไม่คลายรักเธอ.......ฯ
ฉันก็เป็นเพียงแค่... คนที่รับฟังเธอทุกคราวที่เธอมีปัญหา คนที่พร้อมจะเปิดบ้านต้อนรับเธอทุกครั้งที่มาหา คนที่รอและคุยโทรศัพท์กับเธอจนถึงดึกดื่น คนที่ยอมเห็นเธอมีความสุข เธอลืมคนๆนั้นไปหรือเปล่า ลองทบทวนในใจของเธออีกครั้ง.. ฉันจะยังอยู่ที่เดิมที่ตรงนี้...หัวใจของเธอ
ชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยเจอจุดหมาย มีแต่ความเดียวดายและสิ้นหวัง หมดเรี่ยวแรงไม่มีแม้พลัง เหมือนคนจมน้ำหาฝั่งไม่เคยเจอ และในวันนี้ก็สดใสกว่าวันนั้น เมื่อฉันเจอคนที่ตามหามาเสมอ และคนนั้นไม่ใช่ใครนั่นคือเธอ คือคนที่ฉันเจอและรักตลอดมา เธอมอบความหวังให้ทุกอย่าง ทำทุกทางให้ฉันนั้นมีค่า ฉันจึงรู้ว่าเธอคือคนที่ค้นหา และเธอก็มีค่าอย่างมากมาย แล้วฉันก็ต้องเจอกับความผิดหวัง เมื่อเธอกลับไปหาใครในหัวใจ คนที่ฉันไม่เคยแทนที่เขาได้ จึงต้องชินกับความเสียใจ และเดียวดายเหมือนอย่างเคย
เพราะห่างไกลใช่ว่าพรากอยากจะเจ็บ แสนหนาวเหน็บปวดร้าวอยู่น่ะรู้ไหม เพราะดึงดันยึดยื้อคือหัวใจ จึงได้รับกลับมาใหม่ ใจอ่อนแอ แสนปวดปร่าเช้าย่ำทุกค่ำสาย แสนเจ็บปวดหัวใจยิ่งจริงนะแม่ เพราะเพียงฉันมีจิตคิดอ่อนแอ จึงพ่ายแพ้ลมลวงห้วงอารมณ์ บอกกับฉันว่ารักเป็นหนักหนา บอกว่าใจตรึงตราอยู่มิรู้หาย ฝากคำมั่นว่ารักอยู่มิรู้คลาย บอกกับฉันใจกายไม่หมายลวง แท้คำหวานหลอกล่อพอให้หลง เกลือบปลิดปลงเพราะรักอยู่ไม่รู้หาย ถึงวันนี้ต้องบอกออกใจกาย ว่าอย่าหมายหลวกลวงห้วงดวงใจ หากรักจริงอย่าทิ้งคว้างอย่าร้างหาย ให้เจ็บปวดหัวใจให้พ่ายแพ้ เจ็บปวดร้าวรู้ไหมใจอ่อนแอ ที่ต้องแพ้ลมลวงบ่วงอารมณ์
นั่งโคเรียน บินไป ในท้องฟ้า อนิจจา หวาดเวียว เสียวยิ่ง เห็นแต่เมฆ ฟ้าบน ทนนิง ใจจริงๆ ไม่ชอบ แบบนี้เลย ถึงเกาหลี คนด่าน มันถาม ก็ตอบตาม ความรู้ ที่หูเห็น มันก็มอง กวนปราสาท ประหลาดเป็น อยากจะตบ ให้กระเด็น เสียดายเงิน ไปนอน ที่โรงแรม แฮมินตัน กินเนื้อย่าง กิมจิ ร้อยอย่าง ไก่ตุ๋นโสม เหล้าขาว เบียร์บาง อร่อยทุกอย่าง ถ้าไทยมี ไม่มีมา ไปเที่ยววัง วัดพระ ปันมุนจอม พิพิธภัณฑ์ สงคราม เกาหลี เที่ยวหนามบอล กรุงโซล ก็ดี แต่นี่ซิ รถไฟ ในใต้ดิน นั้งแท็กซี่ ก็ได้นั่งแล้ว ของฝากเล่า กระเป๋า ของขลัง เดิมจะซื้อ ชุดใส่ ให้พลัง แต่ก็ยั้ง หยุดไว้ มิได้ทำ ทหารเขา รับไปเลี้ยง ให้หนึ่งมื้อ โอ้นับถือ น้ำใจ ในตัวเขา ได้จับมือ กับผอบอ ตบไหล่เรา จะกลับแล้ว บ้ายบาย ไอเลิฟยู มานั่งเครื่อง เตรียมตัว ไปเซี่ยงไฮ้ โอ้กระไร พามา ช็อบปี้อีก เห็นสาหร่าย หลากรส ซดซะซีด กระเป๋าลีบ อันยอง อาเซโย
ประพฤติธรรม ปฏิบัติ ลดละเลิก ยึดคำพระ พุทธองค์ ผู้ทรงศรี น้อมจิตใจ ใฝ่ธรรม เสริมบารมี เป็นความดี แก่ตัว เพิ่ม มงคล ๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙ กตัญญูควรคิดให้ เป็นนิตย์ กตเวทีคิด ค่ำเช้า คนจะสรรเสริญกิต ติศัพท์ซื่อสัตย์ แฮ ความสุขนั้นไม่แคล้ว เขตข้าง ทางเกษม ฯ ผู้ใดตั้งจิตมั่น ในศีล เสพสัตย์เป็นอาจิณ อยู่แล้ว กตัญญูเพิ่มผลภิญ โญยิ่ง ความสุขนั้นไม่แคล้ว คลาดผู้เพียรผดุง
หากเพียงวันนั้นฉันได้บอกไป ในวันนี้หัวใจคงไม่รู้จักกับความปวดร้าว หากเพียงวันนั้นฉันมั่นใจในความสัมพันธ์ของเรา ในวันนี้คงไม่เงียบเหงาเพราะมีเธอข้างๆกัน +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ผิดที่ฉันเองที่ไม่พูดไป ไม่เคยแน่ใจกับเรื่องเราที่ผ่านมานั้น ผิดที่ไม่เชื่อใจเธอว่ารักกัน สุดท้ายคนเจ็บคือฉันไม่เคยเอ่ยคำรักนั้น..ออกไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ให้โอกาสได้ไหมคนดี ให้ผู้หญิงที่รู้ตัวช้าคนนี้ได้เริ่มใหม่ กลับมาหากันจะบอกคำว่ารักที่ไม่เคยบอกไป วันนี้คงไม่สายถ้าเธอจะให้แก้ตัวใหม่..อีกที
เธอรู้ไหม ฉันเกลียดกับการไปหลงรักใคร ฉันเกลียดหัวใจที่อ่อนไหวอ่อนโยน รู้ว่าต้องปวดร้าวเหมือนคราวครั้งโน้น รู้ว่าต้องเจ็บปวดยังคงกระโจน ลงแหวกว่ายทะเลน้ำตา เธอรู้ไหม ฉันเหนื่อยเพียงใด ทำมาเท่าไร จนอ่อนจนล้า เจ็บปวดเท่านั้นที่ได้กลับมา สูญเสียคุณค่า เสียน้ำตา เสียใจ ค่าน้อย เพิ่งรู้ว่าค่าด้อย ไม่มีความหมาย คิดถึงห่วงหา ค่าแค่เม็ดทราย ร่วงหล่นมากมาย ไม่มีราคา สักนิด สักน้อยหนึ่ง สักครั้งให้ฉันซึ้งว่ายังมีค่า เศษคนเศษใจในสายตา ที่ฉันให้ไปและเธอให้มา.. ..แตกต่างกันเกินไป...
แค่ชั่วครู่ที่สายลมนั้นพัดผ่าน เพลงหวานหวานก็เหมือนจะเลือนหาย แค่วูบดวงดาวที่พราวพราย ฝนก็โปรยก็ปรายลบแสงดาว แค่ค่ำแค่คืนที่คิดถึง ก็กลับเป็นแค่คืนหนึ่งในลมหนาว แค่ละอองน้ำค้างชื้นเมื่อตื่นเช้า ก็บอกว่าเรื่องราวนั้นฝันไป ก็คงเหลือแค่เพียงความทรงจำ ให้ย้ำคิดย้ำคำด้วยหวั่นไหว ก็คงเหลือเพียงคำลาให้อาลัย ให้ทบทวนจวนใจจะขาดตาม ก็แค่ชั่วครู่หนึ่งของสายลม ที่รักหวานกลับเป็นขมจนเกินข้าม หักอาวรณ์ หักน้ำตา-พยายาม แต่คิดถึงกลับลุกลาม แทบท่วมใจ
ความรัก. . .ทำให้ใจร้อนรุ่ม ไฟรักรุมสุมทรวงบ่วงเสน่หา รักมาเย้ามาหยอกแล้วบอกลา เหลือเพียงคราบน้ำตาเปื้อนเลอะใจ ความรัก. . .ทำให้ดวงใจหวั่น ทุกคืนวันรักเวียนวนอยู่ใกล้ใกล้ ประเดี๋ยวเดียวรักลอยหายไปแสนไกล เหลือเพียงใจที่ช้ำย้ำเตือนตน ความรัก. . .ทำให้ใจทนทุกข์ ไอรักปลุกเร้าใจให้สับสน มาหยอกเยินเพลินสนุกแล้วทุกข์ทน แต่เหลือซากใจที่ป่นไปทุกวัน ความรัก. . .ทำให้ใจนั้นเจ็บ เหมือนเขี้ยวเล็บมาขย่ำคอยห้ำหั่น จนดวงใจอ่อนแอพ่ายแพ้มัน เหลือเพียงฝันพร่าเลือนไว้เตือนตา
แดงฉานปานโลหิต ว่าย้อมจิตด้วยสีแดง อาฆาตฤทธิแรง มักแสดงด้วยกรียา สีเขียวใบไม้สด ย่อมงามงดด้วยอุตส่าห์ เติบโตเป็นต้นมา มียอดพาสู่ฟ้าคราม น้ำเงินสีสมุทร กว้างใหญ่สุดจะเปรียบความ คือมีน้ำใจงาม แหละมีความเป็นมิตรดี สีแสดสีอบอุ่น สีอรุณรัศมี สาดส่องทั่วปฐพี ปราบไพรีที่รุกราญ แสงเดือนเหลืองพิสุทธิ์ งามสุดยามวิกาล สาดแสงยามกันดาร จำแลงนางเทพธิดา
ฉันผิดเองใช่ไหมตลอดมา ที่มองความรักของเรามีค่าและอยากจะรักษาไว้ คิดว่าเธอรู้สึกเหมือนกันเลยต้องมองข้ามไป.. ลืมไปเลย ว่าเธอคิดยังไงกับความเป็นไปที่มี ไม่ได้คิดไปถึงความเป็นจริง ภายใต้ความสงบนิ่ง ถึงได้รู้ว่าเธอไม่มีใจให้ฉันคนนี้ เสียใจ... แต่ก็ต้องยอมรับความจริงที่มี ... ได้แต่ปล่อยให้คนดีได้จากไปอย่างใจต้องการ
ก็รักกันฉันว่าดีกว่าเกลียด หรือหยามเหยียดเดียดฉันท์คุณว่าไหม รักกันนะดีกว่าคุณว่าไง เปิดหัวใจให้รักมาทักทาย ความรักนั้นฉันว่าไม่จำเป็น จะต้องเซ่นด้วยรักที่มักง่าย จบด้วยการเสียตัวหัวใจกาย แล้วฟูมฟายซึมเซาเศร้าโศกา ก็รักกันฉันว่าน่าอบอุ่น ยิ้มละมุนกรุ่นรักไม่หนักหนา ปลูกต้นรักกลางใจให้โลกา งามโสภาด้วยรักที่ชักใย เมื่อรักเป็นสากลแห่งชนชาติ ความอาฆาตจักมีแต่ที่ไหน รักกันนะดีกว่าคุณว่าไง อย่าปล่อยใจโกรธเกลียดเบียดเบียนตน ก็รักกันฉันว่ามันน่ารัก เจอก็ทักถามไถ่ด้วยใจสน เติมใจรักตักใจให้ผู้คน ให้ทุกคนเอิบอิ่มยิ้มให้กัน ทะเลาะกันทำไมก็ไม่รู้ มันหดหู่หัวใจรู้ไหมนั่น รักกันนะดีกว่าไม่จาบัลย์ ทุกคืนวันรื่นรมย์สุขสมใจ ก็รักกันฉันว่าในวันนี้ เริ่มต้นที่เธอฉันกันก่อนไหม ไม่ต้องรอเวลาวาเลนไทน์ รีบเติมใจรักกันในทันที รักช่วยลดมลพิษแห่งจิตร้าย ออกจากใจหญิงชายทั้งหลายนี้ ให้โลกอุ่นกรุ่นไอแห่งไมตรี ด้วยรักชี้จากใจ...ลองไหมคุณ...
ที่ผ่านมาคงทำให้รำคาญมาก ทำเรื่องยากยิ่งยากไปกันใหญ่ เรื่องนิดเดียวเอะอะจนวุ่นวาย รักจึงคล้ายลดลงจากใจเรา เอาแต่ใจตัวเองก็ออกบ่อย สู้ไม่ถอยต่อปากคำกับใครเขา เรื่องน้อยใจก็มีบ่อยอยู่ไม่เบา คิดแล้วเศร้าแฟนอย่างเราเขาระอา รู้ตัวแล้ววันนี้ที่เคยผิด ที่เคยคิดวุ่นวายร้ายเดียงสา ในวันนี้อยากจะขอแค่เวลา จะทำตัวให้มีค่าควรคู่เธอ จากนี้ไปจะไม่เป็นแบบเดิมอีก จะคอยหลีกละเรื่องร้ายอยู่เสมอ จากนี้ไปฉันคนใหม่ที่พบเจอ จะไม่เผลอทำตัวให้วุ่นวาย จะดูแลเทคแคร์เอาใจใส่ จะขับไล่สิ่งเลวร้ายให้เหือดหาย นับจากนี้ฉันคนเดิมจะกลับกลาย เป็นคนใหม่ที่มีเหตุผลพอ
ต่างปวดท้องพาร่างขึ้นสู่พื้นทราย ต่างแหวกว่ายขุดคุ้ยทรายเป็นบ่อหลุม หยอดไข่ใส่มือตะกายทรายปกคลุม ที่ใต้หลุมได้ฝังไข่ไว้เก็บฟัก ออกแรงเบ่งหมดแรงน้ำตาร่วง ใจคิดห่วงหวงไข่ไม่ได้พัก มีคนจ้องเก็บไข่คอยมาดัก แม่เต่าพักหยุดไข่ลงคงหมดกัน น่าสงสารชีวิตเต่าไร้แรงสู้ ตาจ้องดูคนเก็บไข่ในหลุมฉัน ที่กลบไว้น้ำตาไหลไข่ของมัน นอนกัดฟันน้ำตาตกโศกเศร้าใจ ไม่มีแรงและเขี้ยวเล็บคอยป้องกัน มีขายันเดินหนีลงทะเลได้ หมดแรงพับกับคลื่นลมจมลงไป บ้างน้อยใจฝากร่างหายในทะเล
มองขึ้นไป เหนือชายคา ที่หน้าบ้าน กระต่ายน้อย บนพระจันทร์ เหาะมาหา บอกราหู มีคำสั่ง หลั่งวาจา เขาบอกว่า มนุษย์เรา เน่าทุกวัน กิเลสโลภ โกรธหลง ยังคงเกี่ยว ไม่ยึดเหนี่ยว ทำความดี ที่เคยฝัน ต่างแก่งแย่ง ชิงดี กันและกัน ไม่มีวัน ได้สงบ ชั่วภพกาล ราหูสั่ง จงทำใจ ให้ใสแจ่ม จงยิ้มแย้ม พูดจาไป ให้อ่อนหวาน อย่าริเริ่ม ทำตัว อันธพาล ดัดสันดาน ดัดกมล เป็นคนดี ดูพระจันทร์ ถึงแสงส่อง ก็เย็นแจ่ม สวยแอร่ม เรืองรอง รัศมี ถ้าเปรียบหญิง ก็เป็นสาว แสนโสภี ไร้ราคี มาแปดเปื้อน ในเรือนใจ พระจันทร์ส่ง หนูกระต่าย มาทายทัก ให้ประจักษ์ ทำความดี มีเลื่อมใส กายสะอาด ใจสะอาด จะอำไพ เมืองมนุษย์ จะสวยใส สะอาดตา กระต่ายน้อย จะมาเยือน อีกหนหลัง ดูมนุษย์ ว่าเชื่อฟัง บ้างไหมหนา หากไม่ละ ซึ่งกิเลส และโลภา ไว้หนหน้า พระราหู จะมาเอง
