2 พฤศจิกายน 2547 12:43 น.
venom_aki
ดวงตะวันที่เจิดจ้าจะเป็นเช่นไรนะ
แสงดาว และแสงเดือน จะนวลผ่องแค่ไหน
ก็ใครจะไปรู้ล่ะ...
ในเมื่อผมได้แต่เดินไปในอุโมงค์ที่มืดสนิทแบบนี้...
อยากจะอาเจียนเอาก้อนเนื้อน่ารังเกียจออกมา
ความสกปรกโสมมในอุโมงค์ช่างอับชื้น กดดันหัวใจยิ่งนัก
บาปที่ถูกแทนด้วยหยาดเลือดมันหาที่สิ้นสุดไม่ได้
เหมือนกับการเดินหาทางออกของอุโมงค์นี้
คลำทางไปเรื่อยๆ...
กรงเล็บจิกแทงเนื้อหัวใจ... พร่ำภาวนาเธออยู่หนไหน
...ไม่มีเธอ...
เดินไปเรื่อยๆ.. เดินไปเรื่อยๆ...
เหมือนกับการเอาหอกทิ่มแทงใจ
" ผมอยู่ที่ไหนกันนะ? "
พระเจ้า... พระองค์จะทรงทำอย่างไรกับผมกันแน่
ทำไมพระองไม่ทรงฆ่าผมซะเลยล่ะ
จะให้ผมทนทรมานแบบนี้ไปทำไม
...สนุกใช่ไหมพระองค์?...
ถึงจะเฝ้าภาวนาต่อไปมันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะ
" โธ่...พระองค์... พระองค์ให้ลูกเสียเธอไปแล้ว... ยังจะเอาอะไรกับลูกอีก??? "
อยากพบเธอเหลือเกิน
ทำไมพระเจ้าจะต้องทำเช่นนี้ด้วยนะ
จะให้พบกับความสุข กับแสงสว่างไม่ได้เลยใช่ไหม?
พลังที่จะทลายกำแพงอุโมงค์ผมไม่มีแล้ว
น่าเศร้า...ที่ร่างกายมี่แต่ร่องรอยแห่งบาดแผล แผลแห่งความเศร้าใจ
พระองค์เจ้า นำเธอจากไป ไม่มีวันหวนคืนมา
" แล้วผมจะอยู่ได้อย่างไร? "
หรือจะต้องเฝ้าภาวนาต่อไปในอุโมงค์มืดดำอยู่อย่างนี้
แต่ยังไงผมก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี
เพราะมันคือหนทางสุดท้ายแล้ว
ไม่ว่าจะได้พบเธอหรือไม่
ตอนนี้ได้แต่พร่ำ ภาวนา
...พระผู้เป็นเจ้า... ลูกขอพลัง...ให้ลูกเดินต่อไป
ขอพลังทลายอุโมงค์ด้วยสองมือเปล่านี้ได้ไหม
เพราะลูกไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
ขอพบเจอแสงตะวัน
ขอเห็นความงามของแสงจันทร์หรือดวงดาว ...ได้ไหม...
ลูกท้อเหลือเกิน....ลูกเหนื่อยเหลือเกิน...
ลูกขอหลับได้ไหม...
หลับในอุ้งพระหัตถุ์ของพระองค์
แม้ลูกจะไม่มีสิทธิ์ใดๆเลยก็ตาม...
...ลาก่อน...
1 พฤศจิกายน 2547 20:51 น.
venom_aki
น้ำตาที่แปรเปลี่ยนเป็นสายเลือด
การกระทำนี้ แม้แต่พระผู้เป็นเจ้าก็ไม่อาจยอมรับ
ความผิดบาปที่ติดตัวมา จะได้รับการชำระมั้ยนะ
หากพระองค์จะทรงอภัยให้ข้าได้
จะฆ่าจะแกงยังไงก็เชิญเถิด
เพราะข้าไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
หญิงคนเดียวที่ข้ารักข้ายังรักษาเธอไว้ไม่ได้
บาปนี้ เป็นดั่งไฟ แผดเผาจิตใจไปจนวันพิพากษา
หากข้าเดินบนถนนสายเปลี่ยวในค่ำคืนที่เหงาเงียบเช่นนี้คนเดียว
ร่ำร้องหาโชคชะตาที่ไม่มีวันหวนคืนมาอย่างน่าอนาถใจ
พระองค์จะรับรู้มั้ย ว่าจิตใจของข้าตอนนี้
กำลังจะโดนปิศาจร้ายครอบงำ
ทั้งความรัก ความเกลียดชังที่มีให้พระองค์นั้นมันสาหัสเหลือแสน
จิตใจข้าร้าวรอน...
กริชสีเงินวาวที่กรีดลงไปบนเนื้อนั้น
ไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย
แต่หยาดน้ำตา หยดลงมาผสมกับเลือดแดงฉานของข้า
มันทำให้ขมขื่นในใจยิ่งนัก
ทำไมข้าต้องเลือกหนทางนี้ด้วยนะ
ถ้าข้ามีทางเลือกจากพระองค์ ข้าจะยังทำแบบนี้มั้ย?
หรือพระองค์จงใจตัดรอนข้า
ร่องรอยแห่งบาปบนท่อนแขนทั้งสองต่างสารภาพความผิดที่อยู่ข้างใน
ความละอายต่อความเกลียดชังทั้งหลายร้อนรุ่มอยู่ในอก
พร่ำหาเธอที่เป็นที่รักปานจะขาดใจ
เมื่อไหร่กันนะ จะได้เห็นหน้าเธออีกสักครั้ง
หรือว่าบาปที่ก่อมา มันจะเป็นตัวขัดขวาง ไม่ให้ข้าพบกับเธออีกแล้ว...
1 พฤศจิกายน 2547 19:13 น.
venom_aki
ตราบาปที่ติดตัวมานั้น ข้าไม่รู้ว่าจะลบเลือนมันได้เช่นไร
พระองค์จะเมตตาลูกมั้ย? ถ้ามันเป็นบาปที่ลูกเลือกไม่ได้
ลูกเลือกไม่ได้เลยที่จะเกิดมาแล้วไม่มีปีกสีขาวบริสุทธิ์
ถ้าอย่างนั้นลูกกลายเป็นลูกนอกคอกของพระองค์หรือปล่าว
ความปวดร้าวในใจที่ไม่มีที่สิ้นสุด
การร่ำร้องหาโชคชะตาที่สายไป
สายเลือดแหดแห้งในผิวกาย
วิบากกรรมที่ข้าได้รับมันคืออะไร
ข้าต่างจากคนอื่นแค่ไม่มีสิ่งๆนั้นหรอกหรือ
สิ่งๆนั้นคือสิ่งเดียวที่จะพาข้าบินไปหาที่ที่มีความสุขแท้ๆ
...พระองค์ก็ไม่ทรงประทานให้...
แล้วอย่างนี้ จะให้ข้าทนมีชีวิตต่อไปได้อย่างไรกัน
หากพระเจ้ามีจริง พระองค์จะทรงช่วยข้ามั้ย?
ข้าที่ร่ำร้องหาปีกแห่งโชคชะตา
ข้าที่ร่ำร้องหาปีกแห่งความสุขอยู่ที่ตรงนี้มาเนิ่นนาน
พระองค์ทรงมองเห็นหรือปล่าว?
พระองค์จะทรงยอมมอบปีกศักดิ์สิทธิ์นั้นให้ข้ามั้ย?
หัวใจที่แหลกราญ ที่กำลังจะสูญสลายไป.. หลับตลอดกาล...
ดวงตาที่มืดบอดดวงนี้ เหนื่อยล้าขึ้นทุกทีที่เหม่อมองดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้า
เส้นเสียงที่แตกพร่า... อา... ข้าเหนื่อยเหลือเกิน...
...เหนื่อย..เหลือเกิน...ที่จะร่ำร้องต่อไป
เหนื่อยเหลือเกินที่จะคลำหาทางที่จะไปพบพระองค์ เพื่อขอปีกศักดิ์สิทธิ์คู่นั้น
หนทางช่างยาวไกล... พระองค์อยู่หนไหน
ท่านยังมีความรัก ความเมตตาอยู่หรือปล่าว
กรุณาข้าด้วย ...
ข้าขอร้อง...ด้วยหัวใจที่แสนเหนื่อยล้า...
1 พฤศจิกายน 2547 18:05 น.
venom_aki
มือที่เปื้อบาป...ร่องรอยแห่งคราบน้ำตา....
ความรู้สึกที่มีต่อเธอ มันกลายเป็นต้องทัณฑ์
ทำไมนะ..ทำไม... ทำไมโชคชะตานี้ เราถึงเลือกเดินไม่ได้
ทั้งที่รักเธอก็แสนจะรักมากมาย
แต่ทำไม พระเจ้าต้องจับเราสองแยกจากกัน
หยาดเลือดที่หลั่งริน ชำระความผิดบาปให้แก่ข้าหรือไม่ ไม่มีใครรู้
แต่ที่รู้ ความเจ็บปวดยังฝังแน่น เจ็บตรึงกลางจิตใจ..ดั่งแผลฉกรรจ์
ได้ยินไหม ในอกกำลังร่ำไห้...เธอจากไป... ไม่หวนมา..
ข้าเงยหน้า ตะโกนก้องฟ้า ทำไมต้องเอาเธอจากไปจากข้าด้วย
ข้าทำการผิดเพี้ยนใดต่อพระองค์ไปหรือ? เพราะข้าเกิดมาใช่ไหม
ข้าเกิดมาไม่มีปีกสีขาว..เหมือนใครๆ...
ข้าถึงไม่ได้สัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่าความสุขเลย
เธอจะได้ยินไหม เสียงร่ำร้องแห่งจิตใจที่บอบช้ำ...
พระองค์จะรับรู้บ้างหรือปล่าว ว่าข้าต้องการเธอมากเพียงใด
ขอปีกขาวนั่นให้ข้าได้ไหม เพื่อจะบินไปหาเธอคนไกล...
เธอที่พระองค์พรากไป... ถึงจะต้องแลกด้วยวิญญาณก็ตาม...
ขวากหนามที่กั้นขวาง จะต้องให้ข้าฝ่าไปสักเท่าไหร่
เชิญสนุกต่อไปเถิดพระองค์ ลงโทษข้าต่อไป
สนุกที่ต้องเห็นลูกคนนี้ทนทุกข์... ไม่มีปีกบินไป...
เชิญกระทำให้พอพระทัยเถิดพระองค์...
เพระว่าตราบาปมันติดตัวมาตั้งแต่วันที่ข้าเกิดมาแล้ว...
หน้าส่วนตัว
527
