17 กันยายน 2553 16:44 น.
Boomerang
ใครรู้แจ้งแจงเหตุคงเฉดหัว
ถึงแม้ตัวมิหมายกล้ำกลายเขา
รู้ว่าไร้ใช้สิทธิ์จะคิดเอา
ไม่กล่อมเกลาใจตนดั่งคนทราม
แม้สงวนวาจามิกล้าเอ่ย
แววตาเฉยเชือนแชทำแลข้าม
เธออยู่ไหน?ไม่คิดจะติดตาม
แค่ทุกยามสวนกันแอบรันจวน
หัวใจเต้นเห็นกันในวันแรก
หัวใจแปลกเปลี่ยนไปเยื่อใยหวน
หัวใจคิดพ่ายแพ้เริ่มแปรปรวน
หัวใจควรไม่ควรเริ่มรวนเร
ยิ่งพะวงสงสัยยิ่งไหลลึก
จิตสำนึกดั่งหลักที่หักเห
ยิ่งไม่พบหลบกลุ้มยิ่งทุ่มเท
ทำเกเรก่อกวนแทนชวนใจ
จำเหินห่างต่างถิ่นให้สิ้นซาก
คนละฝากเมินมองยอมหมองไหม้
ทุกบทเพลงเกาะกุมกลุ้มข้างใน
เขาเป็นใครถามกลับ..ซับน้ำตา
นี่ละหรือ?โลกรู้เรียก"ชู้ชื่น"
ฉันสะอื้นหลายพักรักหมดท่า
ยอมเป็นชู้ที่ช้ำนอกตำรา
ทั้งวาจาและหน้าเธอไม่เจอกัน
16 กันยายน 2553 23:17 น.
Boomerang
๐ มัวยืนหยัดฟัดสู้กับคู่แข่ง
พอเจอแอ่งน้ำใสที่ใฝ่หา
รีบกระโจนลงเล่นเย็นอุรา
ทั้งจับปลามือเปล่าอย่าเมามัน
๐ ได้ดำผุดดำว่ายในสายน้ำ
ช่างเลิศล้ำสร้างสะพานบ้านในฝัน
มีศาลาป้ายนอกชาน"บ้านตะวัน"
ความผูกพันคิดชอบสร้างครอบครัว
๐ จะแอบเอื้อโอบอุ้มไม่กลุ้มอีก
บ้านไม้ปลีกบึงใหญ่ไฟสลัว
โน่นม้าแคระแน๊ะกระรอกปลูกดอกบัว
เช้าหมอกมัวสายตะวันค่ำจันทรา
๐ เพียงเพ่งพิศคิดภาพซึมซาบนัก
เธอที่รักอยู่ไหน?ฉันใคร่หา
หวังสักวันมุ่งหมายร่วมชายคา
จะปิดตา..พาเดินเพลินบรรยาย
๐ แต่ไม่รู้พอผ้าเปิดเธอเกิดเบื่อ
ฉันคิดเผื่อว่างามไร้ความหมาย
จึงเป็นเพียงความฝันในบั้นปลาย
แม้ไร้ชายชื่นชมที่สมควร
16 กันยายน 2553 14:57 น.
Boomerang
http://www.pleng.com/song.php?song_id=2168
ที่รัก...เราเลิกกันนะ
แม้ฉันจะบอกเธอด้วยน้ำตา..แม้ว่ามันโหดร้าย
ถึงวันนี้ทุกอย่างมันวางวาย
ก็ควรคลายความรู้สึกที่นึกมี
ที่รัก...เราเลิกกันกันนะ
ไม่มีใครแพ้ชนะ...หรือผละหนี
เธอไม่ผิดคิดท้อก็พอที
โลกไม่มีที่ว่างให้กว้างพอ
ที่รัก...เราเลิกกันนะ
อย่าลดละเพื่อกันด้วยการง้อ
จากวันนี้ที่น้ำตายังคราคลอ
ดีกว่ารอให้เกลียด..จนเดียจฉันท์
ที่รัก...เราเลิกกันนะ
ลืมฉันซะ"คนดี"อย่ามีฝัน
ไม่ได้เกิดมาเพื่อ..กันและกัน
เลิกรำพัน..เลิกรำพัน...ว่าเหลือแม้เยื่อใย
16 กันยายน 2553 14:21 น.
Boomerang
๐ เธอเล่าเรื่องเนื่องนับที่ซับซ้อน
กว่าจะรอนแรมลง..อสงไขย
ชั่วกัปกัลย์ล้านล้านหมื่นฉันตื่นใจ
แล้วร่ำไรรักเรา..ว่าเท่ากัน
๐ ความลึกซึ้งตรึงใจที่ได้รับ
มันหายวับยามไหน? ถึงไหวหวั่น
หรือฟ้าหลงลงโทษให้โกรธกัน
ต่างรำพัน..เหมือนเพื่อมีเยื่อใย
๐ ฉันเป็นโรคหลงรักไม่ยักลด
แต่ประชดจืดจางแล้ววางให้
เธอก็ทำเช่นนั้นเหมือนฝันไป
ตกลงใคร? ยังปลูกความผูกพัน
๐ ฉันเล่าเรื่องเคืองคับที่ซับซ้อน
นอนกอดหมอนครวญคร่ำยิ่งช้ำขวัญ
อสงไขย..ใจเผลอเพ้อทุกวัน
เธอหรือฉัน..ที่ท้อและรอคอย?
๐๐ จะเขียนลงตรงไหนก็ได้หมด
จะพูดปดกี่ที?..ดีเป็นร้อย
จะผิดถูกไม่สำคัญฉันเพชรพลอย
ใช่เป็นดินย่ำรอยคอยคนเดิน
๐๐ ก็ไม่มีทีท่าให้น่าห่วง
คิดผูกพ่วงช่องว่าง..ที่ห่างเหิน
ชั่วพริบตาการกระทำก็ช้ำเกิน
แค่บังเอิญพร่างพรมต้องห่มใจ
๐๐ จะเล่าเรื่องเฟื่องฟุ้งเป็นคุ้งน้ำ
ไม่ครั่นคร้ามพร่ำเพ้อเธอทำได้
แต่ตัวฉันใช้น้ำตาแทนอาลัย
แล้วจากไปชั่วกัปกัลย์เท่าสัญญา
๐ ใจหล่นหายหลายหนในผลรับ
แม้ยามหลับน้ำตาไหลอย่างไร้ค่า
นี่คือการจากตายนอกสายตา
ไร้ชีวา..แม้ชีวิตไม่คิดรอ
๐ กับเรื่องเพียงเล็กน้อยเห็นรอยช้ำ
สีม่วงคล้ำนานเนาว์จนเราท้อ
กี่ภพชาติคราดคราน้ำตาคลอ
ไม่เพียงพอเรียงร้อย...ความน้อยใจ
๐ อสงไขยเป็นบ่วงคล้ายห่วงรัด
คอยวันนัด..วันนั้น..คือวันไหน?
กี่ล้านล้านพบพรากกระชากใจ
อจินไตย..ในอารมณ์ต้องข่มลง
๐๐ อยู่ที่ใจของเราคิดเอาหมด
อยากกำหนดกลับยุ่ยเป็นผุยผง
อยากชำระกะกาลทะยานยง
มันขัดขืนฝืนตรง..ไม่ลงตัว
๐๐จากเพื่อยังฟังอยู่ผู้สดับ
จากเพื่อจับจิตกรอบในขอบรั้ว
จากเพื่อลบอสงไขยเยื่อใยบัว
จากเพื่อมัวหม่นหายจากสายตา
๐ แม้ไม่เคยพบพักตร์..แต่รัก..ห่วง
ยากเลยล่วงบังอาจ"ปรารถนา"
อจินไตย..ไหลหลงฟ้าส่งมา
เป็นสัญญาผูกพัน..นิรันดร์ใจ
๐ เมื่อไม่อาจ-วาด-วง-ให้คงว่าง
จึงเคว้งคว้างเหมือนกับจะรับได้
เป็นกรรมซ้อนกรรมซากไหลหลากไป
หยุดที่ใด?ที่นั่น..คือปัญญา
๐ อสงไขย..ใจเรา..มีเขาอยู่
จึงยังกู่เรียกปรับ..กลับมาหา
จวบถึงวัน..อาถรรพ์สิ้นสัญญา
กาลเวลาอาลัย..คงคลายลง
14 กันยายน 2553 16:55 น.
Boomerang
มีปัญหา..มาให้ทุกข์ถึงฉุกคิด
ดัดจริต..ไม่รู้ว่าสู้ไหว
ทำงอแง..แพ้ทางยิ่งห่างไกล
มีเพื่อนใจ..เป็นกระจกทำตกแตก
ก้มมองเงาในน้ำยิ่งช้ำใหญ่
เหมือนหมาในนิทานโบราณแจก
เห็นอีกตัวใหญ่มากก็อยากแลก
มันแซงแทรกอารมณ์ข่มไม่ลง
เลยสูญเสียทำหล่นทั้งผลรับ
ไม่เหลือกลับ..หน้าโง่ปัดโธ่หลง
โยนความรักทิ้งหายแบบสายตรง
เป้าหมายคงให้รับไล่งับเอา
ถึงวันนี้เป็นหมาโง่ที่โซ่ขาด
ไร้เจ้าของพิศวาส(ทะเลเหงา)
เลยโต๋เต๋เซมาศาลาเรา
เผื่อเห็นเงาเจ้านายปลายสะพาน
หน้าส่วนตัว
1955
