6 กันยายน 2548 12:17 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ดาวในดวงใจ
(เธอ...) คือผู้หญิงธรรมดาคราแรกพบ
ได้มองสบสายตาวันฟ้าใส
ไม่อาจทำให้ฉันนั้นหวั่นใจ
มองแล้วผ่านเลยไปไม่ติดตาม
ความบังเอิญทำให้เราใกล้ชิด
มองพินิจกิริยาวาจาถาม
แววตาซื่อรอยยิ้มปริ่มความงาม
เกิดวาบหวามแปลกนักรักในใจ
ยิ่งสัมผัสเธอลึกรู้สึกว่า
เธอล้ำค่างามยิ่งกว่าหญิงไหน
ไม่อยากให้เธอร้างห่างแรมไกล
กลัวหัวใจไหวหวั่นวันขาดเธอ
วนิดาหญิงงามจดจำไว้
ผู้ทำให้คืนวันฉันพร่ำเพ้อ
แม้วันหน้าลาไกลไม่ได้เจอ
จะเก็บเธอเก็บไว้ในทรงจำ
เขียนให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในความทรงจำเสมอ
ไม่เคยลืมเธอแม้กาลเวลาผ่านมานานแล้ว
ผมพลาดโอกาสที่จะเอ่ยคำว่า รัก... มอบให้เธอ
6 กันยายน 2548 12:14 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
รักต่างวัย
เราเจอกันด้วยวัยที่ไกลห่าง
รักเปิดทางให้พบลองคบหา
เริ่มอบอุ่นหนุนนำคำวาจา
อ้อนวอนฟ้าจบรักลงสักที
ฉันไม่ใช่โคแก่แลหญ้าอ่อน
ใจอาวรณ์มอบรักเป็นสักขี
หวังสังคมเมตตาช่วยปราณี
อย่าได้มีนินทาว่าฉันเลย
อกหักมามากมายหน่ายชีวิต
จนต้องปิดหัวใจให้นิ่งเฉย
มีเพียงเงาเยาวพามาชมเชย
กาลล่วงเลยผ่านไปวัยกลางคน
พบงามงอนตอนไม้ที่ใกล้ฝั่ง
มีความหวังโปรยปรายดุจสายฝน
ชโลมใจให้หายคลายร้อนรน
หวังผ่านพ้นคืนหนาวที่ร้าวราน
6 กันยายน 2548 12:13 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ท่าพระจันทร์ วันกลับมา
ท่าพระจันทร์วังหลังยังฝังจิต
หวนให้คิดคำนึงถึงเรื่องเก่า
ภาพวันวานผ่านมาพาให้เรา
ยืนซึมเศร้าวันนี้ไม่มีเธอ
ก่อนสองเราเข้ากรุงด้วยมุ่งหวัง
ผิดพลาดพลั้งมอบใจให้เสมอ
ไม่เคยคิดทางลบจะพบเจอ
กลับยืนเหม่ออ้างว้างเมื่อนางจร
ธรรมศาสตร์มหาลัยเธอใฝ่ฝัน
สอบแข่งขันด้วยรักในอักษร
เข้าศึกษาพาใจไม่อาทร
รักเริ่มกร่อนเธอเฉยไม่เคยเป็น
กาลผ่านผันวันนี้มาที่เก่า
ท่าพระจันทร์ยังเศร้าเมื่อเราเห็น
ไม่มีแล้วนางฟ้าผู้ชาเย็น
เพียงรักเล่นเท่านั้นฉันเข้าใจ
5 กันยายน 2548 13:52 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
รักแท้...แพ้การศึกษา
การศึกษาพาใจเราไกลห่าง
ระยะทางแห่งรักเริ่มหักเห
สู่โลกกว้างผันผวนเธอรวนเร
คาดคะเนไม่ได้แล้วใจนาง
บัณฑิตเพียรเรียนกันฉันไม่รู้
คำโฉมตรูเอ่ยมาพาบาดหมาง
เราได้ฟังนั่งท้อต่อท่าทาง
ไม่เหมือนอย่างก่อนเก่าเรามีมา
ครูไม่สอนรักแท้แก่เธอหรือ
ว่ารักคือสายใยให้ห่วงหา
ยิ่งนานวันผันผ่านกาลเวลา
รักสูงค่ากว่าเพชรทองของที่มี
มองดูเธออยากจบพบรักใหม่
หนุ่มหน้าใสการศึกษามาแทนที่
คนเรียนต่ำรักล้นจนวิธี
ไม่อาจที่ดึงใจนางไว้อย่างเดิมฯ
5 กันยายน 2548 13:51 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
สายตาที่ชาเย็น
กลับบ้านนาหาหวังรังรักเก่า
จากนงเยาว์ห่างไกลใช่หลบหนี้
เฝ้ารอวันฝันหาทุกนาที
พบวันนี้สายตากลับชาเย็น
มีหนุ่มใหม่ใกล้เจ้าคอยเย้าหยอก
แสดงออกนอกหน้าวันมาเห็น
มองดูนางหมางใจให้ลำเค็ญ
รักกระเด็นหยุดเนื่องทุกเรื่องราว
เธอไม่เป็นเช่นเดิมเริ่มว้าวุ่น
ไฟรักกรุ่นมอดดับรับความหนาว
เฝ้าฝากทรวงห่วงหามากับดาว
เจ็บปวดร้าวฤดีไม่มีแวว
เคยวาดหวังพังสิ้นถิ่นแดนสรวง
ใบไม้ร่วงระทมลมพริ้วแผ่ว
เนตรหลับลงปลงฝันอันเพริศแพรว
เข้าใจแล้วสายตาที่ชาเย็นฯ
หน้าส่วนตัว
920
