2 มิถุนายน 2553 21:20 น.
ตานูน
ขอเขียนคำอวยพรเป็นกลอนกาพย์
ให้พบภาพเเห่งสุขทุกสถาน
พ้นจากสรรพสิ่งทรามตามรุกราน
จงชื่นบานเหมือนไม้งามยามอรุณ
ให้ประสบสิ่งดีมั่งมีโชค
อย่ามีโรคมีเรื่องให้เคืองขุ่น
ประกอบธุรกิจใดให้คุ้มทุน
กุศลหนุนรุ่งเรืองอยู่เนื่องนาน
+++++++++++++++++++++
2 มิถุนายน 2553 20:43 น.
ตานูน
Always, time is flying quickly
When in particular we are happy
But, somehow it slowly passes
When we are walking in darkness
Water is running deep
Like all exhaustedly sleep,
A surface leaf remains on the water
But, below pebbles are going further
While walking on clay
The ground seems hard far away
But weakness is hiding indeed
Be careful to put your feet
Flowers are beautiful with soft petals
They appear extremely natural
You might bleed by their thorns
If you look over what insects warn
Black is always in brightness
Waiting up for the careless
Also white is in a dark night
Waiting up for people who find light
1 มิถุนายน 2553 23:41 น.
ตานูน
ในฐานะคนไกลหัวใจห่วง
อยากถามทวง คำรัก สักครั้งหนึ่ง
เป็นก้อนเนื้อเท่ากำมือแต่ดื้อดึง
ครวญคิดถึงเพียงเธอเสมอมา
หลายเดือนแล้วที่เหินห่างอยู่ต่างถิ่น
เธออยู่กินอย่างไรอิ่มไหมหนา
ยามเจ็บไข้ได้ป่วยช่วยทานยา
งานหนักก็ไม่ว่าอย่าลืมพัก
ฝนฟ้าตกหรือเปล่าหนาวหรือร้อน
หนักก็ผ่อนทุกปัญหาอย่าโหมหัก
หนุ่มอื่นมารุมล้อมกล่อมคำรัก
อย่าเอื้อตักแก่ใครใช้หนุนนอน
คนนี้คิดถึงเธอเฝ้าเพ้อพร่ำ
สมองจำภาพแห่งฝันวันเก่าก่อน
จึงเรียงร้อยรักรสเป็นบทกลอน
มาเอื้อนอ้อนอึงอลจงสนใจ
ถ้ารักยังร้อยรึงคิดถึงบ้าง
เถอะ! ยามว่างตอบเตือนตามเงื่อนไข
คำถามแห่งความห่วงจากทรวงใน
ยังอยากได้คำตอบมาปลอบโยน
หากไม่มีแม้เพียงเสียงตอบกลับ
ใจคงดับความรักคงหักโค่น
ความหวังที่เคยฉายประกายโชน
ต้องเอียงโอนชอกช้ำเกินทำใจ
27 พฤษภาคม 2553 22:14 น.
ตานูน
ผมดีใจพรุ่งนี้ไม่มีเรียน
นั่งวาดเขียนแผนการผลาญเงินแม่
อยากจะชวนเพื่อนผองไปล่องแพ
สนุกแน่คลายร้อนตอนลงน้ำ
ซื้ออะไรไปกินกันในวันหยุด
หลังเปลี่ยนชุดชิ้นน้อยที่เปียกฉ่ำ
ดูสาวสาวทั้งหลายแหวกว่าย-ดำ
เล่าเรื่องขำหัวเราะกันให้ลั่นเลย
แม่โทรถามตามหาอย่าหวังรับ
โทรศัพท์เปิดค้างแต่วางเฉย
กลับถึงบ้านค่อยแก้ต่างเหมือนอย่างเคย
บอกแม่เอ๋ย ตั้งสั่นไว้ไม่ได้ยิน
ถ้าแม่ถามทำอะไรไปกลับบ้าน
บอกมีงานที่มหาลัยไม่เสร็จสิ้น
คิดถึงแม่คนนี้สุดชีวิน
จึงรีบบินกลับมาอย่าเอ็ดไป
แม่ก็คงจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน
เออ! ลูกฉันเรียนอย่างเดียวไม่เที่ยวไหน
แค่แบงค์พันงามงามสองสามใบ
แม่คงไม่โกรธาคิดฆ่าฟัน
ตัดสินใจโทรหาบรรดาเพื่อน
หวังชวนเหมือนที่คิดไม่ผิดผัน
แต่แล้วเหล่าเพื่อนต่างไม่ว่างกัน
ทุกคนนั้นอยู่บ้านกับมารดา
ตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าไปหาแม่
หญิงแก่แก่ที่คงเหงาเฝ้าคอยท่า
ลูกคงจะทำสิ่งดีที่กลับมา
แม่มีค่าเหนือสิ่งใดในชีวิต!
25 พฤษภาคม 2553 01:06 น.
ตานูน
ค่ำคืนนี้ นอนอย่างไร ก็ไม่หลับ
ใจกระสับ กระส่าย คล้ายห่วงหา
ภาพคนรัก จากไป อยู่ไกลตา
ยังวนมา ทักทาย คราหายใจ
เป็นภาพที่ ทำให้ หัวใจช้ำ
คอยย้อนยอก ตอกย้ำ น้ำตาไหล
ในยามนี้ หน้ามน อยู่หนใด
เจ้าจะรู้ บ้างไหม ใครรอคอย
ทุกวันที่ ยืนอยู่ สู้ชีวิต
คงยึดติด กับวันเก่า อย่างเหงาหงอย
ความหวังอัน แปดเปื้อน ดูเลื่อนลอย
ทุกข์ทยอย ท่วมทั่ว ห้องหัวใจ
อยากจะโทร ไปหา บอกว่ารัก
กลัวเธอจัก รำคาญ พาลโกรธได้
จึงปล่อยความ คิดถึง รำพึงไป
เผื่อคนรัก คนไกล จะได้ยิน
มองหน้าปัด นาฬิกา ดูช้าเชื่อง
ทุกมุมเมือง เกลื่อนกลาย เป็นทรายหิน
ไม่เหลือ ความรู้สึกใด ให้ชื่นชิน
อวลแต่กลิ่น ความรกร้าง ความว่างวาย
โลกถูกเก็บ ในย่าม แห่งความเศร้า
ม่านสีเทา ปิดบัง สุขทั้งหลาย
เป็นคนเป็น ที่หมองหม่น อย่างคนตาย
หยุดขวนขวาย สิ่งใด ให้คนแซว
คืนนี้นอน อย่างไร ก็ไม่หลับ
เมื่อใจรับ ความจริง ยิ่งเต้นแผ่ว
ภาพคนรัก จากไป ไรวี่แวว
จบสิ้นแล้ว พร้อมกับสาย ลมหายใจ!
หน้าส่วนตัว
3119
