15 มิถุนายน 2549 21:26 น.
Noktawan
Westlife
When I am down and, oh my soul, so weary;
When troubles come and my heart burdened be;
Then, I am still and wait here in the silence,
Until you come and sit awhile with me.
เมื่อสิ้นหวังพลังใจไม่มีเหลือ
ชีพน่าเบื่ออุปสรรคมักเข้าหา
ต้องทนอยู่ผู้เดียวเปลี่ยวเอกา
เธอก้าวมาเคียงใกล้สุขได้มี
You raise me up, so I can stand on mountains;
You raise me up, to walk on stormy seas;
I am strong, when I am on your shoulders;
You raise me up: To more than I can be. (repeat)
คอยช่วยฉันดันไว้มิให้ท้อ
ยืนแข็งพอบนภูอยู่สุขี
เหยียบย่ำไปในชลาพายุมี
ทุกข์ห่างหนีเธอแน่มิแพ้ใคร
ฉันเข้มแข็งแกร่งกล้าท้าทุกสิ่ง
ช่างเป็นหญิงยอดคนจนหลงใหล
ไหล่เธออุ่นหนุนซบประคบใจ
ช่วยฉันให้หายเมื่อยเหนื่อยมิเจอ
There is no life - no life without its hunger;
Each restless heart beats so imperfectly;
But when you come and I am filled with wonder,
Sometimes, I think I glimpse eternity.
ชีวิตคนทนได้ใช่มิหิว
หัวใจลิ่วโลดเต้นยากเย็นเสมอ
พอเธอมาหาฉันหมั่นปรนเปรอ
ฉันเลิกเพ้อเรื่องผิดชีวิตดี
You raise me up, so I can stand on mountains;
You raise me up, to walk on stormy seas;
I am strong, when I am on your shoulders;
You raise me up: To more than I can be. (repeat)
เธอช่วยฉันดันไว้มิให้ท้อ
ยืนแข็งพอบนภูอยู่สุขี
เหยียบย่ำไปในชลาพายุมี
ทุกข์ห่างหนีเธอแน่มิแพ้ใคร
ฉันเข้มแข็งแกร่งกล้าท้าทุกสิ่ง
ช่างเป็นหญิงยอดคนจนหลงใหล
ไหล่เธออุ่นหนุนซบประคบใจ
ช่วยฉันให้หายเมื่อยเหนื่อยมิเจอ
15 มิถุนายน 2549 21:22 น.
Noktawan
งามดั่งโคมโน้มมาผกาเอ๋ย
ใครยากเชยชิดแนบแอบสมร
ด้วยอยู่ไกลใกล้ฟ้าท้าแดดรอน
เบ่งบานอ้อนเอาใจใครหรือเธอ
กลีบเลี้ยงแยกแฉกแหลมแต้มม่วงใส
กลีบดอกใหญ่ขอบย้วยสวยเสมอ
สีแดงสดงดงามหวามจริงเออ
พี่หลงเพ้อลอบชมภิรมย์นาน
ต้นเป็นพุ่มชอุ่มใบสดใสเขียว
มองแวบเดียวเด่นสวยด้วยสีหวาน
อยากสัมผัสรัดรึงตรึงให้นาน
ผู้คนขานคอยเพรียกเรียกชมกัน
น่าเสียดายกายใจฉันไทยแท้
เลิกเหลียวแลไม้นอกแม่ดอกสวรรค์
มิอาจหลงพะวงอยู่ดูแลกัน
ไทยเท่านั้นไม้ชอบขอตอบเธอ
15 มิถุนายน 2549 21:20 น.
Noktawan
หมอกโรยตัวยั่วเย้าคลึงเคล้าผา
เคลื่อนลอยมารวมกันลดหลั่นเห็น
อยู่กลางหุบยุบลึกรู้สึกเย็น
สวยซ่อนเร้นราวป่าท้าแดดทอ
ดั่งปุยฝ้ายกระจายทั่วหัวระแหง
คล้ายเขาแกล้งกักเจ้าเอาไว้หนอ
คงเก็บเจ้าเอาไว้ให้เย็นคลอ
งามลออละอองน้ำมองฉ่ำตา
แล้วแสงแดดแผดกล้าจ้าสดใส
สาดแสงใส่ส่องเขาเผาหมอกหนา
สายหมอกจางลางเลือนเคลื่อนอำลา
ทิ้งภูผาลำพังหลังหมอกจร
รอเวลาฟ้าใหม่ในวันพรุ่ง
อรุณรุ่งหมอกคล้อยลอยสลอน
มาอิงแอบแนบผาให้อาวรณ์
เห็นหมอกอ้อนอิงผาช่างน่าชม
15 มิถุนายน 2549 21:18 น.
Noktawan
แสงสีทองรองเรืองเหลืองสุกใส
เช้าวันใหม่เจิดจ้าอย่าหม่นหมอง
ต้นไม้เขียวเรียวใบลูบไล้ทอง
ยามแดดส่องแซมตลอดเหลืองสอดงาม
นกเขาคูกู่ฟ้าเรียกหาคู่
จู้ฮุกกูโก่งคอดั่งขอถาม
อยู่ที่ไหนไม่ถวิลคิดบินตาม
พี่ต้องพล่ามลำพังหวังเธอมา
ทุกชีวิตลิขิตไว้ให้สมหวัง
ธรรมชาติสั่งแสงทองต้องพฤกษา
พืชจำเพาะสังเคราะห์แสงมิแล้งลา
สัตวาสิงสู่คู่พฤกษ์ไพร
ฉันเหม่อมองจ้องนกยกปีกอาบ
ปล่อยแสงฉาบขนฉ่ำสวยล้ำใส
เคียงคู่แอบแนบอิงพิงอุ่นไอ
กลางแดดใสใต้พฤกษาช่างน่าชม
15 มิถุนายน 2549 21:15 น.
Noktawan
เช้าสดใสได้แดดร้อนแผดกล้า
สาดส่องมาดุจมนต์ดลให้สวย
สะท้อนย้ำน้ำค้างพร่างงงงวย
แวววาวด้วยดั่งเก็จเม็ดจินดา
ประดับใบใส่หญ้าพฤกษากระจ่าง
ใครเผลอวางพลอยเพชรเม็ดแน่นหนา
เพชรน้ำค้างสว่างไสวใกล้ไกลตา
ดาษดาเกลื่อนดงทั่วพงพี
แม้น้ำงามตามใจแสงใสส่อง
ได้เพียงจ้องเพชรจ้าแจ่มราศี
มิอาจฉวยด้วยมือยื้อมณี
คุณค่ามีแค่มองต้องด้วยตา
ชั่วครู่เดียวเสี้ยวหนึ่งครึ่งนาที
แสงรวีสาดสว่างกลางพฤกษา
เพชรมลายหายวับลับสายตา
รอเวลาวันใหม่ได้มาเยือน
หน้าส่วนตัว
1010
