เป็นแค่ดิน..ก้อนเดียว..เศษเพียงน้อย.. เปี่ยมด้วยด้อย..เดียงสา..สู้ไม่ไหว.. คลื่นน้ำซัด..สาดกระเซ็น..แหวกดินไป.. ดังซัดใจ..ให้แดดิ้น..สิ้นอาทร.. แค่ก้อนดิน..ก้อนเดียว..นั้นไร้ค่า.. แม้ราคา..ก็หาไม่..เกินไถ่ถอน.. เขาเหยียบย่ำ..กระหน่ำซ้ำ..ร้าวรอน ๆ .. ไร้อาวรณ์..ใครโหยหา..เพราะค่าเมิน.. ไร้ซึ่งค่า..สิ่งสำคัญ..นั้นไร้ซึ่ง.. ดินเจ้าจึง..น้อยใจ..ทำห่างเหิน.. อยู่โดดเดี่ยว..เดียวดาย..คล้ายเผชิญ.. เจ็บเหลือเกิน..เมินไร้ค่า..ดินก้อนเดียว..
หน้าส่วนตัว
1537
