21 สิงหาคม 2545 23:24 น.
ต้ยนุ้ย
เจ้าเด็กชายตัวน้อยของเราเดินเข้าไปหาคุณแม่ในครัว หลังจากเช็ดมือ
กับผ้ากันเปื้อนแล้วเธอก็ก้มลงอ่าน กระดาษที่ลูกชายยื่นให้.
- ค่าตัดหญ้า 5.00 บาท
- ค่าทำความสะอาดห้องผมอาทิตย์นี้ 1.00 บาท
- ค่าซื้อของของให้แม่ 2.50 บาท
- ค่าดูแลน้องชาย 2.50 บาท
- ค่าเอาขยะไปทิ้ง 1.00 บาท
- ค่าได้คะแนนดี 5.00 บาท
- ค่ากวาดสนาม 2.00 บาท
รวมค้างชำระ 19.00 บาท
เมื่อคุณแม่อ่านเสร็จแล้วก็หยิบปากกาขึ้นมา พลิกกระดาษไปด้านหลังแล้วเขียนว่า
- เก้าเดือนที่แม่อุ้มท้อง.. ไม่คิดเงิน
- เวลาที่แม่พยาบาลลูก และสวดมนต์ให้ลูก.. ไม่คิดเงิน
- ค่าที่ลูกทำให้แม่ต้องเสียน้ำตา.. ไม่คิดเงิน
- ของเล่น อาหาร เสื้อผ้า พาเที่ยว.. ไม่คิดเงิน
- แม้แต่เช็ดน้ำมูกให้.. ไม่คิดเงินหรอกจ้ะลูก
เมื่อรวมทั้งหมดเป็นราคาเต็มของความรัก.. ไม่คิดเงินเหมือนกัน
เมื่อเด็กชายได้อ่านสิ่งที่คุณแม่เขียนไว้ น้ำตาหยดโตก็ไหลออกมา
เขาสบตากับคุณแม่แล้วจึงพูดว่า แม่ครับผมรักแม่จริงๆ นะครับ
แล้วเขาก็เอาปากกาเขียนหนังสือตัวโตว่า.. ...
จ่ายหมดแล้ว... แม่จ่ายหมด แล้ว แต่ลูกยังทอนให้ไม่หมด
17 สิงหาคม 2545 07:20 น.
ต้ยนุ้ย
รัก...เหมือนกับ บางทีก็ Online บางทีก็ busy บางทีก็ easy
รัก...เหมือนเขียน Java Script ที่ละเอียดอ่อน ผิดแม้นิดเดียวก็ Error
รัก...เหมือนดั่ง P-II หากไม่ปรับตัวใช้ m/b แบบ Slot-One คงเข้ากับเธอไม่ได้
รัก...เหมือนดัง Ink-jet printer เปลืองน้ำหมึก และเสียบ่อย ดั่งรักที่รวนเร
รัก...เหมือน Not enough memory แม้ทำทุกอย่างเพื่อเธอ ก็ไม่เพียงพอ
รัก...เหมือน handy scanner ..คงไม่สามารถสแกนหัวใจ A4 ของเธอได้
รัก...เหมือน 4.5 MOD 3 หารกันไม่ได้ เพราะเราไม่เข้าใจกัน
รัก...เหมือน Compile..Error!! เธอไม่เคยเข้าใจ ไม่ตอบสนอง
รัก...เหมือน Sub-Directories มีมากมายแด่ใครๆ จนฉันหา file หัวใจเธอไม่พบ
รัก...เหมือน Power Supply ที่จ่ายไปเลี้ยงหัวใจเธออย่างเพียงพอ
รัก...เหมือนกับ พัดลมระบายความร้อน ช่วยทำให้เธอเย็นสบาย คลายร้อน
รัก...เหมือน UPS แม้จะเกิดอะไร ใจฉันยังมั่นคงที่จะจ่ายไฟ เพื่อมีเวลา Save หัวใจ
รัก...เหมือนเสียง Modem ตอน connect ติด ช่างสุขใจเหมือนได้ยินเสียงเธอ
รัก...เหมือน Microsoft Windows พร้อมจะพังทลาย (เจ๊ง) โดยไม่มีวี่แววมาก่อน
รัก...เหมือน อาการ Access Violation ไม่ยอมบอกเหตุผล แต่ก็ไม่ยอมให้แก้ตัว
รัก...เหมือน ภาษา Assembly ทำให้เธออย่างยากลำบาก ทั้งที่ผลที่ได้รับ เพียงน้อยนิด
รัก...เหมือน Microsoft Mouse คงทน มั่นคง
รัก...เหมือน Light Pen มักจะไม่ลงรอยกันง่ายๆ (ชี้ที่นึง Cursor ไปโผล่อีกที่นึง)
รัก...เหมือน สาย Lan Coaxial ต้องรักษาไว้ให้ดี อย่าให้หลุดลอยไป (โยงออกนอกตึกทีไรฟ้าผ่าทุกที)
รัก...เหมือน printer Epson FX800 เพียงครู่เดียวก็ร้อนแรง (หัวพิมพ์ไหม้)
รัก...เหมือน VR-headgear เมื่อมีเธอ เราก็อยู่ในโลกของเรา ด้วยกันเพียงสองคน...
รัก...เหมือน File corrupted อยู่ดี ๆ เธอก็เปลี่ยนไป
รัก...เหมือน A)bort R)etry I)gnore มีแค่ 3 ทางเลือก จะเลิก จะฝืน หรือจะอยู่แบบซังกะตาย
รัก...เหมือน Your program has perfromed an illegal opertaion and will be shut down ว้าทำไม่ถูกใจเธอซักที
รัก...เหมือน Error 404 Objected not found ไขว่คว้าหาตัวตนไม่ได้
รัก...เหมือน Error 403 Access Forbidden ถ้าไม่รู้ password ของใจเธอก็อย่าหวังซะดีกว่า
รัก...เหมือน IBM labtop (for Hi-so girls) หมดตัวก่อนที่จะได้มา
รัก...เหมือน 486dx4-100 ฉันคงให้เธอได้เพียงเท่านี้ สักวันเธอคงทิ้งฉันไปหาคนที่ดีกว่า
รัก...เหมือน If....Then....Else เธอชอบสร้างเงื่อนไขในความรัก จนฉันไม่รู้จะทำเช่นไร
รัก...เหมือนกำหนด Boolean=False ดังเธอปิดใจ ไม่เปิดให้ใครคนใหม่
รัก...เหมือนดั่งหนังสือ Computer แรกๆ ก็ชื่นชมอยากชิดใกล้ สุดท้ายก็เบื่อ และถูกทอดทิ้ง
รัก...เหมือนสร้าง HomePage.. เมื่อมองภายนอกดูสวยงาม แต่แฝงไปด้วยภาษา Java ที่ซับซ้อน ดั่งหัวใจเธอ.. ที่ฉันไม่สามารถมองเห็น หรือเข้าใจ.. ส่วนลึกของหัวใจเธอได้
รัก...เหมือน UnderCostruction!! ปีแล้วปีเล่าเธอก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลง...
รัก...เหมือนกับ Harddisk ถ้าติด Virus(HIV) คงต้อง format ใหม่ลูกเดียว
รัก...เหมือนกับจอมอนิเตอร์ ทำให้คนตาบอด (สายตาสั้น..ตาเอียง...)
รัก...เหมือนกับ RAM ขาดไฟเลี้ยง ความจำก็ถูกลบ
รัก...เหมือนกับ software ถ้าจะเอาแบบถูกลิขสิทธิ์ ราคาก็แพงหน่อย (หรือไม่หน่อย)
รัก...เหมือนการกลิ้งเม้าส์ ต่อให้กลิ้งมากขนาดไหน ก็ไม่เคยออกนอกจอเลย (นิยามคนเจ้าชู้ อิ.อิ..)
13 สิงหาคม 2545 23:43 น.
ต้ยนุ้ย
เพื่อนคือคนแปลกหน้าคนแรก...ที่ทำหั้ยเรารู้จักความรัก
นอกเหนือจากคนในครอบครัว...ที่เรารักกันมาตั้งแต่เกิด
เพื่อน...โผล่หัวมาตอนโต..เป็นใครก้อไม่รู้...แล้วจู่ๆวันหนึ่งเราก้อรักมันได้
ฉันมองความรักเพื่อนเป็นความรักที่น่าเคารพยกย่อง
แต่ต้องเป็นเพื่อนแท้ด้วยนะ...เพื่อน...จะรักกันแบบพอดีๆ
ไม่ห่วง..ไม่หึง..ไม่ต้องการอะรัยตอบแทน...เรารักกันสบายๆ
มีปัญหาปรึกษากัน..มีเรื่องเดือดร้อนก้อช่วยกัน..
มีอะรัยไม่สบายใจปรับทุกข์กัน
แต่ในขณะเดียวกัน..ต่างคนก้อต่างมีโลกของตัวเอง
เทอมีแฟนฉันไม่ว่า..เทอสนุกของเทอไป..
เราต่างยินดีในความสุขของกันและกัน
ไม่ต้องมาเจอกัน..ก้อยังห่วงกัน..คิดถึงกัน..
ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันอยู่เสมอ
ถ้ามั่นใจว่าเจอเพื่อนแท้แร้ว..เชื่อเถอะว่า..
ไม่ว่าเราจะห่างไกลกันยังงัย...เราจะถึงกัน
และเราจะไม่มีวันเลิกคบกัน..เพราะเทอไปมีเพื่อนใหม่..
ต่างฝ่ายต่างมีเพื่อนใหม่...ก็ยังเปงเพื่อนกันได้..
มันเปงความรักที่ไม่มีเงื่อนไข
คนบางคนบอกว่าคุยกับเพื่อนได้ทุกเรื่อง..
แต่คุยกับแฟน..กับพ่อแม่ได้บางเรื่อง...
นี่แหละ..ที่มันเปงความรักที่ประหลาด..แต่งดงาม
มันมีความเข้าใจ..ไว้ใจ..เชื่อใจ..ในจุดสมดุล
ลองเอาความรักแบบนี้..ไปใช้กับคนอื่นดูบ้าง..
แร้วเราจะได้รักตอบโดยไม่ต้องขอร้องเรย
13 สิงหาคม 2545 23:39 น.
ต้ยนุ้ย
ครูคนหนึ่งที่นิวยอร์คตกลงใจจะแสดงความชื่นชมนักเรียนไฮสคูล ชั้นปีสุดท้ายที่เธอสอนด้วยการบอกเขาเหล่านั้นว่าแต่ละคนมีคุณค่าพิเศษต่างจากคนอื่นอย่างไรบ้าง เธอเรียกนักเรียนทุกคนไปหน้าชั้นทีละคน
แรกสุดเธอบอกแต่ละคนว่าพวกเขามีคุณค่าเพียงใดทั้งต่อตัวครูและต่อเพื่อนร่วมห้อง จากนั้นเธอก็มอบริบบิ้นสีฟ้าพิมพ์ด้วยตัวหนังสือสีทองเป็นของขวัญให้ ข้อความบนริบบิ้นมีว่า ฉันเป็นคนมีคุณค่า จากนั้นครูให้นักเรียนทำงานกลุ่มของชั้นขึ้นมาชิ้นหนึ่งด้วยวัตถุประสงค์เพื่อดูว่าการแสดงความชื่นชมยกย่องผู้อื่นส่งผลอย่างไรต่อคนในชุมชน เธอมอบริบบิ้นแก่นักเรียนคนละสามเส้นให้นักเรียนเผยแพร่การรับรู้และชื่นชมคุณค่าผู้อื่นในวงกว้างออกไป จากนั้นนักเรียนจะต้องติดตามผลแดูว่าใครยกย่องใครบ้างแล้วนำกลับมารายงานในห้อง ภายในหนึ่งสัปดาห์นักเรียนชายคนหนึ่งเข้าพบผู้บริหารระดับรองที่ทำงานในบริษัทใกล้ๆ เพื่อยกย่องที่ชายผู้นี้เคยช่วยเขาวางแผนอาชีพในอนาคตแล้วมอบริบบิ้นติดให้บนเสื้อเชิ้ตจากนั้นก็มอบริบบิ้นอีกสองเส้นที่เหลือพร้อมกับกล่าวว่า เรากำลังทำงานกลุ่มของชั้นเรียนเกี่ยวกับเรื่องการแสดงความยกย่องชื่นชมผู้อื่นครับผมอยากขอให้คุณช่วยหาใครสักคนที่คุณต้องการยกย่องแล้วให้ริบบิ้นเขาส่วนอีกเส้นก็ให้เขาไว้สำหรับมอบให้คนต่อไปเพื่อเผยแพร่การยกย่องชื่นชมนี้ให้กระจายต่อไป แล้วช่วยกลับมาบอกผมด้วยครับว่าผลเป็นยังไงบ้าง
ต่อมาในวันเดียวกันผู้บริหารท่านนี้เเข้าพบเจ้านายเขาซึ่งเป็นคนที่ใครๆ รู้กันดีว่าเกรี้ยวกราด อารมณ์ร้าย เขานั่งลงคุยกับเจ้านายบอกเจ้านายว่าลึกๆ เขายกย่องชื่นชมเจ้านายว่าเป็นผู้มีหัวคิดสร้างสรรค์ระดับอัจฉริยะ ดูเหมือนเจ้านายเขาจะประหลาดใจอย่างยิ่ง เขาถามเจ้านายว่าจะยินดีรับริบบิ้นสีฟ้าเป็นของขวัญแสดงความชื่นชมและอนุญาตให้เขาติดริบบิ้นให้หรือไม่ เจ้านายผู้ประหลาดใจตอบว่า ได้ เขาจึงติดริบบิ้นสีฟ้าเส้นนั้นบนปกเสื้อนอก บริเวณเหนือหัวใจ เมื่อเขามอบริบบิ้นเส้นสุดท้ายแก่เจ้านาย เขาบอกเจ้านายว่า ช่วยอะไรผมสักอย่างได้ไหมครับ ผมอยากให้เจ้านายช่วยส่งต่อริบบิ้น เส้นสุดท้ายนี่ด้วยการยกย่องชื่นชมใครสักคน พ่อหนุ่มที่ให้ริบบิ้นผมมาเป็นคนแรกกำลังทำงานกลุ่มของชั้นอยู่เขาอยากให้ช่วยกระจายการยกย่องชื่นชมนี้ให้เผยแพร่ในวงกว้างออกไป แล้วดูว่าการทำแบบนี้ส่งผลต่อใครๆ ยังไงบ้าง
ค่ำวันนั้น ชายผู้เป็นเจ้านายกลับบ้านไปหาลูกชายวัยรุ่นอายุสิบสี่ เขาเรียกลูกชายให้นั่งลง แล้วกล่าวว่า วันนี้เกิดเรื่องเหลือเชื่อที่สุดกับพ่อ ตอนอยู่ห้องทำงานลูกน้องคนหนึ่งเข้ามาบอกว่าเขาชื่นชมพ่อ แล้วให้ริบบิ้นเส้นหนึ่งเป็นการยกย่องว่าพ่อเป็นอัจริยะเรื่องความมีหัวคิดสร้างสรรค์ ลองนึกดู เขาคิดว่าพ่อมีหัวคิดสร้างสรรค์เข้าขั้นอัจฉริยะเชียวนะ แล้วเขาก็เอาริบบิ้นเส้นนี้ที่เขียนว่า ฉันเป็นคนมีคุณค่า ติดให้บนปกเสื้อนอกตรงหัวใจนี่ แล้วยังให้ริบบิ้นพ่อมาอีกเส้น ให้พ่อมองหาใครสักคนที่จะยกย่องชื่นชมต่อ ระหว่างที่พ่อ ขับรถกลับบ้าน ก็คิดว่าริบบิ้นเส้นนี้จะให้ใครดี แล้วพ่อก็นึกถึงแกพ่ออยากชื่นชมแกนะวันๆ พ่อทำงานยุ่งเหยิงมากพอกลับมาบ้านก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจแกสักเท่าไรบางทียังอาละวาดเรื่องแกเรียนได้เกรดไม่ดี เรื่องทำห้องนอนรก แต่ยังไงไม่รู้สิ วันนี้พ่อกลับอยากนั่งลงตรงนี้กับแก อยากบอกว่าแกมีค่ากับพ่อมากแค่ไหน นอกจากแม่แกแล้ว ก็มีแกนี่แหละที่เป็นคนที่สำคัญที่สุด ในชีวิตพ่อ แกเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมเลยแหละ แล้วพ่อก็รักแก เด็กหนุ่มผู้ตื่นตะลึงเริ่มสะอื้น แล้วก็สะอื้น เขาไม่อาจหยุดร้องไห้ ร่างสั่นเทาไปทั้งตัว เขาเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อแล้วกล่าวทั้งน้ำตา พ่อครับ เมื่อตอนเย็น ผมอยู่บนห้อง นั่งเขียนจดหมายถึงพ่อกับแม่เพื่ออธิบายว่าทำไมผมถึงฆ่าตัวตาย แล้วก็ขอให้พ่อยกโทษให้ผม ผมตั้งใจจะฆ่าตัวตายคืนนี้ตอนพ่อหลับ ผมคิดว่าพ่อไม่เคยแคร์ผมเลย จดหมายอยู่บนห้องครับ แต่ผมคิดว่าผมคงไม่ต้องการมันแล้วล่ะ พ่อของเด็กหนุ่มเดินขึ้นไปบนห้องพบจดหมายข้อความสะเทือนใจบรรยายถึงความเจ็บปวด และทุกข์ทรมาน จดหมายฉบับนั้นจ่าหน้าถึงพ่อกับแม่
ชายผู้เป็นเจ้านายกลับไปที่ทำงานอย่างเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาเลิกเป็นคนขี้โมโหแต่จะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้พนักงานใต้บังคับบัญชารู้ว่าพวกเขามีค่าอย่างไรบ้าง ส่วนชายผู้เป็นนักบริหารระดับรองก็ช่วยให้คำแนะนำเด็กหนุ่มอื่นๆ ต่อมาอีกหลายคนเรื่องการวางแผนอาชีพในอนาคต แล้วก็ไม่เคยลืมบอกเด็กเหล่านั้นว่าแต่ละคนมีคุณค่าต่อชีวิตเขาอย่างไร หนึ่งในนั้นก็คือเด็กหนุ่มลูกชายเจ้านายเขา ส่วนเด็กหนุ่มกับเพื่อนร่วมชั้นก็ได้เรียนรู้บทเรียนที่มีค่าเรื่องหนึ่งนั่นคือ เราต่างเป็นคนที่มีคุณค่าด้วยกันทั้งนั้น
13 สิงหาคม 2545 23:32 น.
ต้ยนุ้ย
1. ผู้ชายหลายบ้าน ขุนแผน ผู้หญิงหลายใจ โมรา กากี วันทอง
2. ผู้ชายมีพุง หุ่นอาเสี่ย ผู้หญิง ฮิปโปโปเตมัส
3. ผู้ชายมือหยาบ คนสู้งาน ผู้หยิญมือหยาบ ไปทำนามาหรือยะหล่อน
4. ผู้ชายผิวเข้ม สมชายชาตรี ผู้หญิงผิวเข้ม อีบุญรอด อีข้าวนอกนา
5. ผู้ชายเป็นคนเปิดเผย เป็นคนจริงใจ ผู้หญิงเป็นคนเปิดเผย ปากไม่มีหูรูด
6. ผู้ชายร้องไห้ น้ำตาลูกผู้ชาย ผู้หญิงร้องไห้ มารยา อีสำออย อีห้าร้อยเล่มเกวียน
7. ผู้ชายพูดหยาบคาย เฮฮาประสาเพื่อนฝูง ผู้หญิงพูดหยาบคาย ไร้สกุล หยาบ
8. ผู้ชายปล่อยตัว สบายๆ Casual life ผู้หญิงปล่อยตัว ไม่รักนวลสงวนตัว
9. ผู้ชายห้องรก ห้องชายโสด ผู้หญิงห้องรก รังหนู
10. ผู้ชายใหญ่ในบ้าน ช้างเท้าหน้า ผู้หญิงใหญ่ในบ้าน เผด็จการ
11. ผู้ชายขับรถห่วยแตก มือใหม่หัดขับ ผู้หญิงขับรถห่วยแตก คันนี้ผู้หญิงขับชัวร์
12. ผู้ชายไม่แต่งงาน ไม่อยากผูกมัด เพลย์บอย ผู้หญิงไม่แต่งงาน คานทองนิเวศน์
13. ผู้ชายอบรมลูก เอาใจใส่ใกล้ชิด ผู้หญิงอบรมลูก บ่นอีกแล้ว
14. ผู้ชายให้เบอร์หญิง ยินดีที่ได้รู้จัก ผู้หญิงให้เบอร์ผู้ชาย ร่านไปทั่ว
15. ผู้ชายนั่งในหมู่ผู้หญิง เนื้อหอม มีเสน่ห์ ผู้หญิงนั่งในหมู่ชาย แรด
หน้าส่วนตัว
1655
