30 ธันวาคม 2546 13:08 น.
~::นางมารพเนจร::~
...ฉันปล่อยความรักเดินทางไกล
ฝากฝันไว้ในสายลมหนาว
...ย่ำตามทางน้ำค้างพร่างพราว
เหลือบมองดาวที่สว่างพร่างใจ
...เพราะฉันคือนักพเนจร
ซ่อนความอ่อนหวานจากวันวานอ่อนไหว
...เร่ร่อนสู่ดินแดนแสนไกล
ตามหาใครสักคนร่วมทาง
...ค่ำไหนนอนนั่นฉันบอกใจ
เก็บเอาไฟทอรื้นห่มคืนร้าง
...ฟังเรไรร่อนร้องเมื่อรุ่งราง
ฝากความอ้างว้างไว้ในราตรี
...ลมพัดหมู่ไม้ไหวสล้าง
เดือนจืดดาวจางทางริบหรี่
...แว่วเสียงร่ำไห้สายนที
เกิดกวีร้องถ้อยร้อยความ
...เอื้อนรำพันหวานเศร้าเขาหิน
ถึงความรักโบยบินทักถาม
...จะแกะรอยค้นหาติดตาม
เจ้าความงามแห่งใจที่จากจร
...แรมรอนหลายทิวาราตรี
ด้วยหวังยังมีแต่เก่าก่อน
...หลงทางร้างบ้านไม่อาทร
นักพเนจรจะก้าวต่อไป.
หน้าส่วนตัว
815
