4 เมษายน 2557 12:52 น.
ว.มหรรณวา
เห็นเขาเดินควงแขนแสนจะกลุ้ม
เห็นแล้วรุมเร้าใจให้ผวา
เห็นเขาเดินควงคู่จู๋จี๋มา
เห็นแล้วคิดอิจฉาจะบ้าตาย
เหลียวมองเขาควงคู่ดูอบอุ่น
ชุลมุนพรอดรักมักใจหาย
เห็นทีไรเจ็บแปลบใจแทบวาย
อกสลายคล้ายว่าจะบ้าบอ
เป็นยังไงหนอเราดูเศร้าจิต
ฟ้าลิขิตให้เป็นเช่นไหนหนอ
ยามเขาหยอกยั่วเย้าเดินเคล้าคลอ
ยิ่งกลับท้อเหมือนเหน็บให้เจ็บใจ
เห็นเขากอดจูบกันที่นั่นนี่
ทำรุกรี้ดี๋ด๋าน่าหมั่นไส้
อยากมุดดินหลีกหนีสู่ที่ไกล
ทนมิไหวอิจฉาโอ๊ยบ้าจริง.
4 เมษายน 2557 11:32 น.
ว.มหรรณวา
เมื่อหมดรัก อย่าหลอก ให้ชอกช้ำ
อย่ามาทำ เป็นรัก แล้วผลักไส
อย่าริคิด มาเหน็บ ทำเจ็บใจ
อย่าทิ้งไว้ ใจดำ ขอนำคืน
เธอรักฉัน บางครั้ง ดั่งของเล่น
มองฉันเป็น เช่นลา โถอย่าฝืน
ฉันเองก็ งี่เง่า เฝ้ากล้ำกลืน
กับรักที่ เธอยื่น ให้ชื่นชม
เพิ่งรู้แจ้ง รักนั้น ในวันนี้
ทุกวจี เอ่ยมา พาขื่นขม
ลวงหลอกรัก หักใจ ให้ระบม
เสพสุขสม สะใจ ก็ไกลลา
ขอส่งคืน ใจหม่น ใครคนนั้น
ที่บอกกัน ฉันรัก ฉันห่วงหา
สุดท้ายหลอก ให้ช้ำ มีน้ำตา
คงมิกล้า รักต่อ ขอพักใจ.
4 เมษายน 2557 12:06 น.
ว.มหรรณวา
ครั้งที่หนึ่ง...อาจท้อ แต่ห้ามแท้
ครั้งที่สอง...อาจแพ้ แต่ห้ามพ่าย
ครั้งที่สาม...อาจเปลี่ยว และเดียวดาย
ครั้งที่สี่...อาจหาย จะหน่ายไย
หญิงหรือชาย มากมาย บนโลกนี้
จะยากจน หรือมี อยู่ที่ไหน
ล้วนเคยเจ็บ ชอกช้ำ อยู่ร่ำไป
แต่ตัวเขา นั้นไซร้ ยังไม่ตาย
จำไว้นะ ชีวิต ยังมีค่า
สู้วันนี้ วันหน้า ยังไม่สาย
ลุกขึ้นสู้ อย่ากลัว อย่ามัวอาย
อย่าเพิ่งหน่าย พ่ายมัน อย่าหวั่นใจ
ล้มเพียงครั้ง อย่ากลัว อย่ามัวท้อ
ฝันอาจรอ เราอยู่ จะรู้ไหม
จะมัวแพ้ มัวช้ำ อยู่ทำไม
ฝันที่ไกล อาจใกล้ ใช่ยากเกิน.
4 เมษายน 2557 12:30 น.
ว.มหรรณวา
หนทางแห่งชีวิต
ฟ้าลิขิตให้แหวกว่าย
มีดีและมีร้าย
อีกมากมายให้พบเจอ
บางครั้งอาจจะช้ำ
แต่ต้องจำย้ำเสมอ
ใช่แต่เพียงแค่เธอ
มีอีกเกลื่อนที่เหมือนเรา
วันนี้อาจพลาดพลั้ง
แต่อย่านั่งทุกข์โศกเหงา
เจ็บนั้นต้องบรรเทา
จงยึดเอาเป็นบทเรียน
วันนี้อาจต้องคลาน
และวันวานอาจปวดเศียร
เรื่องเก่าอาจวนเวียน
เฝ้าเบียดเบียนให้ปวดใจ
หยุดเถอะหยุดโหยหา
หยุดน้ำตาที่ร่วงไหล
ก้าวเดินเผชิญไป
สู่จุดหมายที่ยังรอ
หากเมื่อยก็หยุดพัก
แม้เหนื่อยหนักก็อย่าท้อ
ทำใจให้แกร่งพอ
อย่ามัวง้อโชคชะตา
สักวันต้องมีแน่
หากพ่ายแพ้อย่าเพิ่งล้า
สักวันต้องได้มา
จงฟันฝ่ามุ่งหน้าไป
บางครั้งอาจหดหู่
แต่ต้องสู้และอยู่ไหว
เมื่อถึงซึ่งเส้นชัย
ก็นั้นไง...วันของเรา.
4 เมษายน 2557 12:02 น.
ว.มหรรณวา
กระท่อมน้อย ปลายนา คืนฟ้าหม่น
จำต้องทน โศกศร้า และเหงาหงอย
แลท้องฟ้า ดูเหมือน ใจเลื่อนลอย
จิตเศร้าสร้อย คอยฝืน น้องคืนนา
จำจากไป รุ่งเรือง ในเมืองกว้าง
ปล่อยให้เคว้ง ให้คว้าง พลางห่วงหา
จรจากไกล ไปลับ มิกลับมา
เหมือนดั่งว่า สกุณา นั้นลืมรัง
แอบมัวหลง ระเริง เพลิงแสงสี
หรือว่ามี คนใหม่ ดั่งใจหวัง
ทิ้งให้ช้ำ รันทด หมดพลัง
ต้องมานั่ง เหม่อมอง คอยน้องคืน
เฝ้ามองดวง ดารา จนฟ้าสาง
สิ้นหนทาง ก้าวไป จำใจฝืน
หมดเรี่ยวแรง กระทั่ง จะนั่งยืน
น้องยิ้มรื่น คืนที่ พี่เหงาใจ.
หน้าส่วนตัว
1450
