20 เมษายน 2545 19:26 น.
may
ไม่อยากเชื่อใครหรอกนะว่าเธอไม่จริงใจ
แต่ก็อดหวั่นไหวไม่ได้ในทุกที
ครั้งใดที่สบตาเธอคนดี
ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ
เธอก็อยู่ใกล้ฉันแค่นี้
แต่บางครั้งก็เหมือนอยู่ไกล้...ไกล
หรือเพราะความรู้สึกของเราห่างเกิน
และฉันก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอคอย
16 เมษายน 2545 20:52 น.
may
ถ้าคิดว่าฉันเป็นคนดี
ก็อย่ามีคำปลอบใจ
จะไปที่ไหนก็เชิญไป
อย่ามาทำห่วงใยอีกเลย
ช่วยโหด โหดกว่านี้อีกหน่อย
อย่างน้อยก็คิดว่าสงสารคนคุ้นเคย
ไม่รักแล้วก็ทำซะเฉย เฉย
จะได้ไม่ต้องคิดเลยเถิด ว่าเธอยังรักกัน
16 เมษายน 2545 20:52 น.
may
พอเถอะกลับคำโกหก
จะโป้ปดกันไปถึงไหน
ถ้าไม่รักก้อจงไป
อย่ามาทำว่าเยื่อใยยังมี
แค่นี้ก็ช้ำมากมาย
ขอร้องอย่าทำร้ายมากกว่านี้
เจ็บครั้งนี้ไม่รู้จะรักษากี่ปี
ถ้าให้ดี อย่ามาให้เห็นหน้าอีกเลย
11 เมษายน 2545 21:21 น.
may
รักเธอมากมาย
แต่สิ่งที่ได้คือน้ำตา
กลับกำลังที่อ่อนล้า
เมื่อเธอมาเปลี่ยนแปลงไป
ไม่ห้ามที่เธอมีคนอื่น
แต่คงฝืนยิ้มให้ไม่ได้
แค่รับรู้ว่าเธอเปลี่ยนไป
กำลังใจยังแทบไม่มี
หากมองเห็นกลับตา
ขาคงชาล้มลงตรงนี้
ไปเถอะถ้าคิดว่าดี
ไม่ต้องมามีคำปลอบใจ
11 เมษายน 2545 21:07 น.
may
ไม่ต้องมาโทษความห่าง
ไม่ต้องมาโทษความกว้างของฟ้า
ไม่ใช่ความผิดของกาลเวลา
แต่ยอมรับเถอะว่า เธอไม่เข้มแข็งพอ
ฉันยังรอเธอได้ตั้งนาน
ตั้งหน้าตั้งตาคอยอย่างไม่ย่อท้อ
เธอต่างหากที่ไม่เคยสะกดคำว่ารอ
เพราะฉะนั้นพอเลยกับข้ออ้างที่มี
ยอมรับเถอะนะ ว่าหมดใจ
ว่าเธอเองที่เป็นคนลืมใครคนนี้
ความผิดไม่ได้อยู่ที่ฟ้าและระยะทางที่มี
คนที่ผิดคือเธอที่หมดใจ
หน้าส่วนตัว
629
