3 มีนาคม 2546 19:28 น.
ผายรมณ์
ในคืนนี้ ฉันมองไป ที่ท้องฟ้า
ปรากฎว่า ฉันเห็นใคร ก็ไม่รู้
ทั้งสูงขาว ทั้งน่ารัก น่าเอ็นดู
แต่ไม่รู้ จะบินมา อักเมื่อไร
เมื่อเธอบิน ออกไป ไกลลับตา
เธอจะรู้ ไหมว่า ฉันคอยอยู่
ฉันคนนี้ จะคอยเฝ้า คอยมองดู
จะคอยอยู่ คอยรอวัน ฉันเห่าเธอ
3 มีนาคม 2546 18:59 น.
ผายรมณ์
เห็นกระดาษทดมันว่างว่าง
เลยยิบปากกาอยู่ข้างข้าง
บวกเอาใจที่อ้างว้าง
เลยเขียนกลอนชื่อเคว้งคว้าง
บอกกับเธอ
ขอได้ไหมใครสักคน คอยเคียงข้าง
ช่วยทำให้ ความอ้างว้างผมหายไป
ก็ผมคนนี้..มันยังไม่มีใคร
ท่านผู้อ่านโปรดเห็นใจ...ส่งรักมา
รักข้างเดียวแม้แสนเปลี่ยวกาย
รักอย่างเดียวดายใจไม่มีคู่
คงเพราะว่าเราไม่เจ้าชู้
ก็เลยจู้ฮุ๊กกรู๊อย่างเขาไม่เป็น
ไม่ต้องงงนี้แหละคือกระดาษทด
เอาไว้จดหาค่าหาความหมาย
แต่เรื่องเลขผมนะโง่เหมือนกับควาย
กระดาษทดเลยกลายเป็นที่จด...บทคำกลอน
2 มีนาคม 2546 17:32 น.
ผายรมณ์
จากเพื่อนคนหนึ่งที่ชิดใกล้
กลายเป็นหวานใจในวันนี้
เรามีความรู้สึกที่ดีดี
สะดุ้งตื่นทันที เฮ้อ !! ฝันไป??
2 มีนาคม 2546 17:24 น.
ผายรมณ์
ถึงเธออยู่แห่งหนใดแสนไกลห่าง
เธอโดดเดี่ยวเธออ้างว้างเธอหวั่นไหว
ใช่ว่าเธอจะอยู่อย่างเดี่ยวดาย
ฉันนั้นไงจะส่งใจไปปลอบ...เธอ
2 มีนาคม 2546 16:33 น.
ผายรมณ์
ท่ามกลางความมืดนั้น เราเห็นอะไรบ้าง
นอกจากความเคว้งคว้างความหวั่นไหว
คงจะดีถ้ามีคนช่วยจุดไฟ...แม้มืดมิดเพียงใดยังเห็นทาง
แต่ตอนนี้ผมเริ่มกลัว กลัวไฟดับ
เพราะคนจุดไปไกลลับ...จากตัวผม
เธอเดินทางไปไกลเหมือนสายลม
ผมขื่นขมแสนทุกข์ตรม...แสงหายไป
และแล้วความมืดมาแทนที่
จากเคยมีแสงสว่างแม้เล็กน้อย
จากมีเธอคนนั้นค่อยเกี่ยวก้อย
แสงเล็กน้อยตอนนี้ไม่มีแล้ว...
ตอนนี้คอยคอยคนใหม่มาจุดไฟ
มีบ้างไหมใครหนอเห็นใจผม
ช่วยฉุดเราออกจากความทุข์ระทม
ทำให้ความขื่นขมผมหายไป...
หน้าส่วนตัว
488
