ดั่งดิน

ปลายตะวัน

อุราราวร่าวร้าว                  รอนรอน
อกบ่ผายคลายคลอน          ห่างไห้
ทุกข์ท่วมเทวษทอน          รอนร่าง
ลางบ่ร้างมล้างไล้              ห่างผู้ เดียวดาย
 
ผัสสะสัมผัสผู้                    เปลือยเปล่า
ร้าวบ่วางร้างเร้า               รุ่มร้อน
กำซาบสวาทเคล้า             เผาผ่าว 
อกสะเทือนสะท้อน            ห่อนรู้ แรมลา

เพียงมโนมั่นไว้                ดั่งดิน
หนักเยี่ยงธรณินทร์           แม่นแม้น
อันชอบฤ มลทิน                เรียมร่ำ 
เคืองบ่เคืองครองแค้น       แค่นคล้อง จองจำ
  
ละอองจิตผ่องเพี้ยง            เพียงจันทร์
แม้นผ่านทวนภพพลัน        บ่สิ้น
อารมณ์บ่พบผัน                 รันทด
สุขทุกข์เพียงพ่างริ้น          ร่ายไล้ โลมนา

ชีวิตมิอาจย้อน                   เวลา
ทุกข์ย่อมพานพบพา           แทรกซ้อน
จิตบ่หวาดผวา                    หวามหวั่น
อกก็เพียงยอกย้อน             ห่อนให้ หวั่นเกรง