20 กันยายน 2548 15:48 น.
marionette
ฟ้าของฉันวันนี้มีแต่สีชาชา
หัวใจปวดปร่าไปกับ-ความร้าวลา
ไม่มีใคร..สักคน...จะมาร่วมผ่านช่วงเวลา
ในบางคราที่ฉันไม่เหลือ...ใครสักคน...
เธอ..ท่ามกลางผู้คน...มากมาย...
เธอรู้ไหม..เส้นทางสายฝันของฉัน-มันสับสน
คนเดินเบียดเฉียดใกล้ฉันที่-ทุกข์ทน
แต่ไม่เคยมีใครสักคนที่จะหันมา...สนใจ
มีความเหงา...มาทักทายอยู่เป็นเพื่อน
คอยย้ำเตือนว่าชีวิตยัง...ไร้จุดหมาย
แต่ความเหงาเป็นสิ่งเดียวที่แสดงให้เห็นว่าฉัน..
...ยังไม่ตาย.....
ยังคงหายใจต่อไปได้...แม้จะอ่อนแรงสักเท่าไร
ฟ้าวันนี้ระบายสีชา..เหมือนวันก่อน
เป็นบทตอนของความฝัน..ที่ฉัน..ยังหวั่นไหว
ทุกโมงยามเหมือนว่าฟ้าสีคราม...ยังห่างไกล
ไม่รู้ทำไม...หรือเพราะหัวใจ..มันชินชา
20 กันยายน 2548 09:17 น.
marionette
"...กลับมาได้ไหม..."
ระหว่างเรา ใครกัน...ควรกล่าวคำคำนี้
เธอให้เกียรติฉันบอกเธอ..งั้นหรือ...คนดี
ให้โอกาสฉัน??..วาดหวังที่มี เรื่อยเปื่อยไปไกล
ในช่องว่างปลายทางของ...ความรู้สึก
กับส่วนที่ตื้นลึกบางหนาของ....ความหวั่นไหว
เธอก็รู้? ว่า...ความห่างมันสะสมอยู่ข้างใน
และทับถมย้ำเข้าไปจนยาก...จะไขมันออกมา
ท้องฟ้าสีชากับ...คนหนึ่งคนเดิม
แต่ความเหงามันเพิ่มเติม..จนปวดปร่า
ละอองรักที่เคยคว้ากลับกลายเป็น..ละอองของสายน้ำตา
เมื่อตระหนักว่า....เธอพึ่งรู้ค่าของคนข้างใจ
หยิบกีตาร์มาทบทวน...กลางลมอ่อน
เสียงเพลงย้อน...ความปวดร้าว..ที่ไม่เคยจะจางหาย
อยู่คนเดียวกับตัวเอง..ก็ไม่เป็นอะไร...ก็ไม่ตาย..
แล้วฉันจะเอ่ยคำทำร้ายตัวเองคำนั้นออกไป...
...เพื่ออะไรกัน...
20 กันยายน 2548 08:48 น.
marionette
ฉันเป็นสิ่งที่เรียกว่า "หุ่นกระบอก"
มีตะปูตอกอยู่ที่..แขนข้างหนึ่ง
ส่วนขาซ้ายมีเชีอกป่านมัดจับตรึง
ไว้คอยขึงดึงฉันให้ก้าวเดิน...
คนมากมายพานขบขัน..เมื่อเห็นฉัน
หน้าเปื้อนยิ้ม..ทุกพลันไม่เก้อเขิน
แม้จะมีคนสนใจ....หรือใครเมิน
ไม่ห่างเหิน...ยังยิ้มได้ทุกครา?
นั่นก็เพราะฉันถูกสร้าง....พร้อมเส้นโค้ง
ที่บรรจงวาดหงายบน...ใบหน้า
มันเหมือนดั่งรอยบาปที่ถูก...ตรา
ให้ไม่มีใครรู้ว่า..ฉัน...รู้สึกเช่นไร...
หากฉันร้องไห้ออกมาใครเลยรู้..?
มีอยู่หรือ..คนปลอบโยน...เมื่อหวั่นไหว
ใครกันเล่า??...."ไม่มีหรอกคนสนใจ"...
เพราะใครใคร...ก็หมายจะ...เห็นฉันยิ้ม ^_^
19 กันยายน 2548 22:21 น.
marionette
โลกใบเก่าๆ
จะเหลืออะไร?...มาเล่าให้แตกต่าง
เมื่อปลายทางแต่ละคนบนเส้นทาง
ถูกจัดวาง..ให้เดินตามโชคชะตา..
-----------------------------------------------------
ฉันคนหนึ่งอยู่บนโลกใบเก่า...
เป็นตัวเรา..แค่คนหนึ่ง...ใช่ไกลกว่า
ได้แต่เดิน...ย่ำตามรอย..ที่มีมา
คิดไขว่คว้า..คิดค้นหา..ได้แต่คิด??
ฉันคนหนึ่ง..เล่นตาม..บทเก่าเก่า
ดังเราเป็น..ตัวละคอน..ตามืดปิด
ถูกชักจูงไปทางใด...ไร้..หนทางคิด
ทั้งชีวิต...ติดอยู่ในความ..เงียบงัน
ฉันคนหนึ่งที่เดินบน...ทางสายเก่า
ร้องเพลงเศร้า เคล้าสายลมที่โชยผ่าน
ไม่มีใคร...เพียงสักคนมาพบพาน
ไม่เหลือแล้ว...คนจะพานมาพบกัน
......................................................
หน้าส่วนตัว
1402
