5 ตุลาคม 2547 14:36 น.
ธันดร
เบื่อตัวเองที่รักเธออย่างนี้
ซ้ำกี่ที่กี่ครั้งยังทนได้
น้อยใจตัวไม่รักตัวรักทำไม
เขาสนไหมจึงเฝ้ารักเฝ้าคอยรอ
เขามีค่ามากมายอะไรหรือ
จึงยืดถือเป็นลมหายใจที่ต้องต่อ
รักตัวเองบ้างได้ไหมหน้อ
อย่าคิดขอรักเขาอีกเลยใจ
4 ตุลาคม 2547 11:38 น.
ธันดร
สัญญากับใจตัวเองว่าไม่รัก
จะเป็นหลักให้มั่นคงไม่สั่นไหว
ไม่สนใจถ้าใครมาให้ใจ
เพราะร้องไห้มานักที่เลิกรา
มาวันนี้เจอใครเข้าคนหนึ่ง
แอบไปซึ่งถึงใจคิดห่วงหา
ลืมหมดสิ้นสิ่งที่เคยสัญญา
แล้วก็มาร้องไห้ได้อีกเอ๋ย
3 ตุลาคม 2547 10:31 น.
ธันดร
โอ้รักเอ๋ยเลยชื่นกลืนหายาก
มีแต่รักลำบากที่ฝากขม
โอ้รักเอ๋ยเฉยชามากระทม
ทำเศร้าตรมข่มขืนอยู่หมื่นราย
โอ้รักแท้แลริบอยู่ไกลโผล้
หาแห่งหนทนมองหามีไม่
โอ้รักยากเกินกว่าจะเข้าใจ
เหนื่อยเกินใจต้องการจะมีเอ๋ย
3 ตุลาคม 2547 10:25 น.
ธันดร
เห็นน้ำตาฉันไหมนั้นวันนั้น
วันที่เธอแปรผันไปรักเขา
ฉันซมซานกว่าจะลืมความทุกข์เศร้า
ทนความเหงากับเงาของตัวเอง
มาวันนี้เธอบอกอยากกลับคืน
ฉันอยากฝืนแต่ขืนใจไม่กล้าเก่ง
ฉันไม่อาจทำได้ฉันผิดเอง
ขอโทษเองกลับไปดีกว่าเธอ
3 ตุลาคม 2547 10:17 น.
ธันดร
เธอถามว่ายังรักเธออยู่ไหม
หาว่าใจฉันนั้นมันเปลี่ยนแปร
สิ่งที่ทำให้เป็นเหมือนไม่แคร์
ไม่ดูแลใส่ใจอย่างต้องการ
หรือไม่รักกันแล้วเลยทิ้งขว้าง
คิดต่าง ๆ ว่าฉันต่างจากวาน
แต่ขอบอกให้รู้ด้วยสิ่งทำคัญ
คือเธอนั่นแหละจำว่าน่ะที่รักเรา
หน้าส่วนตัว
1238
