21 มกราคม 2548 00:51 น.
อนาลัย
กับค่ำคืนที่มีแต่เสียงเพลงเบาๆ
กับเสียงถอนหายใจของใครคนหนึ่ง
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นความว่างเปล่าที่ลึกซึ้ง
เวลาแม้เพียงนาทีหนึ่งนั้น..ก็แสนนานเหลือเกิน
ก็เพียงหวังว่าเธอน่าจะรู้
หากว่าค่ำคืนนี้เธอยังคงนั่งคิดถึงฉันอยู่
แต่ถึงดวงดาวบนฟ้าไม่บอกฉันก็พอรู้
คงมีแต่ฉันที่เฝ้าคอยดู
เพราะเธอนั้น..คงไม่รู้หรอกหนา..ว่าฉันอยู่ที่ใด
มีดาวหนึ่งดวงเสมอที่เราจะมองเห็นได้ทุกครั้งแม้ในกลางค่ำคืนเดือนสว่าง
ฉันเคยอ่านหนังสือเจอมาอย่างนั้น
ท้องฟ้าจึงไม่เคยว่างเปล่าสำหรับความรู้สึกฉัน
ยิ่งมองจ้องนานๆ ดาวจะยิ่งสุกสว่างและมีมากดวงยิ่งขึ้น
...เธอต่างหากเล่าที่บอกให้ฉันอ่านหนังสือเล่มนั้น
แล้ววันนี้..ค่ำคืนนี้ เธอจะยังคงเห็นดวงดาวมากมายเหมือนฉันไหม
...ฉันเองก็อยากจะรู้..
17 มกราคม 2548 23:00 น.
อนาลัย
นานแล้วนะที่ไม่ได้มาเยี่ยมชม
มาอ่านตัวอักษรคำคมต่างๆ
แต่ดูเหมือนว่ามีใยบางๆ
ให้อยากสร้างสรรคำจำนรรจา
สวัสดีปีระกากันก่อนนะ
ขอทุกท่านทุกคณะนั้นสุขสันต์
ด้วยรอยยิ้มและไมตรีมีให้กัน
ทุกคืนวันเปี่ยมสุขทุกทุกคน
ตอนสิ้นปีมีเศร้าและร้าวราน
แม้วันวานก็ยังคงมีเศร้าหม่น
และวันนี้ยังมีใหม่ให้กังวล
พรุ่งนี้เล่ายังสับสนเหมือนคนกลัว
เหมือนทะเลแปรเปลี่ยนไปให้รานร้าว
เหมือนลมหนาวหมอกหนาพาเมืองสลัว
เหมือนไฟใต้ยังครุกรุ่นดูน่ากลัว
เหมือนต่อเติมกันมั่วมั่วจนพังทลาย
เหมือนดั่งใจของเราที่เศร้าลึก
ยังคงนึกยังคงเห็นเป็นความหมาย
แม้นอนหลับยังมองเห็นแต่ความตาย
โลกจะเลวร้ายลงอย่างนี้อีกกี่วัน
อยากเอ่ยคำอำนวยพรเป็นกลอนหวาน
แต่ก็รานร้าวเกินจะเอื้อนเอ่ย
โอ้ละหนอลมเอ๋ยลมรำเพย
ช่วยพัดพาความเศร้าผ่านเลยไป..ได้ไหมลม
7 พฤศจิกายน 2547 02:05 น.
อนาลัย
เห็นเธอนอนหนาวสั่นด้วยพิษไข้ อยากโอบกอดเธอไว้ให้คลายหนาว
ฟังเขาบอกเธอเพ้อถึงจึงรานร้าว ได้แต่เฝ้านั่งมองร้องในใจ
.
โอ้อกเอ๋ยเคยอยู่ใกล้ยามไข้สูง จนย่ำรุ่งเฝ้าไว้ไม่หลับไหล
แต่วันนี้ความสัมพันธ์นั้นห่างไกล เพียงเพราะเธอมีไข้จึงได้มา..
คำขอโทษบอกฉันนั้นซึ้งนัก ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนรักไม่หนักหนา
ยาที่เธอบอกว่าดีก็มีมา หลับเถิดหนาเพื่อนรักพักผ่อนนอน..
..ฉันอยู่นี่ไม่เคยหนีไปไหน หลับเถิดนะเพื่อนยาใจหลับไปก่อน
เขาอยู่นี่โอบเธอไว้และไม่นอน เหมือนเช่นตอนฉันยังอยู่ดูแลเธอ
.อยากห่มผ้าแล้วบอกลาจะมาใหม่ บอกเขาไว้โทรไปได้เสมอ
เมื่อไข้ลดลงไปคงไม่เพ้อ อีกไม่นานหรอกนะเธอจะหายดี
..อยากบอกเธอที่รักพักผ่อนนะ อยากบอกเธอว่าฉันนั้นอยู่นี่
อยากเฝ้าเธอใกล้ใกล้จนหายดี แต่ทำได้เพียงเท่านี้..แค่มียา
..อยากบอกเขาเฝ้าเธอไว้อย่าให้ห่าง แต่ทุกอย่างที่เขาทำนั้นดีกว่า
อยากจับมือร้อนกรุ่นนั้นก่อนอำลา ทำได้เพียงบอกว่า..ลาแล้วนะ
โอ้ดาวเอ๋ยเคยเห็นน้ำตาไหม เคยไม่ไหลออกมานานนักหนา
แต่ภาพเธอนอนหนาวร้าวอุรา และเสียงเธอเพ้อหาพาอาลัย
ก้าวที่ย่างยิ่งห่างไปไกลทุกก้าว เหมือนแก้วร้าวยิ่งร้าวไปไม่เหมือนใหม่
มีเพียงดาวบนฟ้าที่อยู่ไกล รู้ว่าฉันนั้นห่วงใยไม่เคยเลือน..
บอกกับดาวที่อยู่ไกลแสนไกล ความรักฉันเปลี่ยนไปกลายเป็นเพื่อน
โอ้ดาวเอ๋ยเคยเข้าใจอยากให้เตือน เธอคือเพื่อนเตือนฉันไว้อย่าให้ลืม
คำว่า..รัก..รักเธอ..นั้นดังก้อง เธอเคยจ้องบอกฉันจนหวั่นไหว
แต่วันนี้ฉันบอกได้เพียงไกลไกล ฉันรักเธอสุดหัวใจนะคนดี
คืนวันนี้เป็นอย่างไรหรือไม่นะ ฉันไม่กล้าจะไปหาจนถึงที่
ได้แต่เฝ้าหวังว่าเธอคงหายดี แม้พรุ่งนี้จะไม่มีฉันเหมือนวันเดิม
โอ้ดาวเอ๋ยดาวที่เคยมาปลอบโยน
ช่วยตะโกนพร้อมพร้อมฉันจะได้ไหม
คำว่ารักที่เราร้องก้องออกไป
เขาจะได้ฟังไม่รู้เสียงผู้ใด
12 ตุลาคม 2547 19:58 น.
อนาลัย
ฉันบอกเธอช้าเกินไปมากนักหรือ
สิ่งที่เหลือคือความเศร้าและเฝ้าหา
สิ่งที่เหลือคือความหลังฝังวิญญาณ์
สิ่งที่เหลือคือน้ำตาและอาลัย...
...
นานเนิ่นนานผ่านเลยกลับยังย้ำ
นานเนิ่นนานกลับยิ่งจำคำเคยให้
นานเนิ่นนานเหมือนวันวานเพิ่งผ่านไป
นานเนิ่นนาน..ฉันลืมเธอช้าเกินไป....ใช่ไหมเออ
10 ตุลาคม 2547 13:26 น.
อนาลัย
ไต่ตัวเองไปตามสะพานรุ้ง
ข้ามทุ่งข้ามดอยกว้างใหญ่
หวังจะไปให้ถึงเส้นชัย
หวังจะไปให้ถึงดวงดาว
ณ ที่ที่มีเธอของฉัน
ที่ฝันเห็นเธอหงอยเหงา
ค่ำคืนวันที่..อยู่บนดาว
เราจะก้าวเดินพร้อมกัน..
........
ตะกายไป..ไต่ไป..ให้ถึงท้องฟ้า
จะนำดาวมาร้อยเรียงเคียงขวัญ
วันที่ตาต่อตาเราพบสบกัน
จะประสานรอยความฝันให้มั่นคง
.
..ไต่ตัวเองไปตามสะพานรุ้ง
ข้ามคุ้งข้ามแควจนหลง
หัวใจพะวักพะวง
หลงกลางทางไปดวงดาว
คงจะไปไม่ถึงดวงดาว
หม่นเศร้าเหงาคว้างว่างเปล่า
หนทางที่ไปถึงดวงดาว
อยู่ไหนกันเล่าปวดร้าวนัก..
...................
หน้าส่วนตัว
1303
