20 มกราคม 2550 08:48 น.
ต้นไม้ของอ่วง
พายุพัด ฝนกระหน่ำ ซ้ำเติมรัก
เศร้าโศกนัก คนรักพราก น้ำตาไหล
เจ็บแสนเจ็บ ช้ำสุดช้ำ ร่ำอาลัย
กรรมหนไหน สาปรักสิ้น สิ้นรักเรา
ไม่อยากจาก จำต้องจาก เพราะรักเจ้า
น้ำตาเคล้า คละแก้ม แย้มสะอื้น
โอ้หนอรัก จากกันแล้ว ไปเป็นอื่น
เกินจะฝืน สุดจะยั้ง พังแล้วใจ
ยังพึมพำ พร่ำคำรัก วันวานหวาน
แสนทรมาน ให้ห่วงหวง ห้วงเสน่หา
พี่คิดถึง เจ้าอยู่ไกล ไกลลับตา
สุดขอบฟ้า มองไม่เห็น เป็นเช่นไร
บุญหรือกรรม ทำไว้ ไห้ได้รับ
แม้นยามหลับ หรือตื่น ชื่นชมฝัน
ขอชาตินี้ ชีวิตเดียว เปลี่ยวชีวัน
ชาติหน้านั้น ขอสมรัก ภักดีใจ...
19 มกราคม 2550 21:12 น.
ต้นไม้ของอ่วง
แปดโมงเช้า เราเข้าแถว ร้องเพลงชาติ
แต่งตัวสอาด เสื้อก็ขาว ราวปุยฝ้าย
อากาศดี แดดไม่ร้อน เย็นสบาย
บ้างมาสาย วิ่งเข้ามา ต่อแถวพลัน
เลิกแถวแล้ว เข้าห้องเรียน เพียรเขียนอ่าน
มองกระดาน นั่นการบ้าน ครูเฉลย
หยิบสมุด ปากกาแดง ไม่ละเลย
ไม่นิ่งเฉย เช็คผิดถูก แก้ตามครู
ครูใจดี ยิ้มให้ ได้แรงใจ
ก่อนเรียนไซร้ เล่านิทาน เสียงหวานจ๋อย
บางคนพูด ครูจึงหยุด หลายคนคอย
หลากรสร้อย หวานมัน ในชั้นเรียน...
19 มกราคม 2550 07:40 น.
ต้นไม้ของอ่วง
หนึ่งทุ่มนะ คนดี โทรมาหน่อย
หวังเธอคอย รับโทรศัพท์ คุยกับฉัน
กี่ครั้งแล้ว เพียรโทรหา เธอกีดกัน
โทรศัพท์นั้น เธอปิด ผิดสัญญา
สองทุ่มแล้ว เปิดหรือยัง อยากคุยด้วย
ขอคุณช่วย เปิดโทรศัพท์ นั้นหน่อยหนา
ใจจะขาด ให้ร้อนรน คิดต่างๆนานา
บ้างคิดว่า เธอไม่รัก ไม่อยากคุย
กี่ชั่วโมง ผ่านไป ใจยังเฝ้า
ยังรบเร้า บอกใจ ให้ทนรอ
จะกี่โมง กี่ยาม ไม่ย่อท้อ
ยังไงขอ แค่ได้รู้ ได้ยินเสียง
ตีหนึ่งกว่า ฉันโทรไป ใจร้อนรน
ให้สับสน โทรศัพท์ดัง เธอรับสาย
เธอบอกทำงาน มีอะไร สำคัญมากมาย
มือฉันส่าย ใจฉันสั่น น้อยใจเหลือเกิน
เป็นห่วงเธอ รักเธอ ให้ความสำคัญ
ที่หนึ่งนั้น เธอเท่านั้น ในใจนี้
แต่ฉันเล่า เธอไม่รัก ไม่ใยดี
ไม่มีที่ แม้นเศษเสี้ยว ในใจเธอ
เคยคิดไหม ว่าจะมีใครที่ห่วงเธอจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ
ถ้าเธอซาบซึ้งและมีรักจริงในใจ เธอคงจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้
เคยคิดไหมว่าเป็นฉัน..เคยรู้ไหมว่าฉันคนนี้ที่รักและห่วงใยเธอมากมาย
18 มกราคม 2550 16:33 น.
ต้นไม้ของอ่วง
กินข้าวหรือยังคนดี?" เธอเอ่ยถาม
เห็นไอจาม เป็นหวัด เหรอจ๊ะ
ค่ำนี้จะ ให้เช่าหนัง มาไหมล่ะ
ดึกแล้วนะ จะเข้านอน หรือยัง
ทุกถ้อยคำ เอื้อยเอ่ย เธอเคยถาม
ทุกโมงยาม ดูแล คอยระวัง
ยามเหนื่อยล้า เสียใจ ให้ความหวัง
เป็นพลัง ยามอ่อนไหว ใจโอนเอน
หลับตานะ นอนนะ คนดีจ๋า
นอนห่มผ้า ห่มใจ ใครไม่เห็น
หนุนแขนนอน หอมแก้มอุ่น ไร้ไอเย็น
เพียงแค่นี้ เป็นสุขล้น หลับฝันดี...
18 มกราคม 2550 09:32 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ข้างกาย ยังเปล่าว่าง
หัวใจอ้างว้าง ยังเปล่าเปลี่ยว
นั่งอยู่ตรงนี้ เศร้าอยู่คนเดียว
อยู่อย่างโดดเดี่ยว เลื่อนลอย
เธอ..อยู่ไกล เหลือเกิน
เกินกว่า สองขา จะเดินไปถึง
สองแขน อยากให้กอด ยามรำพึง
หัวใจซึ้ง รักเธอ มากมายเหลือเกิน
ฉัน..เฝ้าถามตัวเอง วันแล้วเล่า
ทำไมรักเรา..ทำไม เป็นเช่นนี้
เฝ้าถนอมรัก ทุ่มเท กายใจพลี
แต่รักก็ป่นปี้ แหลกลาน ห่างไกล
รักเอย รักหนอรัก..
เกินจะหัก สุดจะห้าม ให้สังสัย
รักกันมาก แต่ทำไม ต้องจากกันไป
ล่ำลา ร่ำไห้ เกินทำใจ เกินกว่าจะทน...
หน้าส่วนตัว
706
