6 พฤศจิกายน 2549 20:51 น.
จินตรวี
เขียนฟ้าใสให้เธออุ่น
โอบละมุนด้วยเมฆขาว
จูบซับน้ำตาด้วยสายลมบางเบา
ปัดเป่าความร้าวให้พ้นหัวใจ
วาดหัวใจแต้มตะวัน
แทนความรักจากฉันด้วยดอกไม้ช่อใหญ่
กล่อมเพลงให้เธอฟังล้างแผลใจ
ร่ายทำนองแห่งอุ่นไอโอบล้อมเธอ
สะพานรุ้งทอดแนวยาว
ส่องแสงประกายพราวสม่ำเสมอ
ทอดปลายจากฝั่งฉันข้ามโค้งผ่านสู่ฝั่งเธอ
นำเราสองมาพบเจอตรงหัวใจ
3 พฤศจิกายน 2549 20:53 น.
จินตรวี
สิ่งมีชีวิตคนหนึ่งที่มีตัวตน
เป็นใครหนึ่งคนที่ยอมสุขล้นกับความปวดร้าวเสมอ
คนทรนงที่ยอมทิ้งความมั่นคงเพราะรักเธอ
ผลตอบแทนให้ใจที่พร่ำเพ้อคือเธอต้องจากไป
วัตถุชิ้นหนึ่งที่เต้นได้บ่งบอกชีวิต
หาค่าไก้เฉพาะช่วงเวลาที่คิดอะไรไม่ได้
กอดสิ่งนี้รับความอบอุ่นที่เอใช้ทารุณด้วยความห่างไกล
กลั่นหยดน้ำจากความร้าวไหวรดลงไปด้วยใจทรมาน
ดวงตาคู่นี้ยังมองเห็น
เป็นหน้าต่างที่เปิดรับความเลือดเย็น...ที่เธอใช้เป็นทางผ่าน
มีกระดาษบรรยายเรื่องราวแห่งความร้าวราน
ตอกย้ำความดื้อด้านให้จักเข็ดจำ
สองมือคู่นี้ที่ใช้โอบเข่า
โอบกอดความเงียบเหงาในคืนที่ดาวเจ็บช้ำ
เธอจะจำได้ไหมว่ความโหดร้ายในคำบางคำ
ได้ทำให้หนึ่งคนนี้ทุรนทุรายด้วยความทรงจำ
ที่ปิดฉากลงอย่างสวยงามซ่อนอยู่ในความเลือดเย็น
3 พฤศจิกายน 2549 20:37 น.
จินตรวี
ปลายทางอุโมงค์นั้นมืดมน...
ขาดเธอเพียงหนึ่งคนจุดหมายที่ดั้นด้นคงไปไม่ถึง
การเดินทางที่ขาดไร้ทีพึ่ง
ก็เหมือนหายใจแค่ครึ่งของลมหายใจทั้งหมดที่มี
หัวใจที่ไร้เธอ
เหมือนเวียนวนกับภาพมายาที่หลงเพ้อว่าเธอยังอยู่ตรงนึ้
และการเดินทางของฉันก็หยุดยั้ง...
เพราะไม่อาจเหนี่ยวรั้งทุกอย่างที่จบลงด้วยดี
ความฝันที่ต่อสู้อยู่ทุกวันนี้จึงจมลงแค่ครึ่งทาง
3 พฤศจิกายน 2549 20:27 น.
จินตรวี
ปิดฉากลงแล้วอย่างสวยงาม
ระหว่างความรักกับทิฐิ
ไม่มีแล้ววันนี้
ศักดิ์ศรีบอกหัวใจฉันทีอย่าเสียน้ำตา
อวสานความรักเรา
เหลือเพียงรอยบางๆของภาพเงาที่เคยมากค่า
ความห่วงใยยนั้นแตกสิ้นเป็นเศษวิ่นความห่วงหา
ไม่อาจเรียกร้องเธอคืนมา...
.....จึงน้อมรับคำลาด้วยร้าวราน......
3 พฤศจิกายน 2549 20:19 น.
จินตรวี
จะร้ายก็ช่าง...
เมื่อทุ่มเทให้ทุกอย่างจึงปล่อยวางให้ทุกสิ่ง
ฉันมีความสุขแม้จะทุกข์ด้วยความจริง
อุ่นเธอยังมีให้ฉันอิง..แม้ถูกทิ้งให้ระทม
ร้ายยังไงก็ยังรัก
ตรงนี้เป็นธนาคารรับฝากความขื่นขม
ดอกเบี้ยที่คิดให้มากมายจะเจ็บจม
ก็พร้อมจะยอมตรมหลงโง่งมกับรักเดิม
หน้าส่วนตัว
1114
