เกลียด ... ไม่เกลียด ..

กระดาษกาว

.  ฉันเกลียดเธอ  ได้ยินมั้ย 
เกลียดทุกสิ่งที่เธอเคยทำให้  เสมอๆ
เกลียดที่ต้องพบ .. เกลียดที่ต้องเจอ
เกลียดที่ใจมันคอยจะเผลอ ..อยู่ทุกที

 ..  อยากตะโกนให้ก้องฟ้า
ว่าฉันเกลียดสายตา .. ของความอ่อนโยน อ่อนไหวแบบนี้
เลิกส่งสายตาที่ดูเหมือนว่าจะห่วงใยฉันสักที
เพราะยังไงความรู้สึกของเธอที่มี  ก็คงไม่เกินเพื่อนกัน

..  ต้องให้บอกอีกสักกี่ร้อยหน
ว่าเธอก็แค่คนที่ไม่เคยจะสำคัญสำหรับฉัน
เกลียดเหลือเกิน .. เกลียดคำที่เธอพูด ว่าเราคือเพื่อนกัน
เกลียดสายใยแห่งความผูกพันแบบนั้น .. แบบที่เธอให้ฉันมา

.  ขอย้ำอีกทีว่าฉันเกลียด .. 
เรื่องนี้น่ะ .. ฉันซีเรียส.. แล้วยังจะมาทำขำอีกพ่อคุณขาา  
ไม่ต้องมากลั่นแกล้งฉัน .  ทางสายตา
ไม่ต้องมาวางทีท่า .. ว่าคิดถึงและห่วงใย

.  ถ้าอยากจะให้ฉันเลิกเกลียดเธอ
ก็ช่วยทำให้ฉันหยุดเพ้อ . ..  หยุดหวั่นไหว
ช่วยทำให้ปากของฉันเอ่ยคำที่ตรงกับใจ
เผื่อวันนึง .. ฉันจะกล้าบอกเธอไป .. ว่าทำไมฉันถึงได้เกลียดเธอ  เหลือเกิน