27 กรกฎาคม 2550 23:37 น.
พิมพิลาไลย
หวั่นไหวในอารมณ์ ข่มใจหม่น
หัวใจร่วงหล่นตรงไหนหนอ
เพราะเธอไม่เคยนึกถึงใจคนรอ
ตัดพ้อเพราะเฝ้ารออย่างเดียวดาย
คิดถึงเธอภายในใจร่ำให้หา
ลึก ลึก ในอุราพาใจหาย
แทรกร่าเริง แย้มยิ้มปริ่มขาดใจ
เดียวดายเมื่อไหร่จะหวนคืน
20 มิถุนายน 2550 01:18 น.
พิมพิลาไลย
อีกฝั่งของท้องฟ้า ::
เธออยู่ไหน รู้ไหมฉันคิดถึง
ยังจำวันซึ้งๆ ของเราได้มั้ย
อยู่ไกลกันอย่างนี้
ฉันใจคอไม่ดีเท่าไหร่
กลัวอะไร เปลี่ยนไปในทางไม่ดี
ดึกมากแล้ว ท้องฟ้ายังหลับใหล
มีแค่เพียงใบใม้ ที่ยังล้อเล่นกับลม
เป็น เพื่อนฉันอย่างนี้
ทุกค่ำคืนที่ขื่นขม
กับคำถาม ในใจที่อยากถามเธอ
ข้างๆเธอตอนนี้
มีใครหรือเปล่า
เงียบเหงาเหมือนกับฉันบ้างไหม
ข้างๆฉันตอนนี้
ไม่มี ไม่มีใคร
มีเธอคนเดียวในหัวใจทุกเวลา
ฝากความรักไปพร้อมความคิดถึง
กับคืนวันซึ้งๆ ที่เคยผ่านมา
ให้ช่วยเตือนช่วยย้ำ ให้เธอได้ รู้ว่า
อีกฝั่งของท้องฟ้ามีคนเฝ้าคอย
6 มิถุนายน 2550 04:56 น.
พิมพิลาไลย
ชีวิต คือความไม่แน่นอน
ก็เหมือนละครในแต่ละตอนที่เปลี่ยนไป
สุขได้ไม่นาน เดี๋ยวมันก็ทุกข์ใจ
มียิ้ม มีร้องไห้ มีปวดร้าว
ขาดเขา แต่เราก็ต้องอยู่
ถึงแม้ว่าเขาไม่รับไม่รู้ก็ช่างเขา
แค่คนไม่รักจริง ทิ้งกันลงใช่หรือเปล่า
แล้วจะแคร์แต่เขา ไปทำไม
ไม่เห็นต้องโทษตัวเอง ไม่มีใครสมน้ำหน้า
วันนี้แค่เสียน้ำตา เดี๋ยวไม่ช้าก็หาย
อย่างน้อยที่เรายังเจ็บ แปลว่าเรายังหายใจ
ยังมีวันเริ่มต้นใหม่ได้ทุกวัน
ชีวิต ยังเป็นของของเรา
ที่ไม่มีใครมาพรากเอาไปได้ทั้งนั้น
ใครเขาไม่รักเรา ไม่ต้องกลัวไม่ต้องหวั่น
พรุ่งนี้จะยิ้มให้ตัวเราเอง
1 พฤษภาคม 2550 00:53 น.
พิมพิลาไลย
ฉันนะหรือไม่รักเธอ ฉันนะหรือไม่รักกัน ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงไปนานแล้ว
เธอสิเธอไม่รักเลย ทำไมไม่เคยมีวี่แวว ฉันรอนานแล้ว แต่เธอรอใครอยู่
ทั้งที่ยืนห่างกันแค่ก้าวเดียว
ก็เหมือนว่าไกลแสนไกล และไม่มีสิทธิ์จะใกล้เธอไปกว่านี้
อยู่ห่างกันก้าวเดียว แต่ไปไม่ถึง
ต่อให้มีรักเดียว แต่เธอไม่ซึ้งใจ
อยู่ห่างกันก้าวเดียว แต่ที่มันไกล เหลือเกินหัวใจ
เธอเว้นก้าวเดียวเอาไว้ ไว้ให้ใครกัน
ใจมันคอยจะท้อลง เมื่อไหร่ที่เธอจะท้อใจ ท้อใจไม่รัก มารักฉันคนนี้
รู้ว่ารออย่างเลื่อนลอย ก็รอก็คอยได้ทุกที หวังเพียงแค่นี้ สักครั้งที่เธอมีใจ
ทั้งที่ยืนห่างกันแค่ก้าวเดียว
ก็เหมือนว่าไกลแสนไกล และไม่มีสิทธิ์จะใกล้เธอไปกว่านี้
อยู่ห่างกันก้าวเดียว แต่ไปไม่ถึง
ต่อให้มีรักเดียว แต่เธอไม่ซึ้งใจ
อยู่ห่างกันก้าวเดียว แต่ที่มันไกล เหลือเกินหัวใจ
เธอเว้นก้าวเดียวเอาไว้ ไว้ให้ใครกัน
1 พฤษภาคม 2550 00:10 น.
พิมพิลาไลย
วันไหน ไหน ไม่เคยพัก
เหนื่อยแสนเหนื่อย หนักแสนหนัก สักแค่ไหน
ไม่เคยท้อ เพราะรักคือแรงใจ
นั่นคือลูกผูกพัน
กว่าจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่
เหนื่อยกายใจเพียรพร่ำสอน
เป็นคนดีนะเจ้า อย่าเอาแต่นอน
วันพักผ่อน น้อยนิดก็เพียงพอ
อยากหาวันพักบ้าง
หยุดกลางทาง นั่งพักบ้างได้มั๊ย
คำตอบคงเป็นไปไม่ได้
เพราะเวลาอีกไม่ไกล
วันพักผ่อน ทั้งกายใจ ใกล้เข้ามา
หน้าส่วนตัว
1375
