17 มีนาคม 2552 17:16 น.
กลอนพาไป
มองภาพเธอครั้งใด
หวลคิดไปครั้งเก่าก่อน
สองเราเคยนั่งนอน
ตักต่างหมอนแนบชิดกัน
พี่นี้ไม่เคยลืม
นั่งเศร้าซึมนอนเฝ้าฝัน
สองเราคงจากกัน
ชั่วนิรันดร์นานาเท่านาน
เธอบอกให้ทำใจ
ต่อนี้ไปคงห่างหาย
แต่รักมิอาจคลาย
ใจละลายเมื่อขาดเธอ
เหตุผลที่เธอให้
ดีเกินไปสำหรับเธอ
พี่นี้เฝ้าพร่ำเพ้อ
เพิ่งรู้เธอชอบคนเลว
15 มีนาคม 2552 20:01 น.
กลอนพาไป
เรื่องบางเรื่องอาจทำให้เราหวั่นไหว
เรื่องบางเรื่องอาจทำให้เราทุกข์ใจ
เรื่องบางเรื่องอาจทำให้เราเจ็บปวดหัวใจ
คนบางคนอาจทำให้เราหวั่นไหว
คนบางคนอาจทำให้เราทุกข์ใจ
คนบางคนอาจทำให้เราเจ็บปวดหัวใจ
เรื่องบางเรื่องอาจทำให้เราเชื่อมั่น
เรื่องบางเรื่องอาจทำให้เราสุขใจ
เรื่องบางเรื่องอาจทำให้เราเข้มแข็งขึ้น
คนบางคนอาจทำให้เราเชื่อมั่น
คนบางคนอาจทำให้เราสุขใจ
คนบางคนอาจทำให้เราเข้มแข็งขึ้น
เรื่องเดียวกัน... บางครั้งก็ทำให้เราทั้งสุขและทุกข์ใจ
คนเดียวกัน... บางครั้งก็ทำให้เราทั้งสุขและทุกข์ใจ
เรื่องเดียวกัน... บางครั้งก็ทำให้เราทั้งเชื่อมั่นและหวั่นไหว
คนเดียวกัน... บางครั้งก็ทำให้เราทั้งเชื่อมั่นและหวั่นไหว
เรื่องเดียวกัน... บางครั้งก็ทำให้เราทั้งอ่อนแอและเข้มแข็งขึ้น
คนเดียวกัน... บางครั้งก็ทำให้เราทั้งอ่อนแอและเข้มแข็งขึ้น
15 มีนาคม 2552 19:41 น.
กลอนพาไป
จะกี่วันเดือนปีที่ผันผ่าน
จะวันวานวันนี้หรือวันไหน
จะรักเธอเสมอมั่นนิรันดร์ไป
จะอยู่ไกลเพียงไหนใจชิดกัน
15 มีนาคม 2552 19:35 น.
กลอนพาไป
ลองได้รักใครสักคนนึงแล้ว
มันยากมากที่จะทำใจให้ลืม
และยากกว่านั้นถ้าจะทำใจให้เลิกรัก
เพราะเรารักเค้าจนหมดใจซะแล้วนี่
อยากสั่งใจให้ลืมเธอ
อยากสั่งใจให้เลิกรักเธอ
อยากสั่งใจให้เลิกหวังในตัวเธอ
แต่ใจเจ้าเอยไม่เคยฟัง
หน้าส่วนตัว
884
