12 สิงหาคม 2551 23:53 น.
ฝากฝัน
ทุกข์ครั้งใดใจรำพึงคิดถึงแม่
ยามท้อแท้แพ้ใจไม่อาจฝืน
บนเส้นทางบางหนทนกล้ำกลืน
แม่จะยืนขืนทนจนเบาบาง
ถึงลูกท้อขอให้อย่าได้ถอย
ธารเส้นน้อยค่อยกลายเป็นสายกว้าง
ล้านหยดน้ำฉ่ำไหลใส่ธารทาง
ดั่งลูกสร้างน้ำใจในล้านชน
ถ้าไม่สู้รู้อย่างไรสู้ไม่ได้
ลูกจำไว้ต้องสู้ดูสักหน
เลือดจากร่างห่างใจไยจำนน
ลูกอย่าทนคนระยำเหยียบซ้ำเติม
ถึงลูกรวยเงินทองกองท่วมหัว
หากทำชั่วมัวเผลอไปเห่อเหิม
ลืมตัวตนพ้นเพื่อนไม่เหมือนเดิม
เงินจะเริ่มไร้ค่าลูกน่าชัง
ก่อกำแพงแข็งกล้ามาล้อมบ้าน
มิอาจต้านภัยกรายคล้ายคุกขัง
กำแพงเพื่อนเหมือนบ้านอยู่ลานวัง
มีพลังแข็งกว่าอย่าดูแคลน
เปรียบหัวใจแน่แท้คือแม่พ่อ
พี่น้องหนอเปรียบว่าเป็นขาแขน
ให้เสื้อผ้าคือเมียเสียซื้อแทน
ลูกเป็นแก่นแก้วตาถ้าจำเป็น
ทุกคำสั่งดังก้องทั้งสองโสต
ทั้งคุณโทษโจทย์ใหญ่มองให้เห็น
ทำให้ดูอยู่ให้ได้ใช้ให้เป็น
ถึงลำเค็ญเพียงใดลูกใฝ่ทำ
ขอให้แม่ไปสู่สรวงสวรรค์
เกษมสันต์บรรเจิดสุขเลิศล้ำ
ทุกคำสั่งฝังลงความทรงจำ
จะคอยย้ำคำมั่นให้สัญญา
ฝากฝัน
๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๑
11 สิงหาคม 2551 00:10 น.
ฝากฝัน
ลมหวิวหวีดกรีดใจจนไหวหวาด
สายฟ้าฟาดฝนกราวราวฟ้ารั่ว
มืดสนิทมิดนภาจนน่ากลัว
ใจระรัวห่วงใยคนไกลตา
ลมเอ๋ยลมพรมพลิ้วเพียงริ้วรื่น
ให้ทรามชื่นหลับใหลไปเถิดหนา
เพียงพัดกล่อมห้อมห่อต่อนิทรา
ให้เหนื่อยล้าลาผ่อนก่อนอรุณ
ฝนเอ๋ยฝนหล่นปรอยเป็นฝอยหมอก
พลิ้วละลอกลมล้อก่อตัวหมุน
ฝากรักหวงห่วงหามาเจือจุน
เพียงไออุ่นกรุ่นอวลชวนภิรมย์
ใจเอ๋ยใจไยเล่าเฝ้าห่วงหา
ทั้งเหนื่อยล้าแล้วใจไยกลับขม
บนเส้นทางห่างไกลไยกลับตรม
เฝ้าจ่อมจมถมใจหมายใฝ่ปอง
มองธารไหลไหวพลิ้วเป็นริ้วคลื่น
มิอาจชื่นชมไหวด้วยใจหมอง
แม้คืนวันมั่นใจในรักครอง
แต่เราสองห่างกันจนหวั่นใจ
มองภูยอดกอดคลอห่อเมฆขาว
ใจยิ่งหนาวร้าวรานเกินต้านไหว
ดั่งภูผามาคั่นกันเราไกล
จะรู้ไหมใจนี้มีเพื่อเธอ
ดนตรีแผ่วแว่วหวานผ่านลมฝน
มิอาจทนฝืนฟังนั่งเสนอ
ชะเง้อแง้แลหลังดั่งละเมอ
อยากให้เธอร่วมนั่งฟังเพลงครวญ
ณ ราตรีไร้สุขมุกดาหาร
ทรมานหัวใจในลมหวน
แม้โขงหรูภูสวยคงอบอวล
เพียงคะนึงถึงนวลทุกวี่วัน
ฝากฝัน
๗ สิงหาคม ๕๑
4 สิงหาคม 2551 22:04 น.
ฝากฝัน
หยาดน้ำใสไหลบ่าจากตาเศร้า
ดั่งไฟเร้ารุมทรวงสุดห่วงหา
อยากปลอบโยนโอนรับซับน้ำตา
ให้กานดาหายทุกข์ระทมทรวง
ความห่วงใยใจนี้มีมากนัก
อีกความรักปักใจยิ่งใหญ่หลวง
อยากแบกทุกข์รุกเร้าเจ้าทั้งปวง
ให้ผ่านช่วงชีวีที่วุ่นวาย
ดวงใจรักภักดีมีต่อเจ้า
ดั่งกระต่ายหมายเฝ้าพระจันทร์ฉาย
ชะเง้อมองจ้องจันทร์ฝันเดียวดาย
ในตาข่ายใต้ม่านประเพณี
เพียงมีสิทธิคิดได้แต่ไร้หวัง
แต่ใจยั้งคลั่งไคล้เกินหน่ายหนี
เพราะเธอคือความหวังทั้งชีวี
พร้อมจะพลีชีพฝังพังกำแพง
ดนตรีกานต์หวานแว่วจากแนวป่า
สุริยาลาลับใกล้ดับแสง
ฟ้าสีหม่นคนเหงาเศร้ารุนแรง
เสมือนแกล้งแบ่งใจให้ไหวเอน
แต่ละคืนฝืนตากว่าจะหลับ
แม้ระงับยับยั้งใจยังเห็น
กำแพงใจไหวหวั่นพลันเยือกเย็น
รักคือรักจักเป็นด้วยดวงใจ
ฝากฝัน
๔ สิงหาคม ๒๕๕๑
หน้าส่วนตัว
1541
