19 มกราคม 2550 07:40 น.
ต้นไม้ของอ่วง
หนึ่งทุ่มนะ คนดี โทรมาหน่อย
หวังเธอคอย รับโทรศัพท์ คุยกับฉัน
กี่ครั้งแล้ว เพียรโทรหา เธอกีดกัน
โทรศัพท์นั้น เธอปิด ผิดสัญญา
สองทุ่มแล้ว เปิดหรือยัง อยากคุยด้วย
ขอคุณช่วย เปิดโทรศัพท์ นั้นหน่อยหนา
ใจจะขาด ให้ร้อนรน คิดต่างๆนานา
บ้างคิดว่า เธอไม่รัก ไม่อยากคุย
กี่ชั่วโมง ผ่านไป ใจยังเฝ้า
ยังรบเร้า บอกใจ ให้ทนรอ
จะกี่โมง กี่ยาม ไม่ย่อท้อ
ยังไงขอ แค่ได้รู้ ได้ยินเสียง
ตีหนึ่งกว่า ฉันโทรไป ใจร้อนรน
ให้สับสน โทรศัพท์ดัง เธอรับสาย
เธอบอกทำงาน มีอะไร สำคัญมากมาย
มือฉันส่าย ใจฉันสั่น น้อยใจเหลือเกิน
เป็นห่วงเธอ รักเธอ ให้ความสำคัญ
ที่หนึ่งนั้น เธอเท่านั้น ในใจนี้
แต่ฉันเล่า เธอไม่รัก ไม่ใยดี
ไม่มีที่ แม้นเศษเสี้ยว ในใจเธอ
เคยคิดไหม ว่าจะมีใครที่ห่วงเธอจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ
ถ้าเธอซาบซึ้งและมีรักจริงในใจ เธอคงจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้
เคยคิดไหมว่าเป็นฉัน..เคยรู้ไหมว่าฉันคนนี้ที่รักและห่วงใยเธอมากมาย
18 มกราคม 2550 16:33 น.
ต้นไม้ของอ่วง
กินข้าวหรือยังคนดี?" เธอเอ่ยถาม
เห็นไอจาม เป็นหวัด เหรอจ๊ะ
ค่ำนี้จะ ให้เช่าหนัง มาไหมล่ะ
ดึกแล้วนะ จะเข้านอน หรือยัง
ทุกถ้อยคำ เอื้อยเอ่ย เธอเคยถาม
ทุกโมงยาม ดูแล คอยระวัง
ยามเหนื่อยล้า เสียใจ ให้ความหวัง
เป็นพลัง ยามอ่อนไหว ใจโอนเอน
หลับตานะ นอนนะ คนดีจ๋า
นอนห่มผ้า ห่มใจ ใครไม่เห็น
หนุนแขนนอน หอมแก้มอุ่น ไร้ไอเย็น
เพียงแค่นี้ เป็นสุขล้น หลับฝันดี...
18 มกราคม 2550 09:32 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ข้างกาย ยังเปล่าว่าง
หัวใจอ้างว้าง ยังเปล่าเปลี่ยว
นั่งอยู่ตรงนี้ เศร้าอยู่คนเดียว
อยู่อย่างโดดเดี่ยว เลื่อนลอย
เธอ..อยู่ไกล เหลือเกิน
เกินกว่า สองขา จะเดินไปถึง
สองแขน อยากให้กอด ยามรำพึง
หัวใจซึ้ง รักเธอ มากมายเหลือเกิน
ฉัน..เฝ้าถามตัวเอง วันแล้วเล่า
ทำไมรักเรา..ทำไม เป็นเช่นนี้
เฝ้าถนอมรัก ทุ่มเท กายใจพลี
แต่รักก็ป่นปี้ แหลกลาน ห่างไกล
รักเอย รักหนอรัก..
เกินจะหัก สุดจะห้าม ให้สังสัย
รักกันมาก แต่ทำไม ต้องจากกันไป
ล่ำลา ร่ำไห้ เกินทำใจ เกินกว่าจะทน...
17 มกราคม 2550 19:20 น.
ต้นไม้ของอ่วง
จากเธอมาตั้งไกล
เวลาผ่านไปก็นานเนิ่น
ทุกสิ่งเหมือนแค่บังเอิญ
เผอิญเหมือนเป็นแค่ใครคนหนึ่ง
เหมือนเราจะลืมกันได้
เหมือนที่ผ่านมาไม่เคยซึ้ง
ทำเหมือนไม่เลย ไม่เคยคิดถึง
ไม่เคยตราตรึง ก็แค่อดีต
จากวันนั้นที่จากกัน
จนวันนี้ที่ยังเขียนขีด
ยังจดจำ แจ่มแจ้ง ยังประณีต
กับรอยกรีด อันปวดร้าว
ผ่านมาแล้วไม่เคยผ่านไป
กับอดีตยังตราตรึงยังแจ่มใส
ให้เธอรับรู้ความเจ็บปวดยังเป็นที่สุดของใจ
ความรักที่ไห้ไว้ ไม่อาจลืม ไม่ลางเลือน...
17 มกราคม 2550 18:50 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ค่ำนี้เหงานัก
เหนื่อยกายหนักใจปวดปร่า
ฝนเทซัดสาดหลั่งรินมา
น้ำตาหยดหยาดอาบแก้ม
ค่ำนี้ไม่มีเขา
ไม่มีใครที่เคยห่วงหา
ไม่มีอีกแล้วคนคอยซับน้ำตา
เขาจากลา...ไม่ใยดี
หน้าส่วนตัว
881
