วันที่ฟ้าครึ้ม

ธีรธัช

:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:

     เมื่อตื่นมาเช้านี้ให้แปลกใจ               ฟากฟ้าไกลใยดูไม่คุ้นหน้า
เคยสว่างอ่อนโยนมาทุกครา                   เหตุใดหนาวันนี้จึงครึ้มไป
     เคยเฝ้าชมฟ้าครามอันงามพริ้ง          สดใสจริงลมโชยใบไม้ไหว
แดดอ่อนอ่อนเจ็ดโมงเช้าที่ทักทาย          เหตุไฉนวันนี้ไม่เหมือนเดิม
     ที่กล่าวแจ้งใช่ว่าจะตัดพ้อ                  หรือว่ารอให้ฟ้าฉายให้ฮึกเหิม
เพียงจะบอกว่าก็ดีอยู่คล้ายเดิม               เหมือนได้เติมบรรยากาศที่แปลกไป
     เพราะแม้ว่าฟ้าจะครึ้มไม่ใสสด          ไม่งามงดสีครามสว่างไสว
แต่ก็ให้ความรู้สึกสงบใจ                         เหมือนว่าได้ปลีกวิเวกอยู่เพียงเรา
     คล้ายกับว่าทุกชีวิตสรรพสิ่ง                จะแอบอิงอ่อยเอื่อยระเรื่อยเหงา
มองออกไปก็ไม่เห็นแม้เพียงเงา            ราวกับเราคือเจ้าของในดินแดน
     ให้รู้สึกถึงมุมมองเห่งปัจเจก              แห่งอเนกอนันตชนทุกแว่นแคว้น
แม้จะอยู่เป็นสังคมแห่งเมืองแมน           แต่ในแสนหมื่นคนมีเพียงตนเอง

:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+: