16 มีนาคม 2550 17:40 น.
คนถูกลืม
แบบห่างกันไกล..
อุณหภูมิความห่วงหา
ยังคงมีค่าในห้วงความฝัน
องศาความต่าง..สร้างความเวิ้งว้าง..ทุกคืนวัน
หากแต่ในใจฉันก็สร้างภูมิคุ้มกัน..ขึ้นมา
คิดถึงเธอ..คิดถึงแทบขาดใจ
อยากสัมผัสอุ่นไอ..ดึงเธอมาไว้อยู่ตรงหน้า
คงได้อย่างฝันไฝ่..หากสามารถแก้ไขกฏเกณฑ์กลไก..ของวันเวลา
แต่ฉันเป็นแค่คนธรรมดา
จึงได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า..เธอคงเหมือนเดิม
16 มีนาคม 2550 17:37 น.
คนถูกลืม
ที่ไม่ยุ่ง ใช่ว่าจะไม่รัก
ที่ไม่ทัก ใช่ว่าจะห่างเหิน
ที่ไม่พูด ใช่ว่าจะหมางเมิน
แต่เพราะ เขินกับเธอในบางคราว
16 มีนาคม 2550 17:32 น.
คนถูกลืม
หลับตาเถอะนะเจ้าชาย
เอนกายบนเรือใบไม้ที่แล่นผ่าน
หลับใหลหวั่นไหวกระแสกาล
แล้วคืนนี้จะผ่านไปด้วยดี
เชื่อฉันสิที่รัก
แล้วเราจะได้รู้จักกันคืนนี้
หลับฝันหวาน อธิษฐานสิ่งดีๆ
เพื่อพบเจอกันอีกทีในมายา
16 มีนาคม 2550 17:31 น.
คนถูกลืม
ตั้งแต่วันที่ได้พบเธอ
ก็คล้ายว่าหัวใจได้เจอคนที่เคยฝันถึง
มันรู้สึกวุ่นว้าในสองตาและห้วงคำนึง
เหมือนความรักลึกซึ้งได้ผ่านมาทักทาย
อยากมองเธออย่างนี้ไปนานๆ
รักแหววหวานซาบซ่านสุขสดใส
ยินดีที่ได้เจอเธอ..รักเธอ..และเข้าใจ
คือความรักใช่ไหม..นี่ไงที่ฉันเป็น
สัญญาว่าจะเหมือนเก่า
ทุกครั้งที่มีความเหงาของใจเต้น
จะสะกดอารมณ์ให้ชาเย็น
ไม่ทุกข์ไม่ร้อนไม่เห็นไม่เป็นไร
รอรักภักดีเธอ
จะไม่พลั้งเผลอกับใครคนไหน
เพราะเธอไม่เหมือนคนทั่วไป
เธอคือหัวใจ...คือวิญญาณ
16 มีนาคม 2550 17:29 น.
คนถูกลืม
ขอบตาแดงๆ
มันแฝงด้วยความปวดร้าว
เจ็บใจลึกๆ..ไม่ใช่เบา
เมื่อเธอกับเขาพากันเดินมา
กุมมือกันแน่นหนัก
แววตาซ่อนไว้ด้วยความรัก..เสน่หา
เหลือให้ฉันเพียงคำว่า "จากลา"
รู้รึเปล่าว่า..ทรมาน
หน้าส่วนตัว
611
