7 กันยายน 2547 14:36 น.
ภากร
คนบางคนเดินทางผ่านเข้ามา
มันก็แค่ภาพลวงตาพาเคลิ้มไหว
ให้เจอรักกลิ้งกลอกรักหลอกใจ
ให้เจอความหมองไหม้ทุกคืนวัน
แต่ผิดกับคนบางคนที่มุ่งหมาย
แม้ทุรนทุรายเฝ้าใฝ่ฝัน
กลับไม่เจออย่างที่ได้วาดหวังมัน
คว้าเพียงควันบางเบาเงียบเหงาใจ
คนบางคนเดินทางผ่านเข้ามา
ก็ยังคงหวังไว้ว่าจะใช่
คนร้อยคนต้องมีหนึ่งซึ่งตรงใจ
หนึ่งนั้นไซร้ต้องไม่ใช่ภาพลวงตา
7 กันยายน 2547 12:49 น.
ภากร
...ผิดด้วยหรือ...หากใจจะหยุดรัก
ผิดด้วยหรือ...หากรักไม่สมหวัง
ผิดด้วยหรือ...สุดท้ายคือจากกัน
ผิดด้วยหรือ...เลิกฝันที่เกินตัว
...ผิดด้วยหรือ...หากหัวใจเริ่มท้อแท้
ผิดด้วยหรือ...หากอ่อนแอแพ้หมดหว้ง
ผิดด้วยหรือ...หากยอมแพ้เลิกฝ่าฟัน
ผิดด้วยหรือ...ที่หยุดฝันเพ้อข้างเดียว
...ผิดด้วยหรือ...หากหยุดเดินไม่สู้ต่อ
ผิดด้วยหรือ...ที่ท้อกลางลำน้ำเชี่ยว
ผิดด้วยหรือ...อยากก้าวเดินไปคนเดียว
ผิดด้วยหรือ...หากเปล่าเปลี่ยวเพียงลำพัง
7 กันยายน 2547 12:41 น.
ภากร
...ช่วงชีวิตหนึ่งผ่านมาชายคนนี้
เคยมีจิตภักดีและคงมั่น
เคยสัญญาทรนงในสัมพันธ์
เคยยึดมั่นในรักมิเคยลืม
...ใจดวงนี้เคยมอบให้หญิงคนหนึ่ง
คอยวันซึ่งถึงวันรักดูดดื่ม
วันที่เรามีกันทุกค่ำคืน
วันที่ยืนเคียงข้างกันก้าวเดินไป
...วันที่เราสองคนร่วมกันสร้าง
วันที่ก้าวสู่ฝันวันสดใส
วันที่เราผูกพันธ์กันด้วยใจ
วันที่เราให้คำมั่นและสัญญา
...แต่วันนี้ทุกอย่างมาสลาย
มากลับกลายสูญสิ้นยากรักษา
ภาพวาดฝันอนาคตล้วนมายา
เหมือนดั่งว่าที่ผ่านมาไม่มีกัน
...เธอลืมสิ้นสัมพันธ์ครั้งเก่าก่อน
เธอตัดรอนตัดรักมาเหหัน
เธอลืมวันร่วมสร้างความสำคัญ
มาพบกันวันนี้เธอบอกลา
6 กันยายน 2547 21:19 น.
ภากร
...เกลียวคลื่นสาดซัดฝั่งบนทรายขาว
แสงทอดยาวสุดปลายหาดแสงสดใส
น้ำทะเลโถมทับชะล้างใจ
ย้อนกลับไปสู่สามัญเหมือนดั่งเดิม
...เดินเดียวดายโดดเดี่ยวอยู่ริมฝั่ง
ผ่านภวังค์มองดูคลื่นม้วนตัวใหญ่
โถมเข้าทับปราสาททรายก็หายไป
เหลือทิ้งไว้หาดทรายที่เหมือนเดิม
...อุตส่าห์ก่อต่อเติมและตกแต่ง
ปราสาทแห่งความรักก่อสร้างเสริม
เฝ้าทะนุถนอมบรรจงสร้างและต่อเติม
ใส่ใจเพิ่มความห่วงหาและตั้งใจ
...ค่อยๆก่อจากฐานสู่ปลายยอด
ค่อยๆถอดดวงใจใส่เพิ่มไว้
เติมความรักคิดถึงทั้งห่วงใย
สุดท้ายได้กลับมาคือผืนทราย
6 กันยายน 2547 20:54 น.
ภากร
...แอบคึดถึงเขาอยู่อย่างผู้แพ้
ย้ำรอยแผลกลางกมลสุดหม่นหมอง
ไม่มีแล้วน้ำตาหยดไหลนอง
หรือร่ำร้องเรียกหาความปราณี
...เขามีหนทางไปไกลจนไกลลิบ
ไกลเกินหยิบยื่นจิตแด่มิตรนี่
ขอเปิดทางให้ไปไกลกว่านี้
ไกลจากที่เคยมีเขามาเนิ่นนาน
...เขาลืมเลือนเพื่อนใจได้ง่ายมาก
เราเป็นเพียงทางเดินและฉากผ่าน
เมื่อเขาพบคนดีที่ต้องการ
รักสงสารจึงไม่มีให้เรา
...ไม่อยากหึงห่วงหวงหรือทวงสิทธ์
ไม่อยากคิดคำนึงนึกถึงเขา
ไม่อยากฝันสรรสร้างรักบางเบา
ไม่อยากเข้าใจใครที่ไหนแล้ว
...แต่ยิ่งห่างไกลเขามากเท่าไหร่
เหมือนหัวใจขาดรอนลมอ่อนแผ่ว
อยากให้เขาปลอบใจก็ไร้แวว
สิ้นเสียงแว่วคำหวานเคยซ่านทรวง
...เขาจะคิดถึงเราบ้างหรือเปล่าหนอ
คิดแล้วท้อใจนักทุกข์หนักหน่วง
รู้ว่าเขากลับกลอกชอบหลอกลวง
ยังเฝ้าห่วงรักค้างอยู่ข้างเดียว
หน้าส่วนตัว
681
