22 มิถุนายน 2552 14:17 น.
Ladybayjai
อนาคตเป็นไงยังไม่รู้
อยากจะดูความหวังยังไม่เห็น
ตั้งใจทำในสิ่งที่อยากเป็น
สักวันหนึ่งคงได้เห็นในสิ่งที่อยากเป็นและยากทำ
นั่นหน่ะ ! ความคิดตอนเด็กๆ
ใจใหญ่ตัวเล็กๆ แค่ขำๆ
ขีดๆ เขียนๆ สนุกสนานเป็นประจำ
สอบผ่านได้ตามเวรตามกรรมก็สุขใจ
ชีวิตเติบโตมา จากบ้านป่า
อยู่ชนบทล้อมสายตา ด้วยหมู่ไม้
มาร่ำเรียนเพียรความรู้ในเมืองไกล
เพื่อศึกษาตำราใหม่ให้แตกฉาน
คุณครูชอบให้การบ้าน
เลิกเรียนหนูต้องทำงานเสริฟอาหาร
กว่าจะปิดร้านก็เที่ยงคืน ช่างยาวนาน
มันเหน็ดเหนื่อยหมดแรงต้าน การบ้านครู
ตื่นเช้าเกือบสายต้องรีบเร่ง
การบ้านไม่เสร็จช่างเซ็ง นั่งอดสู
เพื่อนคอยช่วย ลอกอย่างเร็ว..กรุ๊กกรู
เสร็จแล้ว นั่งยิ้มสู้ ครูไม่ตี
หนูก็เบื่อชีวิตแบบขัดสน
อดกลั้นฝืนทนไม่อาจหนี
ครั้นทำงานโดนด่าว่าไม่เหลือดี
ต้องอดทนเพราะพ่อไม่มี ให้ขอตังค์
ทุกคืนที่ใจห่อเหี่ยว
รูปถ่ายพ่อเพียงสิ่งเดียว ช่วยได้
สะอื้นไห้บนเสื่อผืนหมอนใบ
คิดถึงพ่อที่ลาลับไป ไม่กลับมา..
Ladybayjai
22 มิถุนายน 2552 12:04 น.
Ladybayjai
ใบไม้แห้งเหี่ยว เปลี่ยวเหงา
ไร้ชีวิตจืดเฉาแหลกสลาย
เหลือเพียงดอกชูช่อต่อสายใย
ให้ยังอยู่คงไว้ได้ชื่นชม
มันคงไม่ต่างอะไร
กับบ้านใหญ่ขาดเสาหลัก ปักถม
ลูกขาดพ่อ หมดสภาพความอุดม
ทุกข์ระทม สั่งสมมานมนาน
อนิจจังไม่จีรัง เรื่องชีวิต
รวบรวมจิตใช้ปัญญาอย่างแตกฉาน
ทำใจยอมรับปรับสภาพพอประมาณ
ความอ่อนแอที่พ้นผ่าน กลับหวนคืน
สงสารแม่ขาดคนเอาใจ
ลูกทำงานห่างไกลอย่างสุดฝืน
เหงาใจเหนื่อยกายทนกล้ำกลืน
ขออธิฐานให้แม่ตื่น จากฝันดี
ตอนนี้ดอกไม้เริ่มเบ่งบาน
สดใสกล้าหาญสุขี
ใบไม้เหี่ยวเปลี่ยนเป็นปุ๋ย อย่างดี
เหมือนลูกนี้ยังมี พ่อข้างกาย.... (คิดถึงพ่อจัง!!)
Ladybayjai
หน้าส่วนตัว
1607
