16 กันยายน 2553 19:34 น.
นรศิริ
นั่งนับลมหายใจให้สงบ
ค้นให้พบตัวเรารู้เท่าหนา
เฝ้าระวังสังขารผ่านเข้ามา
รีบนำพาออกไปให้พ้นทาง
จิตมนุษย์นี้ไซร้ไม่เคยนิ่ง
ซนกว่าลิงทั้งวิ่งเร็วกว่าทุกอย่าง
ใช้สติคุมไว้อย่าได้วาง
อย่าได้ว่างสมาธิมีประจำ
ช่วยหาภาพลงให้หน่อยนะคะ ท่านขอบคุณมากค่ะ
14 กันยายน 2553 19:50 น.
นรศิริ
เมื่อฝนซาฟ้าสางทุกอย่างชื่น
ท้องทุ่งลืมตาตื่นจากหลับใหล
คืนกลับขวัญท้องนาที่ลาไกล
สรรพสัตว์ล้วนดีใจให้โมทนา
ยอดหญ้าแยงขึ้นยิ้มจากพริ้มหลับ
บ้างออกดอกรอรับอรุณหล้า
หมอ กระดี่ วุ่นวายแหวกว่ายมา
สุขอุราหอยโข่งโก้งโค้งคลาน
กบเขียดร้องงึมงำทำขี่คร่อม
งูเห่าต้อมเมียงมองจ้องสังหาร
เจ้าขาสั้นโจนจ๋อมลงลำธาร
แม่เบี้ยพาลต้องคลานเลื้อยผ่านไป
เดินโซเซขาเกจ้าปูจ๋า
ต้วมเตี้ยมตามคันนามิหวั่นไหว
แก็กแก็กเจ้าคอยาวโฉบแต่ไกล
ปูรีบไต่ลงรูดูกระยาง
โน่นนกเอี้ยงเลี้ยงควายเก็บไรเหา
เอี้ยงอีอ่อเพื่อนเรารีบเกาะหาง
ควายกระโดดเอี้ยงกระเด็นแทบวายวาง
หล่นจากหางสู่พื้นจนยืนลืม
คือชีวิตท้องนาของข้าน้อย
เป็นแดนรอยยิ้มหวานอันแสนปลื้ม
ศิวิไลซ์ในเมืองมิเคยยืม
จึงไม่ลืมฮีตครองของผองบรรพ์
25 สิงหาคม 2553 12:22 น.
นรศิริ
อยากได้ยินคำว่ารักอีกสักครั้ง
ณ แดนดินถิ่นนี้เคยมีรัก
เฝ้าฟูมฟักรักกใคร่ไม่หน่ายหนี
เอื้ออาทรมีให้กันทุกวันวี่
พานไพรีมีด้วยร่วมช่วยกัน
แม้เจ็บไข้ได้ป่วยช่วยเยียวยา
สมุนไพรรักษามิได้หวั่น
ใครมีเนื้อ ไก่ ปลา มาแบ่งปัน
คนป่วยนั้นทุกวันมาเยี่ยมเยือน
สิ่ง ดีงามเหล่านี้หายไปไหน
หรือหายไปพร้อมใจที่ปนเปิ้อน
สู่สิ่งใหม่ ของเก่าจึงเลอะเลือน
พบเพียงรอยยิ้มเจื่อน …เจือมายา
อยากจะย้อนเวลาเอามาฝัน
ต่างมีรักให้กันนั่นแหละหนา
สุขสงบร่มเย็นจงคืนมา
และเอ่ยคำว่ารักอีกสักครั้ง
11 สิงหาคม 2553 20:42 น.
นรศิริ
หลอมเลือดเนื้อจิตวิญญาณผสานผสม
เป็นน้ำนมมารดาให้ข้าดื่ม
ทุกหยดลูกจำได้ไม่เคยลืม
ลูกปลาบปลื้มจึงจำนรรจ์ในวันนี้
สองมือแม่ที่คอยป้องประคองลูก
ทั้งสองใจพันผูกอยู่ทุกที่
มีความรักเมตตาความปรานี
อุตส่าห์ชี้ทางถูกให้ลูกเดิน
ท่านกราบแม่ท่านไหมในวันนี้
กราบวันทีท่านบ้างอย่าห่างเหิน
อย่าให้โลกหมุนไวจนไกลเกิน
จนเผชิญวันที่ท่านไร้มารดา
16 กรกฎาคม 2553 19:27 น.
นรศิริ
โต๊ะตัวเก่ายังเหงาเหมือนเดิมไหม
ยังคอยใครหรีอเปล่าเราอยากถาม
หรือมีใครเว้าวอนอ้อนทุกยาม
หรือมีความสุขล้นจนลืมเรา
ยังจำรอยยิ้มเศร้าเราได้ไหม
ใครเล่าใครเคยบ่นคนยิ้มเหงา
อยากให้ยิ้มเต็มหน้าใช่บางเบา
บอกกัยเราโลกสดใสไปอีกนาน
คนยิ้มเศร้าคนนี้ที่เคยรัก
เขายังมีใจภักดิ์สมัครสมาน
มิเคยคิดเลื่อนไหลไปตามกาล
นานเท่านานยังรักปักฤทัย
อยากบอกโต๊ะตัวเก่าว่าเหงาจิต
ว่าชีวิตหนาวเหน็บเจ็บป่วยไข้
หวนคิดถึงแววตาที่ห่วงใย
อยากกลับไปรับไออุ่นหนุนฤดี
วานสายลมห่มฟ้ามาบอกเขา
คนยิ้มเหงายังหงอยคอยอยู่นี่
คอยด้วยใจท้นรักและภักดี
ดั่งเก้าอี้คอยโต๊ะเก่าเจ้าคืนมา
หน้าส่วนตัว
2534
