10 พฤษภาคม 2546 11:43 น.
เจ้าชาย
ให้ความรักกับเธอเต็มที่
ทุ่มความดีทั้งหมดมาให้
แต่เธอหลอกเราไม่เหลือแม้เยื่อใย
หมดแล้วหัวใจจึงซมซาน
ขาดคนรักคนพักพิง
ขาดรักจริงมันเหน็บหนาว
มันอ้างว้างมองฟ้าไม่มีหมู่ดาว
เจ็บปวดและเหน็บหนาวจนเกินทน
รักจริงหรือรักลวง
เป็นตัวถ่วงอยู่ตรงนี้
เจ็บแล้วหมดแล้วรักที่มี
ปล่อยให้จมลงไปอย่าเก็บเลย
รักเลยรักรัก
ใจมันทึกทักอย่างนั้น
ตัวเรามันช่างไม่เจียมตัวอย่างไรกัน
ใจมันก็เปนไปตาม
อยากจะร้องบอกกับฟ้า
หรือเป็นเพราะโชคชะตาของฉัน
ที่ต้องมาเจอกับเรื่องในแต่ละวัน
เรื่องเธอกับฉันรักไม่ยั่งยืน
เธอทำให้รักเธอทำให้อกหัก
จมปักอยู่ได้นะฉัน
ทั้งๆที่รู้ว่ามัน
คงไปกันอีกไม่นาน
8 พฤษภาคม 2546 15:47 น.
เจ้าชาย
เห็นผู้คนมามากมาย
จิตใจหวั่นไหวอาจมีบ้าง
แต่ไม่เคยลืมคนไกลทาง
ถึงตังจะห่างแต่ใจไม่เคยห่างไกลเธอ
8 พฤษภาคม 2546 15:40 น.
เจ้าชาย
ไม่ใช่เจ้าบทเจ้ากลอนมาจากไหน
เป็นแค่คนเก็บความในมาเท่านั้น
คำไม่เพราะเสนาะก็อย่าว่ากัน
ประสบการณ์ใจมันอย่างนั้น
ก็ว่ากันไปตาม
8 พฤษภาคม 2546 10:02 น.
เจ้าชาย
ความรักกับความฝัน
ไม่ห่างกันเท่าขอบฟ้า
เพราะสายใยยังมีอยู่ในแววตา
แม้ห่างไกลยังรู้ว่า
....ใจเรายังมีกัน
8 พฤษภาคม 2546 09:58 น.
เจ้าชาย
มองหน้ามองข้างในใจสั่น
เหมือนเราคุ้นเคยกันรู้บ้างใหม
มองหน้าส่งสายตาสื่อถึงใจ
เป็นใครๆก็ไหวเอนตาม
หน้าส่วนตัว
620
