27 กรกฎาคม 2545 21:13 น.
คุซาโนะคุง
"ไปทะเลกันมั้ย ฝน"
"ไม่เอาอ่ะ"
"หรือจะไปน้ำตกล่ะ"
"ไม่เอาอีกแหละ"
"งั้นภูเขามั้ย"
"ไม่เอาหรอก ไปทะเลดีกว่า"
"อ้าว งั้นเมื่อกี๊ทำไมไม่เลือกทะเลเล่า!!"
"เมื่อกี๊ไม่ชอบทะเลอ่ะ แต่ตอนนี้ชอบแล้ว"
ผนมักจะมีเหตุผลที่ไม่เป็นเหตุผลเสมอ...
"โอเค สรุปเราไปทะเลกันนะ โอเคมั้ย เอก กบ?"
"แต่ฉันอยากไปภูเขา ไม่อยากไปทะเลว่ะ" เอกพูดสวน
นี่แหละค อุปสรรดเล็กๆที่มักเกิดขึ้นเสมอเมื่อเราต้องคุยตกลงกัน
"ก็ได้ๆ ทุกคนตกลงว่าไง เราจะไปภูเขากัน" ทุกคนนิ่งเงียบ
"ถ้าไม่มีใครว่าอะไร เราก็จะไปภูเขากัน โอเคนะ?"
"ฝนไม่ไปภูเขา ฝนจะไปทะเลอ่ะ!!"
ไชโย........ วันนี้ทั้งวันคงไม่พอสำหรับการตัดสินใจว่าจะไปเที่ยวไหนกันดี
"ถ้าฝนไม่ไปนะ กบก็ไม่ไป"
ดีมาก เจริญกันจริงจริ๊ง
"ใจเย็นนะทุกคน เรารู้ว่าฝนกับเอกกำลังทะเลาะกันอยู่ หลังจากเรียนจบพวกเราก็แยกย้ายกันไปทำงาน ไม่ค่อยได้เจอกัน เลยไม่รู้ว่าทั้งสองคนนี้ทะเลาะกันเรื่องไร ยังไงก็ขอให้ช่วยทำให้การไปเที่ยวครั้งนี้สำเร็จด้วยเถอะ โอเคมั้ย"
"ไม่!" เอกกับฝนพูดพร้อมกัน ทั้งคู่นิ่งไม่ยอมมองหน้ากัน ขณะที่ฉันกับกบเริ่มมองหน้ากันแล้ว
"เอางี้ ฝนไม่อยากไปภูเขา ส่วนเอกไม่อยากไปทะเล งั้นเราไปน้ำตกกัน"
"ไม่" เอกกับฝนตอบพร้อมกันอีก แต่ยังไม่ยอมมองหน้ากัน
"สองคนนี้เขาทะเลาะกันน่ำ" กบมากระซิบข้างหูฉัน
"ไม่บอกก็รู้ งอนกันขนาดนี้"
"ก็ฝนน่ะสิ ไปดูหนังกับผู้ชายคนอื่น"
"ใครหรอ" ฉันถาม
"ไม่รู้สิ"
"ฝนรู้ไหมว่าทำไมเอกไม่อยากไปทะเล" เอกพูดขึ้นก่อน หลังจากเงียบไปนาน แต่ฝนก็ยังไม่ยอมมองหน้าเอก เอกจึงพูดออกมาว่า "ก็เพราะว่าเอกบอกรักฝนที่ทะเลไง"
"แล้วเอกรู้มั้ยว่า ทำไมฝนถึงอยากไปทะเล" เอกเงียบ ไม่ยอมสบตาฝน "ก็เพราะเอกบอกรักฝนที่ทะเล"
รู้สึกว่าการไปเที่ยวครั้งนั้น ถ้าฉันจำไม่ผิด เราจะได้ไปเที่ยวทะเลกันนะ....
24 กรกฎาคม 2545 13:09 น.
คุซาโนะคุง
เด็กหนุ่มคนขี่ลดความเร็วลงเมื่อผ่านบ้านหลังใหญ่ๆ บางครั้งทั้งสองก็จอดรถเพื่อปรึกษาอะไรบางอย่าง
แล้วมองไปที่บ้านหลังใหญ่ด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่จะขี่ไปดูบ้านหลังอื่นภายในละแวกเดียวกัน เด็กหนุ่มผู้มีท่าทางไม่น่าไว้วางใจคือคินกับแอร์
นักศึกษามหาวิทยาลัยเปิด ที่มีเรื่องร้อนเงินอยู่เป็นนิจ
"เฮ้ย! คิน หยุดรถก่อน ดูบ้านทรงไทยหลังโน้นสิ" แอร์ร้องลั่นพร้อมกับตบหลังเพื่อนเสียงดังป้าบ! "หลังไหนอีกล่ะ ก็เราตกลงกันแล้วว่าจะไปหลังสีขาวตรงหัวโค้งโน่นไม่ใช่หรอ แล้วขอโทษ! คราวหลังน่ะบอกเฮยๆก็ได้นะ ไม่ต้องตบ
มือหนักอย่างกับเท้าควายอย่างนี้จะไปทำงานเบาๆ เงียบๆ ได้ไง" คินบ่นอุบแต่ก็หันไปมองบ้านทรงไทยตามแอร์แนะ "บ้านหลังนี้น่ะหรอ เออ.. น่าสนใจว่ะ หลังใหญ่น่าดู ท่าทางจะเป็นไม้สักทั้งหลัง คงจะรวยไม่น้อยล่ะ แบบนี้แหละตรงสเป็กเลย เอาก็เอาวะ ลองเสี่ยงดูอีกที" คินกลับรถแล้วขี่ตรงไปยังบ้านทรงไทยหลังงาม "ใจเย็นเพื่อน จะเข้าไปทั้งที่แดดเปรี้ยงๆอย่างนี้เนี่ยนะ ไหนบอกจะมาดูลาดเลาเฉยๆไง" แอร์ห้าม "ฉันรู้นะว่าแกไม่อยากมา ไม่เป็นไร ถ้าใจไม่ถึงพอก็รออยู่ข้างนอกก็ได้ แล้วกลางวันแสกๆแบบนี้แหละดี ไม่มีใครคิดหรอก
ว่าพวกเราจะมา นั่น! เห็นป่ะ มีคนแก่กำลังเก็บมะม่วงหน้าบ้านคนเดียว" แอร์มองหน้าคินและพบแววตาที่มุ่งมั่นของอีกฝ่าย "เอาล่ะ
ฉันยอมแพ้ ถึงแกจะแย่ในสายตาคนอื่นยังไง แกก็ยังเป็นคนดีในสายตาฉันเสมอ ไม่ว่าแกจะผิดพลาดอีกสักกี่ครั้ง ฉันก็พร้อมจะอยู่
เคียงข้างแก... แต่ฉันขอได้ไหม ให้บ้านนี้เป็นหลังสุดท้ายเภอะนะ เราเลิกอาชีพนี้เถอะ" คินอึ้ง "เอางั้นหรอ... ได้ สุดท้ายก็สุดท้าย เราจะเสี่ยงกับบ้านหลังนี้เป็นครั้งสุดท้าย ฉันรู้ ยังไงเราก็ไม่ใช่มืออาชีพ" คินพูดและยื่นมือไปจับมือ
แอร์แทนคำสัญญา เด็กหนุ่มจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ในที่ลับตาคน ก่อนจะผละไปพร้อมอุปกรณ์ทำมาหากิน แล้วเดินรี่ไปที่บ้านทรงไทยหลังงาม คินไม่พูดพล่าม
ทำเพลง เขาบิดกุญแจ กริ๊ก! "ไม่ได้ล๊อกว่ะ ทางสะดวก" คินหันมายิ้มกับแอร์ เขาเปิดประตูสอดส่ายสายตาไปรอบบ้าน "ไม่มีหมาด้วย เข้าทางเลย" คินกับแอร์ตรงไปหาหญิงชราที่อยู่ในสวน ลมนิ่งสงัด นกหยุดร้อง คินกับแอร์เข้าไปใกล้หญิงชราเรื่อยๆ จนเหลือเพียงก้าวเดียว คินหันมามองแอร์ พยักหน้าส่งสัญญาณว่าตนจะลงมือเอง เด็กหนุ่มยกมือขึ้น
"สวัสดีครับคุณป้า ซื้อประกันมั้ยครับ อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอนนะครับ".
หน้าส่วนตัว
1196
