12 เมษายน 2546 21:01 น.
Lovely_boy
.......คนอกหักเลิกรักมักไม่เจ็บ.......
...........แต่นี่เก็บความรักไว้ในดวงจิต........
..........แม้นเขาไม่รักคุณคุณยังคิด......
...........จีบไม่ติดก้อเลิกคิดไม่ผิดเลย..........
12 เมษายน 2546 20:09 น.
Lovely_boy
........ฟากฟ้าอันกว้างไกล.......
..............ความฝันใฝ่อันไกลหา..........
........เอื้อมคว้าทั้งกายา...........
.........อยากเห็นหน้าความเป็นจริง............
............จมอยู่กับความฝัน..............
...........เพราะว่ามันคือทุกสิ่ง...........
.............ฝันคือที่พึ่งพิง.............
..........ของความจริงอันยาวไกล............
6 เมษายน 2546 19:44 น.
Lovely_boy
ความเดิมตอนที่แล้วๆ......
นั่งฟังเพลงบรรเลงเตงเต่งเต๊ง เห็นอาเม้งเดินผ่านหน้าลานบ้าน
ถือข้าวของมองแล้วหนักกบาล หอบหิ้วจานการงานดูลุกลน
แกเดินไปใกล้อาแปะและอาก๋ง แล้วนั่งลงตรงอาม่าน่าฉงน
อาเม้งแกแท้ทำไรให้พิกล มองอยู่จนแม่ขานเข้าบ้านเร็ว....
serie 2....
อาเม้งแกทำไร นึกในใจทบทวนดู
แต่ยังนึกไม่ออก เลยไปบอกกะอากู๋
เพราะอาแกผู้รู้ ให้แกดูพินิจนัย
แกเอ่ยปากร้องอ๋อ ไม่รีรอแถลงไข
เรื่องจริงเป็นเช่นไร เดี๋ยวจะได้รู้ทันที
serie3....
พอกำลังจะเล่า กลิ่นมันเผาลอยเร็วรี่
อากู๋บอกอิ่มหมี แล้วค่อยคลี่คลายสงสัย
พอทานมันเผาเสร็จ เจอะอาเป็ดกะอาไก่
มาแจ้งแถลงไข จ่ายค่าไฟที่ค้างอยู่
อากู๋ให้หยิบตังค์ อยู่ในถังที่ในตู้
ถังเก่าที่เป็นรู อยู่ในตู้คู่พระเครื่อง
เดินไปนึกไปว่า เมื่อไหร่หนาจารู้เรื่อง
เอาน่าอย่าทำเคือง .....เดี๋ยวรู้เรื่องตอนต่อไป...
พอจ่ายค่าไฟเสร็จ ลาอาเป็ดกะอาไก่
จากนั้นก็ขึ้นไป แล้วถามไถ่ในเรื่องราว
อากู๋แกก็เริ่ม เล่าความเดิมเริ่มเนื้อข่าว
เริ่มเล่าถึงเรื่องราว คู่บ่าวสาวบ้านถัดไป
เรื่องนั้นมีอยู่ว่า ด้วยอาม่าบ้านใกล้ใกล้
ด้วยแกมีลูกชาย อยู่ในวัยจะแต่งงาน
กับอีกบ้านหลังหนึ่ง คือบ้านซึ่งเม้งตัวการ
อาศัยอยู่ในบ้าน กับอาตาลลูกสาวแก
อาตาลแกหน้าตา ไม่สวยหนาประมาณแย่
อาเม้งเซ็งแน่แท้ มีลูกสาวขายไม่ออก
เกือบลืมอีกเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องซึ่งต้องขอบอก
ลูกชายม่าไม่หยอก หน้าตาออกประมาณลาว
สองคนมาเจอกัน ชอบพอกันจึงบอกกล่าว
ผู้ใหญ่ให้ขอสาว เกิดเรื่องราวงานแต่งงาน
พรุ่งนี้เป็นวันหมั้น พอดีกันที่ฉันขาน
อยากรู้มาตั้งนาน ว่าเม้งน้านแกทำไร
ที่แท้แกเตรียมงาน งานแต่งงานอันชื่นใจ
อันไม่น่าเกิดได้ แต่ก็ไซร้เกิดไปแล้ว
คู่กันก็ต้องพบ ต้องประสบคงไม่แคล้ว
เรื่องนี้จะจบแล้ว เหนื่อยเหมือนแมววิ่งไล่หนู
ช่วยช่วยกันอ่านหน่อย โปรดอย่าปล่อยไร้คนดู
ฉันก็ไม่ขออยู่ จะรีบไปงานแต่งงาน
เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่า เป็นเรื่องเก่าอันกล่าวขาน
เรื่องนี้เป็นตำนาน เรื่องนี้ผ่านหลายชั่วคน
ท่านเป็นอีกผู้หนึ่ง เป็นผู้ซึ่งโชคดีล้น
ได้อ่านเรื่องของคน เรื่องน่าสนอาเม้งไง
เรื่องนี้นั้นสอนเรา ถึงแม้เขาไม่สนใจ
ก็อย่ากังวลไป คู่กันได้ต้องเพราะบุญ
เกือบลืมอีกหนึ่งเรื่อง โปรดอย่าเคืองที่ให้ลุ้น
ที่ทำให้ต้องวุ่น ติดตามลุ้นตลอดมา.......................
......ขอบคุณผู้อ่านที่กรุณาติดตามมาโดยตลอด............
......อนึ่ง.ขอขอบใจน้องสาวที่ช่วยขัดเกลาบางส่วน...........
...ขอให้ผู้ที่ติดตามเรื่องนี้โชคดีพบคู่เหมือนลูกอาม่ากะอาเม้ง !!!!.......
........อิอิ........ล้อเล่นน่ะ...............บาย......ZZzzZZzzzz
1 เมษายน 2546 21:18 น.
Lovely_boy
รอรอรอ.. รอเธอ..
รอเธอ.. เผลอ จาขยุ้ม..
จาขยุ้ม.. ดวงใจ เก็บไว้..
เก็บไว้.. ไม่ให้ ใครพราก..
ใครพราก.. ไม่ยอม ให้ไป..
ให้ไป.. ไม่ได้ รักษา..
รักษา.. ดวงใจเธอ เอาไว้..
เอาไว้.. อย่าเผลอ ละกัน...
!!...........ขยุ้ม.............!!
1 เมษายน 2546 18:08 น.
Lovely_boy
เฮ้ออ...หยุดเถิดหยุดเรียน
หยุดพากเพียรเขียนอ่าน
หยุดเถิดหยุดทำการบ้าน
หยุดทำการทำงาน ทุกอย่างเอย
..........!! หยุด !!..........
หน้าส่วนตัว
598
