หากเอาทองกองไว้ ให้ไก่ดู

ไก่หรือรู้ค่าทอง   ที่กองสุม

กลับคุ้ยเขี่ยดินหมก จนปกคลุม

คงต่างมุมต่างมอง  ไม่พ้องกัน

พวกที่หนึ่งเห็นว่า    มีค่ายิ่ง

ได้พึ่งพิงผ่อนทุกข์  พอสุขสันต์

จากที่เคยอ้างว้าง  หนทางตัน

ก็มาพลันพบทาง  ให้ย่างไป

พวกสองว่าไม่ปอง  ทองที่ว่า

ยังบ่นมาเป็นทอง  ไม่ผ่องใส

ทั้งปลอมปนหม่นหมอง ไม่ต้องใจ

ไม่อยากได้ ทองเปรอะ ให้เลอะเรา

แค่เห็นกันแตกต่าง มาสร้างทุกข์

เคยสนุกร่วมกัน  พลันมาเศร้า

เพราะทองคือต้นเหตุ แบ่งเขาเรา

ขออย่าเอาทองมาล่อ  พอเสียที

ก็พอจะมองออกว่าทำไมบ้านเมืองจึงเป็นเช่นนี้  ขอเป็นบุญพร้อมคนเก่าดีก่า

ไม่ปวดหัวอีกด้วย  ระยะนี้ผมโต้ตอบอะไรไม่ได้เลยไม่รู้คอม หรือคนเล่นมันรวน

เพื่อนเอย….. สุดท้ายเรา ต่างตาย สลายสิ้น

                    ผ้าเพียงชิ้น พันผูก ก็ถูกเผา

                    เคยแบ่งแยก กันไว้ ว่าเขาเรา

                    จะเหลือเงา ให้เห็น เป็นไม่มี

                      ของเคยรัก เคยหวง เหมือนลวงตา

                     เมื่อถึงครา ลาลับ กลับเมินหนี

                      เปลี่ยนมือไป หมดสิ้น ไร้ยินดี

                     เหมือนไม่มี ความหลัง ฝังใจกัน

                       โน่นก็ใช่ นี่ก็ปอง นั่นของข้า

                             ใครจะว่า ยังไง ยึดไว้มั่น

                      กว่ารู้ตัว ก็สิ้นหวัง ถึงทางตัน

                              ที่ใฝ่ฝัน แท้จริง ล้วนสิ่งลวง

  แล้ววาดภาพให้เห็นเป็นเมืองยักษ์

ทุกตัวตน ด่างตระหนักยักษ์ต้องใหญ่

ยักษ์เล็กเล็กเด็กหน่อยควรถอยไป

แล้วปล่อยให้ ยักษ์โต เค้าโอ่กัน

  ต่างตนต่างเข้มแข็ง ด้วยแรงฤทธิ์

เนรมิตสร้างปม ขย่มขวัญ

พวกหมูหมา ช้างหมี หนีไม่ทัน

ก็มาพลันล้มตายใต้อุ้งตีน

  ยักษ์รบยักษ์ตีกันน่าหวั่นหวาด

ทำเอาชาติยักษ์หายสลายสิ้น

เหลือเพียงภาพปั้นกันไว้ในแผ่นดิน

ว่าในถิ่น  ที่นี้  เคยมียักษ์