12 กุมภาพันธ์ 2553 18:40 น.
น้ำตาพระอินทร์
เธอคือยาพิษร้าย......ทรมาน
หลอกล่อรอสังหาร......ชีพสิ้น
หญิงเผลอเซ่อรับทาน......ผลาญดับ
ร้อนรุ่มรุมแดดิ้น......วิ่นแล้วชีวา
รจนาพจน์พริ้ง......คารม
พาซื่อคือพิษขม......บ่รู้
เธอหักรักลวงลม......จึงเริ่ม
กระเสือกกระสนกู้.....กู่ร้องเพลงครวญ
เซซวนรวนร่ำร้อง.....ระกำ
ผลจากชายกระทำ......ฤทธิ์ร้อน
ใจหญิงสุดชอกช้ำ.....เจียนขาด
โดนสาดพิษยอกย้อน.......อ่อนไร้โรยแรง
12 กุมภาพันธ์ 2553 16:51 น.
น้ำตาพระอินทร์
ไว้ใจเขาแต่ไม่ไว้ใจฉัน
เธอพูดมาได้ยังไงกัน คิดว่าฉันไม่มีศักดิ์ศรีงั้นหรือ
ขอโทษเถอะนะ ฉันจะไม่แย่ง"มัน"กลับมาให้เสียมือ
สิ่งที่ฉันยึดถือ คือ...ไม่ตื้อ...ไม่ยื้อใคร
อย่าคิดว่าเธอทำได้ แล้วคนอื่นจะทำด้วย
ผู้ชายเฮงซวย...ก็ควรคู่กับผู้หญิงจิตป่วย...จริงไหม
เชิญเถอะค่ะ จะผูกจะล่ามกันไว้ที่ไหนก็เชิญเอาไป
ฉันไม่ชอบเป็นมือที่สามของใคร
...เหมือนที่เธอทำไว้เมื่อวานซืน
เก็บคนของเธอไว้ให้ดี ต่อไปนี้อย่าให้มายุ่งกับฉัน
ไม่มีความสำคัญ...หมดความผูกพันให้ฉันต้องรื้อฟื้น
ผู้ชายมักง่าย...ต่อให้ใส่พานมาถวาย ฉันก็ไม่รับคืน
ในเมื่อกล้าไปกับคนอื่น...ฉันก็ไม่ฝืนดึงกลับคืนมา
10 กุมภาพันธ์ 2553 12:59 น.
น้ำตาพระอินทร์
...หยุดร้องไห้เถอะนะ...คนดี...
...ต่อไปนี้เรายังพบกันได้...ในความฝัน...
...จะพาเธอขี่เมฆขาว เก็บดาว...และพระจันทร์...
...ก่อนพบกับแสงตะวัน...ฉันจะทำให้เธอฝันดี...
...จะใช้สองแขนโอบกอดเธอไว้...เหมือนวันก่อน...
...ความห่วงหาอาทร...ยังสะท้อนอยู่ในใจนี้...
...ฉันยังมีตัวตน...อยู่ในทุกเศษเสี้ยวนาที...
...หากหัวใจเธอในทุกพื้นที่...มีไว้เพื่อคิดถึงกัน...
...ลมหายใจสุดท้าย...พรากเราได้แค่เพียงตัว...
...อณูรักยังท่วมทั่ว...ในหัวใจไม่ไหวหวั่น...
...หลับเถิดคนดี...ราตรีนี้ยังมีความผูกพัน...
...ฉันจะปรากฎกายในความฝัน...ให้รักเรานั้นนิรันดร...
9 กุมภาพันธ์ 2553 16:23 น.
น้ำตาพระอินทร์
นาทีแรกที่ฉันพบเธอ
เหมือนได้เจอคนที่ใจตามหา
นี่ใช่ไหม...สักคนบนฟ้า
ส่งลงมาให้รู้จักและรักกัน
เสียงหัวใจชัดเจนและแน่นอน
หรือเคยพบกันมาก่อนในความฝัน
ถึงได้คุ้นหน้าและรู้สึกผูกพัน
รอยยิ้มเธอนั้น...ฉันประทับใจ
การมาของเธอไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
มั่นใจเหลือเกินว่าเธอคือคนที่ใช่
ก้มมองนิ้วก้อย...เผื่อจะเห็น ด้ายแดง ที่ผูกไว้
ปลายด้ายสิ้นสุด ณ ที่ใด...นิ้วก้อยเธอใช่ไหมคนดี
9 กุมภาพันธ์ 2553 10:47 น.
น้ำตาพระอินทร์
ฉันต้องทนกับเรื่องนี้ อีกนานแค่ไหน
และเธอเคยเข้าใจอะไร บ้างไหม สักครั้ง
เบื่อ...ขอกระชากคอเสื้อ และตะโกนดังดัง
มิตรภาพของเราจะพัง ช่างมัน...ฉันไม่แคร์
กี่ครั้งแล้วที่เธอทำแบบนี้
ให้ฉันเป็นศิราณี คอยปลอบทุกที เวลาที่ใจมีแผล
พอหายแล้วก็สะบัดหน้า ยิ้มร่าไป ไม่เหลียวแล
เวรกรรมของฉันแท้ๆ เธอมันแย่...แย่เกินไป
ไม่รู้จริงจริง หรือเสแสร้งแกล้งโง่
นี่เธอกำลังทำให้ฉันโมโห...รู้ตัวบ้างไหม
ดูไม่ออกเหรอ...ว่าฉันคิดกับเธอยังไง
มาคร่ำครวญถึงคนอื่น หาพระแสงอะไร...ไม่อยากฟัง
หยุดทำหน้าเศร้าเล่าเรื่องเน่าเน่าของเธอซะที
น้ำตาของเธอวันนี้ ช่างเพิ่มดีกรีของคำว่าสิ้นหวัง
ถ้าอยากร้องไห้ ไปร้องไกลไกล
...ก่อนรักในใจจะกลายเป็นชิงชัง
จะต่อยหน้าเธอสักร้อยครั้ง...ให้สุดกำลัง
...หากยังไม่รู้ตัว
หน้าส่วนตัว
1117
