4 สิงหาคม 2548 18:41 น.
กันเอง
เดินทางจากบ้านป่าหางานทำ
ทั้งเจ็บทั้งจำทั้งปวดร้าว
อยู่บ้านนอกทนทุกข์มากเรื่องราว
การเดินทางที่นานยาวจึงเกิดมา
ดั้นด้นเดินทางระหว่างคิด
นำชีวิตผกผันที่ฝันหา
ทั้งตัวตนมีเพียงคิดที่พกพา
วันเวลาคงรั้งรอต่อเสริมแรง
อยากสร้างตนสร้างคิดมิผิดแผก
เอาจิตตนให้ทนแบกเหล็กกล้าแข็ง
หวังที่จะให้ความฝันนั้นแสดง
เกิดพลังแห่งคิดตนที่ด้นมา
ฉันเดินทางจากป่าสู่นาคร
ความคิดย้อนผลิแตกแยกปรารถนา
การเดินทางของนกน้อยแห่งพารา
แม้เหนื่อยล้ายังดั้นด้นบนคิดนั้น
30 กรกฎาคม 2548 22:53 น.
กันเอง
บ่อยากสิเสื่อว่าน้องสิเบื่ออ้ายเร็วปานนี้
ป็นย้อนอีหยังคนดีจั่งมาลืมพี่บ่มีเหตุผล
เคยฮักกันอยู่จู่จู่กะมาลีมตน
น้องหนีบ่มีเหตุผล
ย้อนจนสั่นบ่น้อนาง
30 กรกฎาคม 2548 20:47 น.
กันเอง
บางครั้งที่ฉันฝัน
คงมีวันที่ฉันหวัง
ตราบใดชีวิตยัง
ความจริงจังย่อมมีมา
28 กรกฎาคม 2548 17:21 น.
กันเอง
มองการเมืองยุคเฟื่องฟู
ไม่มีมิตรและศัตรูในหมู่เหล่า
หลายพรรคหลายพวกต่างดูดเอา
ความโง่เขลาของบางท่านประจานคน
ไม่มีวิถีทางอย่างบริสุทธิ์
เป็นอัตาแห่งมนุษย์ที่สับสน
มากกิเลศมีปัญหามาปะปน
จิตแห่งคนไร้ทิศทางห่างคุณธรรม
ฤาโลกนี้สิ้นแล้วแก้ววิเศษ
ทุกขอบเขตโกลาหลคนถลำ
มวลมนุย์จึงยอมรับวิบากกรรม
มิมีจดมิมีจำความท้าทาย
เป็นระบบการเมืองถอยหลังดังคำกล่าว
เป้นเรื่องราวบนเส้นทางความฉิบหาย
เป็นรางวัลที่มากด้วยความวุ่นวาย
เป็นลางร้ายของบ้านเมืองเรื่องเกมคน
เป็นความสึกกร่อนที่อ่อนล้า
เป็นความเฉื่อยชาที่สับสน
เป็นความล้มเหลวที่ทุกข์ทน
เป็นความพิกลที่พิกาล
เห็นแล้วซึ่งความเป็นไปในบรรณภพ
เห็นแล้วซึ่งจุดจบแห่งหลักประหาร
เห็นแล้วซึ่งจุดด้อยทางวิญญาณ
เห็นแล้วซึ่งทางนิพพานแห่งการเมือง
26 กรกฎาคม 2548 20:43 น.
กันเอง
ฉันขอยืมหัวใจเธอใส่กระเป๋า
แล้วเราลองเอาหัวใจสองเราแลกกันไหม
รักษาหัวใจซึ่งกันและกันบ้างเป็นไร
หากเธอให้ฉันก็พร้อมยอมรับรัก
หน้าส่วนตัว
983
