11 พฤศจิกายน 2548 14:57 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
๐ ณ เบื้องนั้นฝ้าฟ้าก็ปรากฎ
เป็นซีดสีกำหนดสลดแสง
พิโรธผ่านเถ้าเหลวเป็นเปลวแดง
ร่านจำแลงเผาฟ้าเพลานั้น
๐ นาฏกรรมบรรเลงก่อเพลงเมฆ
สลัวเสกหม่นดำขึ้นห้ำหั่น
สรวงสลายแหลกเหลวเป็นเปลวควัน
ดาวสวรรค์ตกกระแทกด้วยแหลกร้อน
๐ อสุนีฟาดแสงสีแดงฉาน
เข้ารุกรานโลกลึกจนสึกกร่อน
ยอดหญ้าเริ่มลุกไหม้เป็นไฟฟอน
ผีเสื้อนอนปีกขาดทบธาตุไฟ
๐ อุกาบาตกราดกรอบที่ขอบโลก
ผลึกโศกซากนิ่งเคยยิ่งใหญ่
มาซบซ่อนกร่อนศพสยบใน
ธาราไหลกระทบฝั่งดั่งกรวดดิน
๐ องศาแสงแรงร้อนแล้วอ่อนซีด
ปะทุกรีดเปลวสารแม้ลานหิน
สาปแสง...หรุบหรี่ เป็นสีนิล
ค่อยค่อยสิ้นแผดจ้าแห่งตาวัน
๐ คือจุดดับดวงดาวรอยเก่าก่อน
แทรกวูบซ้อนขณะไหม้จนไหวหวั่น
อนธกาลครอบคลุมเกิดกลุ่มควัน
โลก สวรรค์ หลอมสิ้นเป็นดินแดง
๐ ณ เบื้องนั้นฝ้าฟ้าไม่ปรากฎ
ตะวันผู้กำหนดสลดแสง
ไร้อุ่นสีส่องสารล้านจำแลง
ฝุ่นแห่งฤกษ์ดาวก็เปล่าร้าง
11 พฤศจิกายน 2548 14:39 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
เจ้าความรักที่ไขว่คว้าหากันนี้
คนหนึ่งมีหลายครั้งจะได้ไหม
บางคนเที่ยวบอกรักแจกทั่วไป
หรือรักได้หลายคนพร้อมพร้อมกัน
ความผูกพันที่ให้ไว้ไม่อาจแยก
จ่ายจำแนกให้เห็นด้วยเสกสรร
ตกแต่งปั้นไว้เพื่อลวงหลอกกัน
ตามไม่ทันความคิดจริตหญิง
20 กันยายน 2548 12:06 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
อันว่าครู ปฏิบัติการ งานหลายหลาก
ทั้งยุ่งยาก เยอะแยะ ตะแป๊ะไก๋
ก้มหน้าทำ ตามหน้าที่ ดีเหลือใจ
ไม่สนใคร จะมอง หรือจะเมิน
ไม่ประกาศ ตะโกน อวดผลงาน
ไม่ไหว้วาน วอนให้ ใครสรรเสริญ
ผู้บริหาร บ้างก็แหม แย่เหลือเกิน
สนแต่เงิน พัสดุ ครุภัณฑ์
ส่วนงานสอน งานเรียน เรื่องเขียนอ่าน
ท่านมองผ่าน ข้ามเลย เฉยซะนั่น
ปัญหาเด็ก ให้ครูสู้ ช่างครูมัน
แต่ละวัน บริหาร งานสบาย
เด็กติดยา ชู้สาว หรือสอบตก
ไม่หนักอก หนักใจ ไม่เสียหาย
แต่เงินทอง ต้องรู้ ดูทุกราย
กลัวเคราะห์ร้าย เก้าอี้พัง หงายหลังตึง
อันคุณครู ทุกที่ ล้วนมีเกียรติ
ใครจะเหยียด ก็ยังเด่น เป็นที่หนึ่ง
ในใจศิษย์ ผู้ดำรง คงคำนึง
ศิษย์ยังซึ้ง ครูสอน แต่ก่อนมา
ผู้บริหาร ปลดแล้ว ก็แล้วไป
ศิษย์ที่ไหน จะตาม หรือถามหา
ลูกน้องเก่า หนีห่าง มองหางตา
แต่ศิษย์ยัง บูชา บรรดาครู
คุณครูครับ คุณครูคะ คุณครูขา
เห็นไหมว่า ฟังม่วนชื่น ระรื่นหู
ครูมีคุณ เขาจึงเรียก ว่าคุณครู
คนรับรู้ ว่าครูดี มีถมไป
พลาดขั้นครึ่ง หรือสองขั้น ช่างมันเถิด
เราดีเลิศ ดีจริง ดียิ่งใหญ่
แต่ของดี มีน้อย ค่อยว่าไป
ยุติธรรม อยู่ที่ไหน ในแผ่นดิน
อันว่าครู ปฏิบัติการ ท่านทั้งหลาย
ศักดิ์ศรีมี มากมาย มิรู้สิ้น
แม้นไม่รวย ก็เลี้ยงตัว ชั่วชีวิน
พวกโกงกิน ทุกสมัย มิใช่ครู
27 กรกฎาคม 2548 19:37 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
ฝังหัวใจข้าไว้...ณ..ชายฝังริมโขง
น้ำโขงลึกคลื่นคลั่งน้ำหลังไหว
โขดหินขาวคายหมอกเย้าหยอกไกว
แกว่งดอกไม้หอมในธารคลื่นลม
จารึกคำซากผิดหวังเหงาหงอยเศร้า
จะดื่มด่ำค่ำเช้าเฝ้าเงาร่ม
แดดทอดวงห่วงหาว่าตรอมตรม
นี้ระทมร่วมทางนั้นร้างน้ำโขง
ร้างชีวิตชีวาก็กว่าร้าง
ระยะหนึ่งเส้นทางทางเริ่มหักเห
ระยะหนึ่งแปรปรวนอยู่รวนเร
เหมือนโลกทิ้งลาดเทท่องเวลา
27 กรกฎาคม 2548 16:09 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
รักโอ๋
พบเธอราวพบโลก
พบสุขแล้วโศกเศร้าถึง
พบเย็นแล้วยากยังตรึง
รู้ซึ่งถึงสัจจะประดา
พบเธอคือพบชีวิต
ปวดเพียงยาพิษปืนผา
หวานยิ่งหยาดฝันสวรรยา
ป่วนบ้าและสงบเงียบงาม
พบเธอนั่นพบตนแล้ว
เห็นแววบริสุทธิ์ล้นหลาม
เห็นเรือนกิเลสรูปนาม
รู้ความลี้ลับลมหายใจ
พบเธอเสมอมิ่งขวัญ
แลเสมือนจิตอันป่วยไข้
อยากอยู่กับเธอเสมอไป
ทั้งอยากจากไกลนิรันดร์
หน้าส่วนตัว
1330
