4 ธันวาคม 2545 21:12 น.
ปลา
ทนเจ็บกับความปวดปร่า
กาลเวลาจะช่วยได้ไหม
ตอนนี้มันชาจนล้าใจ
มันอ่อนไหวจนใจอ่อนแอ
ถามใจว่าทำไมต้องปวดปร่า
ในเมื่อเขาไม่เคยจะมาแยแส
ใจก็ตอบไม่ได้เอาแต่อ่อนแอ
ทั้งที่แท้ๆไม่เคยเป็น
บอกกับใจ..ก็แค่คนนิสัยไม่ดีจากไป
ทำไมต้องร้องไห้น้ำตากระซ่านเซน
หวังไว้สักวันหนึ่งคงจะทำใจได้ไม่ยากเย็น
แต่ตอนนี้ที่เป็นคือ...ร้าวใจ/
3 ธันวาคม 2545 20:18 น.
ปลา
เคยเชื่อในสัญญารักของเรา
เคยคิดว่าวันเก่าๆจะทำให้เธอซึ้งใจได้
ไม่เคยคิดว่าเธอจะทิ้งกันไป
แต่วันนี้ซึ้งแล้วใจ...ต่อให้คบกันนานแค่ไหน..
เคยรักกันมากเท่าไหร่..ก็ต้องเลิกรา
3 ธันวาคม 2545 20:13 น.
ปลา
เธอมาขอโทษบอกว่าเสียใจ
ขอกลับมาเริ่มต้นใหม่กับฉันอีกครั้ง
คงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะเพราะเจ็บจนใจแทบพัง
เธอยังคิดอีกเหรอว่าฉันยังมีเยื่อใย
ไม่อยากเจ็บจนกลายเป็นคนขี้แย
ไม่อยากให้มีแผลมาซ้ำที่เก่าของใจ
ยอมเจ็บครั้งเดียววันนั้นที่เธอจากไป
ไม่อยากเริ่มต้นใหม่...เพราะฉันรักใจตัวเองมากกว่าเธอ
3 ธันวาคม 2545 19:22 น.
ปลา
ถึงแม้จะต้องเสียน้ำตา
แต่เธอรู้ไว้นะว่าฉันไม่มีวันไปอ้อนวอน
ให้เธอต้องนึกถึงความเป็นเราเมื่อครั้งก่อน
เพราะความร้าวรอนที่เธอให้ทำใจแทบพัง
อยากไปไหนก็เชิญไป
เพราะฉันคงไม่รื้อฟื้นเรื่องความหลัง
ไม่ต้องปลอบอะไรมากเลยฉันไม่อยากฟัง
อย่าห่วงเลยเพราะฉันยังอยู่ได้...แค่ขาดเธอคนเดียว
3 ธันวาคม 2545 19:13 น.
ปลา
น้ำหมึกหยดรดบนกระดาษขาว
กระดาษที่เคยว่างเปล่าเริ่มมีสีสันมาแต่งเติม
เมื่อความใสบริสุทธิ์ของเด็กเริ่มมีอะไรมาเพิ่ม
ความไม่เหมือนเดิมก็กำลังเริ่มคืบคลานเข้ามา
ความใสซื่อบริสุทธิ์...
กลายเป็นจุดที่พ่อ-แม่ไม่ใคร่ใฝ่หา
ลูกสนุก แต่พ่อ-แม่มีน้ำตา
อยากให้ลูกกลับมาเป็นเด็กดีเหมือน..เดิม
หน้าส่วนตัว
701
