20 มกราคม 2551 03:00 น.
ฝากฝัน
เพราะหัวใจดวงนี้มีรักมั่น
เพียงผูกพันหัวใจเราทั้งสอง
มิจำเป็นผูกมัดตีตราจอง
เพียงประคองทอรักจากหัวใจ
รักของพี่มิใช่ค่ายกักขัง
ที่เหนี่ยวรั้งมิให้เธอไปไหน
เพราะฟ้าสูงโลกกว้างเส้นทางไกล
รอเธอไปค้นหาอย่างท้าทาย
อยากให้เธอได้เป็นนกเสรี
ขอให้พี่ได้เป็นก้อนเมฆสาย
คอยดับทุกข์เป่าร้อนให้ผ่อนคลาย
โอบอุ้มกายคลายหนาวคราวต้องลม
ขอเป็นรังให้นอนยามอ่อนล้า
เป็นหยูกยาใส่แผลยามหกล้ม
ได้เป็นเพื่อนปลอบใจยามระทม
เป็นผ้าห่มห่อใจไปนิรันดร์
ฝากฝัน
20 ม.ค. 51
15 มกราคม 2551 15:19 น.
ฝากฝัน
มองรถวิ่งไปมาน้ำตาไหล
รถคันไหนมาหยุดที่หน้าบ้าน
ผวาตื่นมายืนที่นอกชาน
พอรถผ่านนั่งเหงาป้ายน้ำตา
ทุกเทศกาลลูกหลานของคนอื่น
ต่างหยิบยื่นยิ้มแย้มกันพร้อมหน้า
แม้ป่วยไข้ได้ลูกป้อนหยูกยา
แม้เงินตราก็มิหวังจากเจ้าเลย
เจ้าสูญเสียความรักกับคนนอก
ร้องช้ำชอกท้อแท้หน้าตาเฉย
แม้พ่อแม่รักจริงแท้เจ้าละเลย
อย่าเอื้อนเอ่ยรักแท้แก่ใครใคร
เจ้าไม่รู้แก่นแท้หรอกความรัก
เพราะเจ้ามักเจือใคร่ด้วยใช่ไหม
รักหญิงชายใช่หรือมาจากใจ
พ่อแม่ไงรักเจ้าจากใจจริง
หญิงชายทั้งหลายโปรดรับรู้
คิดมีคู่รักแท้ให้แน่ยิ่ง
ดูเขารักพ่อแม่วัดรักจริง
เพียงหนึ่งสิ่งไม่มีอย่ารักเลย
ฝากฝัน
13 ม.ค.51
13 มกราคม 2551 02:14 น.
ฝากฝัน
ชีวิตข้ากำเนิดจากท้องทุ่ง
หอมกลิ่นฟุ้งสาบควายและฟางหญ้า
สู้ชีวิตใช้ชีวิตแบบชาวนา
หวังพึ่งฟ้าพึ่งดินทำกินไป
ข้าฯแต่งงานมีลูกตอนยี่สิบห้า
ก็รู้ว่าชีวิตจบแบบไหน
เมื่อสี่สิบที่นาคงขายไป
มหาฯลัยขูดรีดจนข้าฯกลวง
ข้าฯจะต้องเสียลูกเมื่อสี่สิบห้า
เมื่อลูกข้าฯทำงานในเมืองหลวง
สี่สิบแปดเสียเมียให้เจ็บทรวง
เข้าเมืองหลวงเลี้ยงหลานให้ลูกชาย
ห้าสิบสองขายเรือนที่บ้านนอก
เข้าบางกอกอิสระข้าฯสูญหาย
เมื่อหกสิบชีวิตข้าฯคงวางวาย
นี่คือคำทำนายของชาวนา
ฝากฝัน
12 ม.ค.51
11 มกราคม 2551 22:24 น.
ฝากฝัน
มองดอกจานแดงฉานบานสะพรั่ง
คล้ายเสียงสั่งสัญญารักหน้าหนาว
การรอคอยเดือนปีช่างยืดยาว
ดอกจานพราวเต็มต้นคนร้างลา
สัญญารักหน้าหนาวลืมแล้วหรือ
สองเราถือดอกจานสาบานว่า
ถึงอยู่ไกลเพียงไหนจะรีบมา
ให้รอท่าที่รักต้นจานเดิม
ลมหนาวผ่านดอกจานหล่นคนเศร้าหมอง
มิอาจมองดอกจานพาลเหงาเพิ่ม
สัญญารักขาดแรงมาแต่งเติม
รักเราเริ่มอ่อนล้าหน้าจานโรย
ฝากฝัน
12 ม.ค. 51
11 มกราคม 2551 08:25 น.
ฝากฝัน
มองเทือกทุ่งทิวไม้ยามหน้าแล้ง
ใบกรอบแห้งลาต้นหล่นลงพื้น
เหลือกิ่งเรียวใบเก่ามิหวนคืน
รอวันฟื้นผลิใบฝนใหม่มา
ยามป่าแล้งใบแห้งคนห่อเหี่ยว
ป่าเคยเขียวกลับหมองให้โหยหา
เธอเท่านั่นรักฉันมิจากลา
ดั่งทองกวาวงิ้วป่าประดับไพร
ยามป่าแล้งแดงดอกเจ้าประดับป่า
สวยสง่ากว่าไม้พรรณไหนไหน
ดั่งที่ฉันมีเธอประดับใจ
ยามใครใครตีจากมิรักจริง
รู้ค่างิ้วทองกวาวคราวป่าแล้ง
รู้ค่าแห่งความรักเมื่อถูกทิ้ง
หยุดหลงกลค้นหารักแท้จริง
เก็บรักยิ่งเบ่งบานยามทุกข์ใจ
ทองกวาวเอ๋ยงิ้วเอยขอบใจมาก
ที่เจ้าฝากบทเรียนรักยิ่งใหญ่
เพราะคุณค่าความรักเหนือรักใด
คือรักในห้วงทุกข์ดั่งทองกวาว
ฝากฝัน
11 ม.ค.51
หน้าส่วนตัว
1385
